Op 26, 27 en 28 juli heb ik deelgenomen aan de 48 uur in Kladno, 20km voor Praag. Verleden jaar heb ik hier ook gelopen en 287km gehaald. Het was een koude editie met een natte tweede nacht. Ik ben naar Kladno teruggegaan ten eerste om mijn Tsjechische vrienden van het Sri Chinmoy Marathon Team weer te ontmoeten. Maar ook omdat ik graag die 300 km wil halen. N.a.v. de lopen van de laatste tijd heb ik de weergoden uitdrukkelijk verzocht om eens met iets anders te komen dan met regen. En zo geschiede ……………….. en mag ik nu met een hittegolf lopen. 33 graden overdag en 22 graden ’s nachts, Spartaans maar wel droog. Een eerdere ST 6 uurs-loop in Praag moest worden gecanceld vanwege het hoogwater en men heeft besloten deze te integreren met onze ST 48 en ook 24 uur. Gevolg is een recordaantal van 100 aanmeldingen voor 3 disciplines. Ik schat dat 10% de hitte niet heeft willen trotseren en thuis is gebleven. De loop wordt georganiseerd door de Tsjechische tak van het Sri Chinmoy Marathon Team. Een altijd jonge, geïnspireerde groep en heel gastvrij. Ik heb de dagen tevoren mogen overnachten in een mooi hotel Antarik in Moravië. In een heel bosrijk en dunbevolkt gebied.
De ronde is een mooi parkoers om een atletiekbaan heen en daarachter een recreatiepark met veel bomen. Er zijn op 5 meter hoogte plateaus aan verschillende bomen. En die zijn met touwen aan elkaar verbonden. Er is dan ook een club, waar de leden hoog van boom naar boom lopen. Als loper word je verrast als je plotseling boven je stemmen hoort. Langs de ronde is een manege. De ronde waarover we lopen is een inline skate-baan van exact 1 km. ’s Avonds is het hier meditatief stil. Ik vind deze ronde de mooiste van al onze lopen die we organiseren.
De start is vrijdagmiddag 12 uur en het is gelijk zonnig. We krijgen het advies een plastic zakje met ijsklontjes onder de pet te stoppen. Want als het brein te warm wordt, val je om. Dit is mij onbekend, maar ik heb er wel gehoor aan gegeven. En ieder uur een nieuwe gepakt. De organisatie heeft voor heel veel ijsklontjes gezorgd en deze in zakjes verpakt. De eerste uren gaan redelijk, uiteraard veel gedronken en ook veel gegeten. Er is ook een ongekend uitgebreide verzorging tot magnesiumwater en pasta aan toe. De verzorgingstent is groter dan ik ooit heb gezien. Na 6 uur is de stand 51km en probeer ik door te gaan met 8 km/uur. Echter ’s avonds gaat het minder. Ik transpireer hevig en kan de warmte niet kwijt, ook niet met een spons. Ik kan niet eten, maar moet wel veel plassen. Duidelijk is dat ik moet overgaan in de wandel-modus: Alsof er iemand bij mij een knop heeft omgedraaid. Ik neem alleen watermeloen en gastric tea. De dokter geeft me tabletjes en gelukkig met het juiste effect. Ik durf weer de soep te nemen. Het parkoers wordt opgeleukt door heel mooi maanlicht. Mijn plan om ’s nachts weinig te slapen wijzig ik, want rust kan het nodige herstel brengen. Om 1.30 uur bereik ik de 100km en ga ik 2 uur rusten, dat is 1 uur slapen en 1 uur liggen. Mijn slaapzak ligt in een gymzaal aan de baan.
De volgende dag is de boel bijna hersteld. Er hebben zich blaren gevormd aan de binnenkant van de kleine teen. Zowel aan de linkerzijde als de rechterzijde; heel synchroom. Wel kan ik alles eten. Ik pak wat meer van de verschillende drankjes. Thee, Fruitsap, mineraalwater, vitamine c-water, ionic-water. En ook chocola, cola en alcohol-vrij bier. Er worden nogal wat maaltijdjes als müsli en tosti gebracht. Ik zie hoe de zon opgaat en iedere ronde is er een andere lichtval op het parkoers. Tot 10 uur blijf ik de helft van de ronde rennen en de andere helft wandelen. We hebben ondertussen gezelschap gekregen van een grote groep ST 6 uurs-lopers. En ook de tellers zijn versterkt met een team dat speciaal uit Duitsland is gekomen, ook een aanmoediging voor mij. Zaterdagmiddag 12 uur, halverwege, staat de teller op 151. Minder dan verleden jaar, maar ik wist aan de start al dat het er minder zullen gaan worden. Ik ga naar de gymzaal en neem weer 2 uur rust; opnieuw 1 uur slapen en 1 uur liggen. Gelukkig is de gymzaal wat koeler. Ik denk dat er weinig 48 uurs-lopers buiten zijn, want vele slaapzakken zijn gevuld.
Voor ik verder ga, breng ik nog een bezoek aan de dokter. Hij stelt een nierprobleem vast; gebeurt vaker als het warm is. Hij geeft me wat KaliFors en ik krijg ook nog een tablet chelated calcium/magnesium. Daarna gaat de tocht weer verder. Ik ga eerst nog wat rondwandelen tot het minder warm wordt. De ST 6 uurs-lopers zijn klaar en ze zijn vervangen door de ST 24 uurs-lopers. Onderweg praat ik met Wolfgang Roether. Ik ken hem al van ruim 10 jaar geleden uit de 48 uur van Keulen. Toen ging hij steeds over de 300; hij is nu 68 en aast op het Duitse record 65+. Hij heeft speciaal voor dit weekend getraind, oa met verschillende wandelstijlen. Vanwege zijn leeftijd moet hij het niet hebben van snel rennen. En dus richt hij zich op 48 uur flink doorlopen zonder rust. Langs het parkoers staan 2 jongens iedereen iets te uitbundig aan te moedigen. Wat ze zeggen weet ik niet, want ze spreken alleen Tsjechisch. Ze lijken dronken, maar ik zie ze geen alcohol drinken.
Als ik ’s avonds wil gaan rennen krijg ik weer last van hetzelfde euvel. Veel zweten, warmte niet kwijt, geen voedsel kunnen opnemen, veel plassen. Er komen negatieve gedachtes als “waar ben je mee bezig”. En ik wil zelfs stoppen met lopen. Dit zijn fases die er helaas ook bij horen. En waar je het beste alert op moet zijn. Bovendien is het zonsondergang op dag 2 en dat is (voor mij) het lastigste moment in de 48 uur. De dokter zegt dat de maag nog bezig is met verteren van voedsel en dat ik in feite aan het lopen ben met een volle maag. Ik krijg nog wat extra calcium/magnesium. Ik loop langzaam als een zombie verder, 5km/uur, om de 200km te halen. Ik word luid aangemoedigd door mijn Duitse vrienden onder de tellers. Ze weten dat ik het moeilijk heb. Ook de 2 jongens schreeuwen me luid voort met applaus. Ze schijnen flink wat lol te hebben. Even na middernacht, en ruim 36 uur lopen, krijg ik de vlag voor de 200km. Mijn laagste doel is in ieder geval gehaald. Bovendien is het vandaag de 15-de keer dat ik in een loop de 200km haal, feest. Maar eerst ga ik 3 uur slapen. Nu kan ik 3 uur slapen zonder wakker te liggen, 3-0.
Ik word wakker van het alarm op mijn telefoon, maar ik kan hem helaas niet vinden tussen mijn spullen. En terwijl ik blijf zoeken, piept ie rustig door. Gelukkig vind ik hem 30 secondetjes later en kan ik hem uitzetten, maar de hele gym is wakker, Shit. Ook ik ben wakker en mijn lichaam lijkt weer hersteld. Eerst wat wandelen en wat eten. Tot mijn grote verbazing zijn die 2 jongens er nog steeds. Nu zitten ze op een bankje aan de andere kant. Ze zijn stiller, maar ze klappen wel stevig door. We lachen vrolijk naar elkaar.
En gelukkig kan ik weer rennen. Oftewel de helft rennen en de andere helft wandelen. Om 5 uur ’s ochtends is het lekker koel. Om 6 uur heb ik 210km. Nu zijn de jongens naar huis. Om 9 uur 234km. Ik laat het tempo iets zakken, dwz ik wandel meer. Want het wordt weer warm. Ik loop in op de Slowaak Alexander Bögi, maar ik wil hem niet inhalen, is zinloos en te inspannend. Liever loop ik voorzichtig door en zo bereik ik op het eind 254km en een 8-ste plek. Omdat de eerste 7 allemaal veteraan zijn (ouder dan 50 jaar), win ik zowaar nog in de senioren-categorie. Je kan ook zeggen dat de ouderen beter weten om te gaan met de omstandigheden. Winnaar is de 65-jarige Bulgaar Radi Milev met 307km. Hij heeft de hele tijd zonder slapen doorgelopen en ook nog tot het eind stukjes gerend. Wolfgang Roether wordt tweede met 304km en inderdaad is het hem gelukt het Duitse record 65+ te verbeteren.
Tsja onder deze omstandigheden ben ik tevreden met de 254km, ook omdat ik er redelijk fit uit ben gekomen. Doordat ik heb geslapen lijkt het wel alsof ik me fitter voel dan na zo’n 24 uurtje. Wel doen de blaren goed pijn. De volgende keer ga ik me weer op de 300 richten. Wolfgang heeft 4 pogingen nodig gehad, waarom dan opgeven na 2? En beetje ultraloper kan toch wel doorzetten?
Meer info op de website:
http://cs.srichinmoyraces.org/48h_24h_Kladno
Nitísh Zuidema