Enkele weken voor het BK 100 km in Torhout werden de plannen opgemaakt voor de komende zomer, met daarin – zoals gewoonlijk – enkele buitenlandse trails. Het aanbod was zeer ruim (Vélan, Trans d’Havet, Aneto,…), maar het oog viel op “La 6000D: la course des géants”, ééntje met als hoogste punt een gletsjer op 3047m hoogte (afstand 63 km en in totaal 4000 hoogtemeters). De start vond plaats in La Plagne, een gekend skigebied in de Savoie. Het leuke aan dergelijke berglopen is dat je van tevoren nooit weet hoe lang je onderweg bent. Goed doseren en bevoorraden was dus de boodschap, Het fluitje, het reddingsdeken en de windstopper behoorden logischerwijs weer tot de verplichte uitrusting. Telkens had ik de neiging om de vergelijking te maken met de trail du Vélan in Zwitserland: een zeer technische trail die gelopen werd in moeilijke weersomstandigheden (onweersbuien en sterke temperatuurschommelingen). Op basis hiervan hield ik mij een aankomsttijd van een 9-tal uren voor ogen. Onweer stond deze keer niet op het programma, wel een verwachte dagtemperatuur van 35°C. Aan de start heel wat Salomon-geweld te zien, alsook vertegenwoordigers van team Raidlight en The North Face. Toch weinig bekenden gezien onder de 1200 starters; de wereldtoppers zouden die dag in de Italiaanse Domomieten de laatste discipline van het EK Skyrunning afwerken. Maar de 6000D zou dus een strijd worden tussen de ervaren berglopers uit de streek.
Om 6u klonk het startschot en dankzij doorgedreven trainingen kon ik weinig tot geen terrein verliezen tijdens het beklimmen van de Montalbert (1350m). Enkel op de zeer steile en technische beklimmingen langs la Roche de Mio (2681m) en de Col de la Chiaupe (2492m) ging het wat moeilijker. Een helikopter van de organisatie hield ons in het oog en ik had me al eens afgevraagd hoe het moet zijn om eens IN die helikopter te vertoeven…
Na een 20-tal km liep ik in een mooie 80ste positie en schoof ik geleidelijk verder op naar voor. Voldoende doseren en tijd nemen bij de bevoorradingen wierpen hun vruchten af. De Olympische bobslee-piste mochten we ook voor onze rekening nemen in onze beklimming tot na een 4-tal uur en 31 km het hoogste punt, nl. de Télésiège de la Traversée, bereikt werd. Een adrenalinerush deed me knallen doorheen de sneeuw op de gletsjer. Hoewel het eerste deel van de afdaling zeer steil en technisch was, bleef ik atleten inhalen. Er was een sterk koersgehalte aanwezig en ik realiseerde me dat ik tot dan toe de mooiste 35 km ooit gelopen had. Ik bruiste van energie en dreef het tempo verder op tijdens de – makkelijk lijkende – afdaling richting le Chalet de Bellecôte (2281m).
Een hoorbare “knak”, gevolgd door nog drie pijnlijke stappen richting de graskant om me vervolgens te laten vallen, maakten een eind aan deze prachtervaring. Een onmiddellijke zwelling ter hoogte van de linker enkel deed me al snel beseffen dat verderlopen niet meer mogelijk was. Wat het meest pijn deed, was het moeten afgeven van mijn borstnummer 327: een bevestiging dat de wedstrijd hier afgelopen was.
Bij deze werd mijn nieuwsgierigheid hoe het moet zijn om eens IN een helikopter te vertoeven, meteen ingewilligd. De vlucht werd me gratis aangeboden door de organisatie teneinde sneller medische hulp te kunnen krijgen. RX foto’s konden een fractuur uitsluiten, en het voorschrift luidde als volgt: een steunverband, een paar krukken, ontstekingsremmers, pijnstillers en verplichte rust.
De opvang tijdens en na de wedstrijd door de organisatoren, vrijwilligers en het medisch personeel was subliem. Ook een dikke merci aan Niccolo Castellani uit Italië: hij finishte in 8u46’ en hielp me nadien met een aangename babbel ’s avonds (en het halen van pintjes) en het vervoer naar het station ‘s anderendaags, zodat ik veilig mijn trip kon verderzetten richting Lac d’Aiguebelette, waar ik mijn vakantie kon verderzetten bij vrienden. Op de volgende wedstrijd heeft hij één tegoed.
De balans achteraf luidde als volgt: 24 gewonden, waarvan één zwaar gewond (craniaal trauma). Na het horen van dit nieuws relativeer je al snel. Winnaar: Stephane Ricard uit Frankrijk. Enfin, de mooiste 35 kilometers ooit en al het bijhorende staan in het geheugen gegrift. A l’année prochaine?
Wouter Decock