Kan een landschap te spectaculair zijn om er doorheen te rennen? was de vraag die me veelvuldig bezig hield tijdens deze meerdaagse. Het antwoord dat ik heb gekregen: niet als het evenement goed georganiseerd is. Maar dat is een groot ‘als’, en ik had me, ondanks mijn Nepal en meerdaagse ervaring, niet gerealiseerd wat daarbij komt kijken. Mijn petje af voor het format dat race-organisator en vriend Richard Bull heeft ontworpen.
Diezelfde Nepal ervaring maakte me van te voren een beetje ongerust: zou het niet tegenvallen? Zo’n gehypte bestemming als het ‘magische’, ‘mystieke’, etc. etc. Mustang; hoge verwachtingen leiden zoals bekend vaak tot teleurstelling. Eeuwig zonde, want die teleurstelling is vaker dan niet onterecht. Ga je er onbevangen in, heb je een geweldige ervaring, verwacht je van alles, is iedere afwijking van je mentale checklist aanleiding tot teleurstelling. Raar beestje zijn we toch. Het tegenovergestelde komt helaas minder vaak voor: dat je hoge verwachtingen overtroffen worden. Maar van Mustang kon ik schijnbaar niet teveel verwachten. Het landschap is zo uitzinnig, dat het de deuren van mijn waarneming probleemloos schoonpoetste, en mijn emotionele reactie was zoet en rauw.
Deze meerdaagse vereist minimaal twee weken tijd van aankomstdag tot vertrekdag, waarvan je er tien in Mustang doorbrengt. Een daarvan, dag vier, is een rustdag in Mustang’s belangrijkste stadje Lo Manthang. De website van deze race geeft uitzonderlijk veel informatie over de verschillende dagstadia, over het gebied, en over de specifieke omstandigheden waar je mee te maken krijgt – bijna alle loopuren worden tussen 3000 en 4300 meter doorgebracht – dat kun je beter daar nakijken, ook omdat de site veel schitterende foto’s bevat alsook een professioneel gemaakte korte video van de eerste editie.
Ik ben niet zo van de ego-documenten, dus zal jullie ook niet vervelen met mijn van dag tot dag belevenissen, maar kort ingaan op een aantal aspecten van dit evenement die het heel speciaal gemaakt hebben voor me.
Voor zover mij bekend is deze meerdaagse uniek in het veelvuldig inbouwen van een check in/check out procedure bij speciale plekken – rots-tempels, uitzonderlijke omgevingen – zodat degenen die het als wedstrijd serieus nemen evenveel gelegenheid hebben als de achterhoede om die plaatsen echt in zich op te nemen, zonder dat dat het wedstrijdverloop veel beinvloedt. Daarnaast is er ook nog eens plaats ingeruimd voor een paar culturele wandelingen, voorafgaand aan de start van de dag, of na afloop. Mede-organisator van de race, Dhir Priya, is een Mustang autoriteit (toen Reinholdt Messner het gebied vorig jaar bezocht voor een documentaire was hij niet voor niets zijn begeleider), dus deze meerdaagse neemt de unieke omgeving waar je doorheen rent even serieus als een luxe cultuurreis.
Het is een desalniettemin een echte wedstrijd, hetgeen blijkt uit deelnemers die de Nepalese lopers – zoals het hoort doen aan deze wedstrijd een aantal wereldklasse lokale lopers mee – partij geven. Deze keer was dat Andy Wellman, Amerikaan uit Silverton – inderdaad het Silverton van de Hardrock100 – dus iemand die als geen ander voorbereid was voor een race op hoogte (zijn trainingsloopjes brengen hem standaard boven de 4000 meter, bovendien had hij er een maand Nepal training opzitten, inclusief de 5400m hoge Thorung La). Andy lag eerste na vijf dagen, maar, zoals vaker in meerdaagsen, bleek de uiteindelijke doorslaggevende factor toch het de gehele periode gezond blijven. Andy liep een verkoudheid op, en eindigde uiteindelijk als derde achter Upendra Sunwar en Phu Dorjee Sherpa, beiden winnaars van wat een van de zwaarste meerdaagsen ter wereld moet zijn, de Himal Race, bij jullie waarschijnlijk bekend door de deelnames van Wouter Hamelinck. Een andere buitenlandse loper wiens lichaam niet meewerkte was Matt Moroz, lid van het Britse nationale ultra team. Maar nog even terug naar de Nepalezen: Upendra’s 2013 mag met recht spectaculair worden genoemd: vier meerdaagse overwinningen, en in 2014 heeft hij er ook al weer twee op zijn naam gezet (de Mustang Trail race en de Annapurna Mandala Trail). Bij de dames vielen helaas twee serieuze kandidates voor de overwinning weg. Lizzy Hawker, bekend van haar ongeevenaarde UTMB overwinningsreeks (maar haar loop-cv omvat veel meer, o.a. een 1e plaats op een 100k wereldkampioenschap, een 24 uurs wereldrecord en een ongelooflijke ‘snelste bekende tijd’ op de 320k route van Everest Basecamp Kathmandu), was geblesseerd. Ze was er gelukkig wel bij, en verzorgde de koersmarkering. Megan Kimmel verscheen helaas niet aan de start, verplichtingen thuis kregen voorrang. Dat gaf Mira Rai, een nieuw Nepalees talent, vrij baan en ze liet ondanks het gebrek aan tegenstand zien wat ze in huis heeft. Haar tijden tijdens de laatste paar dagen waren slechts minuten langzamer dan die van Lizzy in vorm, het jaar daarvoor.
Niet iedereen liep het als een wedstrijd, maar de meesten wel, en dat betekent dat de hartslag veel te hoog was voor lange gesprekken onderweg. Maar de lengte van de dagetappes liet meer dan genoeg tijd om de andere groepsleden te leren kennen. Een meerdaagse wordt mede tot wat het is door je groepsgenoten, en het verbaast me iedere keer opnieuw hoeveel plezier ik beleef aan het delen van zo iets intens met vreemden; en hoe conflictloos het allemaal verloopt. Diverser dan deze groep, nationaliteiten, leeftijden, beroepen, kan bijna niet, maar de misverstanden, irritaties, botsende egos, al wat iedereen met wat groepsdynamica-ervaring als ‘hoort erbij’ verwacht, ze bleven uit. Richard speelde ook daarin een rol, maar daarenboven moet het ook iets met het lopen door dit soort omgeving te maken hebben. De cumulatieve vermoeidheid, en de aanslag van de hoogte op je lijf, maken je kwetsbaar. Maar te midden van zoveel overweldigends lijken de maskers van het dagelijks leven allemaal weinig belangrijk, en hoeft de kwetsbaarheid niet overschreeuwd te worden. Zijn we schijnbaar allemaal voor even wat aardiger dan normaal.
Rest me nog te vermelden dat je spullen voor je vervoerd werden (door een karavaan muilezels), dat de accomodaties simpel tot uiterst simpel waren en niet altijd voldoende slaapplekken hadden zodat een deel van de groep in meegenomen tenten sliep, dat wassen geen probleem was omdat je dat wel uit je hoofd laat, dat het geserveerde eten meer dan voldeed (al hadden velen uit voorzorg een zak vol repen, gels en ander speciaalvoer meegesleept), de groep begeleid werd door een (Nepalese) dokter, water gefilterd werd en, markering of geen markering, er altijd wel een paar waren die van het pad af raakten, tijd ‘verloren’, maar altijd de finish wisten te vinden.
En als laatste: tenzij je tenminste een van links beneden aanklikt en wat fotoos bekijkt heb je je tijd verdaan. Woorden kunnen Mustang niet tot leven brengen, dat behoeft echt beelden (maar zelfs die komen niet in de buurt van de realiteit).
De site van de race: http://www.mustangtrailrace.com/
Mijn blog posts: http://rogerhenke.com/category/trail-running/mustang-trail-race-2014/
Andy Wellman’s verslag: http://sanjuanmountainrunning.com/mustang-trail-race/
Foto’s van Frank Tschöpe (facebook): https://www.facebook.com/frank.tschope.98/media_set?set=a.10202188987701257.1073741845.1086203806&type=1
Postscript: het schijnt nodig te zijn, dus hierbij mijn verantwoording voor het delen van mijn ervaringen op een site voor ultralopers. De Mustang Trail Race heeft dagen van maximaal 30k, inderdaad, zelfs voor wandelende deelnemers te doen. Het is eigenlijk te simpel voor woorden: het gros van de deelnemers aan dit soort meerdaagsen (en het was niet anders bij deze MTR, met Tor des Geants, 24 uurslopen, 100 mijlslopen, Marathon des Sables, en andere onbetwiste ultras onder de deelnemerspalmares) heeft een ultra-achtergrond. In die hoek van het loopspectrum zit de meeste belangstelling. Ik kan ook andere redenen aanvoeren, want afstand als definierend criterium lijkt veel eenduidiger dan het in werkelilkheid is. Maar dat gaat dit verslagje te buiten. Wie daarin geinteresseerd is kan wat relevant conceptueel geworstel terugvinden op mijn blog, bv hier http://rogerhenke.com/2014/03/19/pedestrianism-and-the-fuzzy-category-of-running/.
Roger Henke