Afgelopen zaterdag stond voor de eerste keer de vijftig mijl van Sint Annen op het programma. Nu is mijn topografie niet heel slecht. Toch moet ik google raadplegen om te kijken waar deze plaats ligt. Net boven de stad Groningen dus. Dat betekent de wekker om zes uur en om kwart voor zeven in de auto met vrouw en zoon.
Aan de rand van het dorp staat de woning van organisator Gerik Mik. Zijn tuin vormt het episch centrum van deze loop. Vier ronden van ruim 20 kilometer staan de deelnemers te wachten en na elke ronde kom je terug in Sint Annen. Eerst bijkletsen met deze en gene. Als ultraloper ben je bijzonder maar bij een ultraloop ontmoet je je bloedbroeders. Mensen die ook lol beleven aan het hardlopend afleggen van grote afstanden. Het is dan net een reünie en loopwetenswaardigheden worden uitgewisseld. Ieder met zijn eigen verhaal en eigen doelstellingen. Maar voor iedere loper, ongeacht snelheid en loopstijl, is plaats in de ultrawereld. Ik ontmoet ook mensen die ik tot dan toe alleen toe via de digitale wereld kende. In kwaliteit en kwantiteit zijn de loopdames vandaag goed vertegenwoordigd.
Na het informele volgt het formele gedeelte. Om klokslag negen uur worden de twintig lopers weggeschoten. De eerste ronde leidt ons door vele (kleine) dorpjes. Halverwege de eerste ronde wacht ons een heldenontvangst in Onderdendam. Zoals de naam al zegt ligt de plaats onder de dam. Onderdendam is deze zaterdag het toneel van het jaarlijkse festijn “scheepsjoagen”. Bij het scheepsjoagen is het de bedoeling, net als vroeger, om zo snel mogelijk een trekschip voor te bewegen. Dit betekent voor ons lopers meer publiek dan de rest van de dag bij elkaar. Via een prachtig graspad lopen we naar Bedum. Bedum is geboorteplaats van onze voetbalhoop op het WK, Arjen Robben.
Het tweede rondje leidt wederom naar Bedum en maakt daarna een afwijkende lus. Ook nu weer eindeloos slingerende smalle wegen met weinig verkeer. De grote weilanden met veel ruimte voor het vee en weinige bomen maken prachtige vergezichten mogelijk. Het typisch Nederlandse weer zorgt voor prachtige wolken. Het leven is even af.
Maar hardlopen is net als het leven; je hebt pieken en dalen. In derde ronde beginnen de eerste lichamelijke ongemakken zich aan te dienen. De bovenbenen beginnen zeer te doen. Een prachtig fietspad langs het Boterdiep leidt ons naar het (Groningse) Zuidwolde. Na Zuidwolde wederom een fraai graspad. Via Thesinge waar ik op verbaasde blikken van mensen stuit terug naar Sint Annen. Onderweg op de wegbewijzeringsborden nog meer plaatsnamen die ik alleen maar kende van de liedjes van Pé Daalemmer & Rooie Rinus.
Organisator Gerit Mik heeft het zwaarste rondje als laatste rondje ingepland. Nu helemaal geen bomen en dus geen beschutting meer. Vanaf het “Pierwietshoukje” is het helemaal bikkelen. Een graspad met gras dat tot enkelhoogte reikt. Met nog kleinere pasjes waad ik door het gras. Door de vermoeidheid loop ik de plaatselijke ronde in Loppersum verkeerd. Ik dreig naar Zeerijp te lopen maar via een omweg kom ik weer op het parcours terecht. Vanaf Stedum wind tegen met de steeds meer pijn doende benen. Na de brug van Peertil de laatste twee kilometer door weiland. Het weiland kent veel kuilen en hoog gras. Na tachtig kilometer moet de concentratie weer opgevoerd worden om niet geblesseerd te raken. Na het weiland nog een eindsprint om binnen acht uur en dertig minuten te eindigen.
Organisator Gerik Mik heeft ons allemaal een prachtige dag bezorgd. Vier prachtige rondes met goede verzorging onderweg door oa zijn vrouw en schoondochter. Ik heb genoten! Dit was mijn laatste lange duurloop voor de honderd in Winschoten. Deze vijftig mijl geeft weer inspiratie en is een welkome afwisseling tussen de eenzame duurlopen door. Ben benieuwd of er tweede aflevering komt. Aan mij zal het niet liggen …..
Rienk Scholtemeijer