Op 11 en 12 april was het weer eens zo ver. Een 24 uurtje in het Parco Ruffini te Turijn. Maar wel een bijzondere, want dit is het wereldkampioenschap. En dat betekent dat we in het oranje mogen (moeten) lopen. In tegenstelling tot eerdere edities hebben we dit keer een heel mooi nieuw setje van de Atletiek Unie gekregen. Het zat perfect en we waren er allemaal heel content mee. Zo geeft het oranje iets extra’s.
Ik heb me net zo voorbereid als mijn eerdere 24 uurs. Een paar ultra’s en veel lange duurlopen. Helemaal ideaal ging het niet, omdat ik in januari werd onderbroken door koorts, nogmaals koorts en een 3-voudige wortelkanaal. April is voor mij dan ook vroeg in het jaar. Maar met behulp van oefeningen en snelheidswerk van Ann Zonneveld heb ik me toch goed kunnen prepareren.
Van te voren maakte ik me zorgen over de organisatie. Ten eerste vanwege de zeer gebrekkige informatie. En ten tweede omdat we in een hotel buiten de stad werden ondergebracht. Een hotel aan de snelweg. We worden steeds met een shuttle heen en weer gereden. Het nadeel is dat er nauwelijks tijd is om de stad te kijken. Het blijkt dat de organisatie in maart een tegenvaller heeft gehad en zij het WK zelfs heeft willen uitstellen naar september/oktober. Op aandringen van de IAU, zeg maar de wereldbond, is dit niet gebeurd, want bijna iedereen had de vlucht al geboekt. En verder zal je het WK dan zonder de Spartathlon-lopers moeten doen. (Bovendien was er in 2013 een WK 100 km in Zuid Afrika gecanceld, waar verscheidene bonden hun vluchten al hadden geboekt. Als dit voor een tweede keer in 2 jaar gebeurt, dan ……….)
Geheel op zijn Italiaans hebben ze op het laatste moment toch nog iets heel moois in het park gekregen. En het hotel ver weg blijkt een heel mooi en goed hotel te zijn. Waar je je rustig op de 24 uur kan voorbereiden. Zeker veel minder stresserig dan bv in Athene. Verder zijn we de organisatie heel dankbaar dat ze het hebben willen doen. Want in deze tijden van crises is het veel en veel lastiger om sponsoren en logistiek te vinden om zoiets te organiseren. Dus mijn complimenten aan de Giro d’Italia Run.
Op het WK starten er 300 lopers uit 42 verschillende landen. Waarmee je de sport verder ziet groeien. De vraag was of we elkaar in de weg zouden gaan lopen. Welnu, dat is nooit het geval geweest. Het parkoers gaat over een ronde van 2000 meter precies. Klokwijs in het park om de atletiekbaan heen en tegen-de-klok op de baan. Alles op asfalt, maar geen last van auto’s op of langs het parkoers. Om het spannend te maken is er nog ergens een keerlus en ligt de baan 6 meter diep. Via een minder breed pad gaat het omlaag en via datzelfde pad mogen we iedere ronde ook weer die 6 meter omhoog. In het midden is er een afzetting om de beide richtingen van elkaar te scheiden.
Het zullen 2 zonnige dagen worden met temperaturen boven de 20 graden. Wanneer het 20 graden in het najaar is, is het lekker. Wanneer het in april is, waar het in NL niet warmer dan 10 graden is geweest, dan is 20 graden killing. En dus verwacht ik op een veld van 300 lopers de nodige zonneperikelen/maagklachten. Ook voor mezelf.
Ik heb veel 24 uurs bij het Sri Chinmoy Marathon Team gedaan. Daar is er altijd een uitgebreide en goede verzorging. Als ik elders een 24 uur loop, dan let ik er op hoe de verzorging is. Gelukkig hebben de Italianen ook een uitgebreide post langs de baan. Maar dat blijkt pas tijdens de loop. Daarnaast is er ook een tent met de eigen verzorgers en eigen verzorging. Er staan een 20-tal tenten opgesteld aan de overzijde van de baan. Hier staan onze 3 verzorgers Erwin Borrias, Astrid de Wolde en Lennart Berkman. Ze werken zich 24 uur lang voor ons uit de naad. Het is jammer dat Mark de Boer niet mee kon komen. Lennart heeft zijn taak uitstekend waar genomen.
Ik heb de vervelende gewoonte graag warme zaken te willen hebben. Magnesiumdrank, bouillon, thee. Vraag is of daar warm water of elektriciteit beschikbaar is. Ik neem in ieder geval de waterkoker mee. Wat blijkt: wel elektriciteit voor laptop, maar niet voor zwaarder materiaal als die waterkoker. Dan moet je naar een andere tent op afstand en daar wachten op je beurt. Gelukkig is dit wel goed gekomen.
Omdat het onzeker was, hoe de verzorgingspost is, heb ik zelf meer dingen ingeslagen. Mijn favoriete drank; de Ojaas Chi uit Zwitserland kan helaas niet mee, omdat het alleen in vloeibare vorm bestaat en dat gaat dus niet in het vliegtuig. Helaas zal ik op een gegeven moment niet in staat zijn de meegebrachte boodschappen te consumeren, zodat ik heel wat mag overhouden.
Het Nederlands team bestaat uit 6 deelnemers. Linda Voets, Wilma Dierx, Mieke Hekkers, Peter van Wijngaarden, Robert Boersma en ik. Verder lopen er nog 6 Nederlanders rond; Ed van Beek. Liesbeth Jansen namens het IAU. Jeroen en Peter, vrienden van Wilma. Arjan Hoekman en Running Rinus staan ons langs de kant aan te moedigen en ze maken foto’s en updates via FaceBook. Mijn dank voor hun bijdrage is groot. Want zo is ook het thuisfront op de hoogte. Ook waren er Nederlanders van het nationale Tafel-Voetbal-Team komen kijken. Jazeker, dit weekend is ook hun wereldkampioenschap in Turijn. Ik heb foto’s gezien, waarin ze allemaal bezig waren; uiteraard keurig in het oranje. We hebben heel wat aanmoedigingen van ze gekregen.
Andere bekenden zijn uiteraard het Belgische team. Geert Stynen, Luc de Jaeger-Braet, Peter Palmans, Veerle Beernaert, Valerie Turlot en Patricia Verschuere. En hun begeleider André Mingneau. Ook Pat Leysen is nog komen kijken. Ik vind het heel moedig dat hij is gekomen, want hij is de kwalificatie voor deze 24 uur misgelopen.
Verder tel ik op een gegeven moment ook nog 15 mensen van het Sri Chinmoy Marathon Team. 3 lopers: De Italiaan Andrea Mercato en de Oekraïners Igor Mudruk, Galya Balatsky. Het hele begeleidingsteam van de Oekraïners was van het SCMT. Tarit Stott is coach bij de Britten en ik zag nog een aantal Italiaanse vrienden als toeschouwer langs het parkoers. Oa de organisator van de Self Transcendence 24 uur in Padova.
Zaterdagochtend 10 uur is de start. Eerst moeten we langs een controle. Jaja of het borst en rugnummer correct is geplaatst. En of we het nationale tenue dragen. Zo niet; diskwalificatie. En dan hup het startvak in. Ons startvak is mooi veelkleurig met al die nationaliteiten. De lopers van de open race starten 100 meter achter ons. Hun race gaat over hetzelfde parkoers als de onze. Alleen zitten ze in een ander klassement.
Langs het parkoers staan op 2 plekken een 5-tal mobiele toiletten. Wildplassen is niet toegestaan. Er staan in het begin overal juryleden. Bij een overtreding krijg je eerst geel. En tweemaal geel is rood. Blijkbaar is de organisatie op bezoek geweest bij het Tafel-Voetbal. Als je een wild-plas-verbod uitvaardigt, moet je ook direct optreden, want anders wordt het massaal overtreden. Wat nu zeker gebeurt, omdat de toiletten smerig zijn.
Na de start is het zonnig en warm. Gelukkig zijn er flink wat bomen in het park. Iedere ronde zie je de schaduw aan één kant van de weg afnemen en aan de andere kant toenemen. Maar de baan ligt open en dus is ie bloedheet; net als alle andere atletiekbanen die ik heb meegemaakt. Er is een keerpunt, hier heb ik geen last van. Omdat ik vaak stukjes rennen afwissel met stukjes wandelen, neem ik het keerpunt en de zonnige plekjes in de wandelpas.
Ik ben nog niet vergeten hoe ik 6 jaar geleden in Bergamo heb moeten uitvallen. O.a. omdat ik te snel was begonnen; ik had me toen teveel laten opjagen door de anderen. Dat wil ik niet nogmaals in Italië meemaken. Ik heb me sowieso voorgenomen om niet voortijdig te stoppen. Ook niet als het niet meer gaat en ik alleen nog maar in de wandelpas verder kan. Daarom heb ik gelijk al in het begin het tempo gedrukt en iets meer wandelend afgelegd. Bovendien weet ik uit de 48 uur, dat ik het wandelen met het rennen kan afwisselen.
Ik probeer de dingen te nemen die ik heb meegebracht. En vergeet bijna de zout. Toch belangrijk omdat het vanaf de start wordt uitgezweet. De essentie van zout weet ik sinds de Spartathlon. Na 7 uur lopen, loop ik een paar rondes met Linda. Linda heeft een paar goede (snelheids-)trainingen gedaan met Wilma. Met goed resultaat: ze gaat haar PR verpulveren naar 213 km, oftewel een verbetering van 1 km per uur. Het is voor haar even iets relaxter om op een lager tempo te lopen.
Op het eind van de middag krijg ik helaas toch last van de maag. Moet het bijna overgeven. Nu moet ik overgaan op minder eten. Vooral de bouillon is nu belangrijk. Het tempo verlaag ik tot 8 km/uur. Dat doe ik door langere stukjes te gaan wandelen. Als ik dat tot het eind vast kan houden ga ik over de 200 km, mijn doel.
Het is donker geworden en dus ook koeler. Tijd om shirt, sokken en schoenen te wisselen. Dat doe ik na 100 km (en 11 uur 10 min.). Ik zit op een stoel in de verzorgingspost en drink wat extra. Omdat het naar 10 graden is afgekoeld, doe ik een eigen oranje shirtje onder een nieuw Nederland-tenue. Vraag Erwin of hij de chip op de andere schoen wil plaatsen. Een korte broek lijkt nog steeds voldoende, heb ik altijd gedaan zolang het boven de 3 graden blijft. Hier stel ik vast dat de voeten goed zijn, geen blaren. Benen kan ik nog steeds hoog optillen. Dit geeft allemaal aan dat ik nog steeds fit ben en moet kunnen doorgaan. Alleen is mijn maag nog steeds niet op orde. Helaas zijn de landgenoten Robert Boersma en Mieke Hekkers uitgevallen. Jammer, gevolg is ook dat we niet meer meedoen in de teamrankings.
Ook ’s nachts kan ik niet goed eten en moet ik het met bouillon en gemberthee doen. Het voelt als dat je in een auto met weinig benzine rijdt en je geen pomp kan vinden. Maar ik kan gelukkig wel op die 8 per uur blijven. Onderweg word ik luid aangemoedigd door Ed, Jeroen, Arjan en Rinus, die langs de route staan. Het schijnt dat ik een bikkel ben; terwijl ik alleen maar op zijn Nitish door het park loop. Ieder uur tel ik af en ben ik blij dat ik het tempo kan vasthouden. Ik vertrouw op een hoger tempo als het licht wordt, dat is na 21 uur in de race. Na 15 uur 130km. Een uur later 138, dan 146, dan 154. Vogelzang in het park; eerste teken van de nieuwe dag. Mijn vertrouwen op de 200 wordt per ronde groter.
In de nacht krijgen we nog wat onverwacht vermaak, helaas niet leuk. De lichtinstallatie op de baan is kapot; de baan is donker, gelukkig zijn er led-lampjes in de tentjes. Klok en scherm met tussenstanden doen het wel. Even later horen we sirenes. 2 Brandweerwagens, brand in transformatorhuis of zo. En ja hoor, brandweer in het park. Je ziet ze met zwaailichten rijden, stoppen. En even later met zwaailicht en al in de achteruit het park uit om het elders binnen te komen. Operatie die 5 minuten nodig heeft. Haast op zijn Italiaans. Ik was bang dat uit veiligheid de 24 uur moet worden stopgezet; ook wist ik niet op welke locatie het gevaar zit. Na 3 rondes was er weer licht op de baan en is het opgelost. Echter een uur later zijn de lampen in een lichtmast gesprongen en veel rookontwikkeling gelukkig naar boven. Wel te ruiken op 2 plaatsen in het parkoers. Weer sirenes, brandweer weet nu wel waar ze het park moeten binnenkomen. Gelukkig staan de 4 lichtmasten niet in dezelfde groep en is er geen gevaar meer.
Ondertussen heeft helaas ook Wilma een dip gekregen en moet ze terugschakelen naar een veel trager tempo. Ze was de snelste dame, maar ze wordt gepasseerd door Linda. Wilma zal eindigen op 207 km. Ondanks dat ze meer had gehoopt, nog altijd een mooi resultaat. Bovendien is ze over de 204 km, waarmee ze zonder loting aan de Spartathlon 2016 mag meedoen. Fantastisch is Peter van Wijngaarden die snel blijft doorlopen. Peter heeft hard getraind: ruim 80 km in 6 uur en een zware marathon voltooid in 2.38. Zijn doel is 240 km. En ook Peter heeft zijn doel gehaald. Met 241 km is het Peter gelukt en heeft hij na Wim Epskamp en Ron Teunisse het derde Nederlandse resultaat op de 24 uur.
Voor mij is er een persoonlijk succes als om 7 uur de zon opgaat. Ik ontneem me het wandelpatroon van de nacht en kan het tempo inderdaad iets opvoeren. Het lopen gaat opeens weer lekker en op het eind constateer ik een ronde van 11 minuten, dat is 11 per uur. Ik eindig op 206 km. Doel gehaald en voor de 11-de maal 200+
Om 10 uur is de 24 uur voorbij. Dan rust je eerst even op de plek, waar je bent geëindigd en wandel je terug naar je post. Op zo’n moment is het vervelend als je je moet gaan haasten om spullen te pakken om zo snel mogelijk naar de shuttle-bus te gaan, want die staat al gepland om 11 uur en daarna pas om 18 uur als de prijsuitreiking is geweest. (Waarom is de prijsuitreiking pas 6 uur na afloop en niet 2 uur erna als in Steenbergen?). Ik hoop dat dit in de toekomst beter wordt gepland.
Verder ben ik de organisatie en een ieder die daarbij is betrokken heel dankbaar voor wat ze hebben neergezet. Het is een mooi evenement geworden en ik kijk uit naar een volgende 24 uur. Rinus en Arjan bedankt voor de verslagen en de vele mooie en inspirerende foto’s. Mieke, Wilma, Linda, Astrid, Erwin, Peter en Robert omdat we een leuk en gezellig team hadden. En Lennart voor de goede begeleiding en de vele uren die hij hieraan heeft besteed.
Nitish Zuidema