Na twee jaar weer terug in Boston! Nadat ik in 2013, het jaar van de bomaanslagen, had meegedaan was ik vastbesloten terug te komen. Gelukkig hadden mijn maat André van der Plas en ik ons goed kunnen kwalificeren en mochten we samen met onze dames Marjan en Ellen een week naar deze geweldige stad. En het was geweldig! Was twee jaar geleden iedereen vol enthousiasme over de marathon, nu was iedereen uitzinnig! De hele stad ademt de marathon. Als willekeurige mensen zien dat je gaat lopen, word je al gefeliciteerd, gevraagd waar je vandaan komt en aangemoedigd. Dan heb je nog geen meter afgelegd!
Dit is de Boston Marathon en deze Marathon is van de mensen uit Boston. Langs het hele parcours word je zo ontzettend aangemoedigd, daar zijn bijna geen woorden voor. Dat bleek ook wel aan de opkomst. 7 dagen mooi weer hadden we tijdens onze trip en 1 dag was slecht. Dat was juist de dag van de race.. Ik had gedacht dat de opkomst van de toeschouwers minder zou zijn dan in 2013 maar niets was minder waar. Er waren nog veel meer mensen en ze schreeuwden luider dan ooit!
Boston heeft een van A-tot-Z-parcours. Na de eerste moderne marathon in Athene in 1896 was de Boston Athletics Association vastbesloten een marathon te organiseren die het parcours van de “originele marathon” zou reconstrueren. Hoe dat dan ook zou zijn geweest want meerdere theorieën zijn in omloop. De finish-lijn werd in het centrum van Boston gelegd en de start (uiteindelijk) in Hopkinton.
‘s Morgens om 6:00 uur waren we in het park Boston Common om daar door oude gele schoolbussen (Forrest Gump) 42,195km verderop gebracht te worden. Wij waren op tijd en als een van de eerste in de bus. De lopers verzamelen dan in het “Athletes Village”, een grasveld met een aantal tenten en wc’s waar je koffie, bagels, bananen en sportdrank kunt krijgen. We hadden ons goed voorbereid want (rug-)tassen mocht je niet meenemen en alle kleding die je meeneemt om je voor de start warm te houden gaat naar liefdadigheid. Wij hadden ook nog een luchtbedje meegenomen waar we nog even heerlijk op hebben gelegen. We kregen gezelschap van heren uit Amersfoort wat leidde tot wat gesprekken die de aandacht afleidde (Mik Borsten bijvoorbeeld..) 🙂 topper.
Er is een aantal startmomenten in Boston. Allereerst gaan de wheelers, gevolgd door de dames en om 10:00uur starten de heren en de eerste van vier startgolven. Binnen een startgolf heb je weer 9 ‘corrals’. De startnummers zijn keurig op volgorde van je kwalificatietijd gezet dus je start altijd met lopers die jouw tempo lopen. Prima geregeld.
De beveiliging was indrukwekkend. Op weg van het Athletes village naar de start had je om de 50 meter een politieagent. Bij de start stonden scherpschutters op het dak. In Boston vlogen al dagen helikopters boven het finishgebied, achteraf bleek tegen drones. Dit was de veiligste marathon die je kunt wensen.
De start verliep prima. Ik kon rustig starten. Twee jaar geleden had ik onderweg veel last van de vroege downhill section. Daar had ik nu veel meer op getraind en heb ook bij de steile heuvels in het begin mezelf goed rustig gehouden. Zo kon ik de eerste 25km zeer constant lopen. De wind viel in het begin mee, wel wat regenbuien waar je voor je gevoel emmers koud water over je heen kreeg. We hadden erop gerekend dat na de eerste bocht in het parcours, zo rond 28km, je de wind vol tegen zou krijgen. Dat klopte…
Vlak voor het halve marathonpunt kom je langs Wellesley-College. Dit is een meisjes-college en beroemd om de ‘Scream Tunnel’. Anderhalve kilometer vol gillende jongedames met bordjes ‘Kiss me, I am free’, ‘I am waiting for you stranger’ etc. etc. Door de tegenwind hoorde je de het gegil al van verre aankomen. Het geluid was oorverdovend! Het kan niet anders of je krijgt hier een enorme boost van!
Bij 25km gaat het parcours eerst steil naar beneden waarna 4 heuvelsecties komen tot en met 34km, de beruchte Heartbreak Hill. De eerste heuvel is vrij lang en verdeeld in een aantal stukken. Kunst is om je rustig te houden gedurende dit deel van het parcours. De wind trok aan en kregen we vol tegen. De buien namen toe en verkleumde je armen en handen. Nu begon het pittig te worden. Toch voelde ik me nog vrij goed en heb onze dames in het midden van Heartbreak Hill nog toegelachen en vrolijk gezwaaid!
Na Heartbreak Hill zegt men dat het alleen maar naar beneden is. Yeah Right! Gelukkig had ik van vorige keer nog onthouden dat er nog wat gemene klimmetjes in het parcours zitten. Mijn benen werden inmiddels stijf, natuurlijk door de gelopen afstand maar zeker ook door de kou. De vraag was hoeveel ik kon pushen zonder in de kramp te schieten. Intussen zie je het Citgo-sign steeds dichterbij komen, dat is het punt waar je de laatste mijl ingaat. Het publiek was inmiddels niet meer te houden. Volgens mij laten ze het niet eens toe mocht je het in je hoofd halen te willen wandelen hier..
De laatste kilometers waren natuurlijk taai. Als dat niet zo zou zijn dan had ik sneller gekund. Gelukkig zag ik dat ik ondanks de omstandigheden nog een PR kon lopen. Uiteindelijk haalde ik er ruim een minuut af en finishte ik op 2:53:34. Erg blij mee!
Na finish kwam er nog een erg zware mijl aan. Dat was de afstand naar je tas met kleding. Inmiddels koelde ik zeer snel af en de warmte-cape die je kreeg was niet voldoende tegen de kou en regen. De gevoelstemperatuur was onder het vriespunt. Voorzichtig strompelde ik naar het park terug en heb het nog nooit zo koud gehad. Onderweg heb ik nog bij een putdeksel met stoom gestaan om wat op te warmen. Ik begon zwaar te rillen en vond het gevaarlijk worden. Gelukkig redde ik het naar de tassen. Daar stond ook man uit Alaska die me verzekerde dat hij ervaring had met kou en dat dit toch erg koud was! De man naast hem hoorde ik zeggen: “Can you imagine how I feel, I am from California..” Uiteindelijk zijn 800 mensen behandeld wegens onderkoelingsverschijnselen.
Nadat ik me had omgekleed ging ik op zoek naar Andre. Ik kon hem vrij snel terugvinden bij de tassen. Helaas had hij rond de 30km last gekregen van zijn bovenbeen, wat later bleek een scheuring in het vlies rondom de IT-band. Een geweldige prestatie dat hij kon finishen in uiteindelijk 3:16. Gelukkig heeft hij, naast veel pijn, toch nog erg kunnen genieten van het publiek.
Deze marathon is zeer indrukwekkend en voor de snellere lopers die van een stadsmarathon houden het absolute toppunt. Ik had me voorgenomen na 2013 nog 1 keer Boston te lopen maar ben nu zo verliefd, zo niet verslaafd geworden op deze marathon dat ik heel graag zo snel mogelijk weer terugkom!
Bas Haasnoot
NB.: Blog met foto’s op: http://www.bhfoto.nl