Vandaag stond mijn laatste Ultra van het jaar op de menu. We hadden al sinds IFFM last van de knie (lopersknie), dus was het opletten geblazen. We gingen naar daar met de doelstelling van 44-48km indien er problemen gingen zijn met de knie, ofwel een PR als dat mogelijk was en we geen knieprobleem hadden…
De avond voordien en in de ochtend ontstonden er een aantal familiale troubles waar ik niet over ga uitbreiden. Het gevolg was, dat ik weinig had geslapen en dat ik maar net op tijd aankwam in Amsterdam. 2 minuten voor de start moest ik mijn camelbag nog vullen met sportdrank. Wilma Dierx sprak me aan bij de start. Ze vroeg of ik dit jaar ook ik Steenbergen had gelopen. ‘Ja’, zei ik, ‘maar wel maar de 6u’. En toen vertrokken we.
Al na een rondje zat ik in mijn eigen drive. Ik hoorde de vogeltjes fluiten, zag verschillende lopers trainen, veel mensen met hun honden wandelen (blijkbaar moeten ze daar niet aan de leiband), … Het beloofde een leuk dagje te worden. Als extra werden we ook elk rondje verwelkomd met applaus van de rondetellers, alsook Jesse Toet en een vriend van hem.
Na een paar rondjes haalde een vrouw en een man me in. Het ging over HOKA’s en loopschoenen. Ze zouden blijkbaar goed zitten. Ik was net geswitched naar Brooks Ghost 8 om te testen, maar ik verkoos toch liever mijn Nike Zoom Elites. Elk type loper zijn schoenen uiteraard. Ik sprak ook met een loper die vandaag wat kwam trainen. Hij woonde om de hoek en ging voor 60 km.
De knie hield stand en ik wou na 16 km rond 1u30 zitten. Ik passeerde 16km inderdaad rond 1u30. Nice. 3u wedstrijd, ik had er nu ongeveer 31km opzitten en ondertussen had een dame me reeds een paar keer gedubbeld. Ik moest denken aan Mieke Dupont. Powerwomen, waar mannen nog een puntje kunnen aan zuigen. Elke keer ze me dubbelde stak ze haar duimpje omhoog. Later bleek dat het Léonie Van Den Haak was. Toen ik de start terug passeerde liet ik mijn camelbag achter. De tijd van andere drank en eten was begonnen. Het liefst had ik nog wat verder gegaan met mijn camelbag, maar als het lichaam het niet opneemt zoals ervoor is dat zinloos.
Na 3u10 min had ik een minuutje gewandeld, maar het mocht niet zoals in Steenbergen worden, waar ik dan overging naar 50/50 (lopen/wandelen). Iets voor 3u30m, 35 km verder. Mijn vrees werd werkelijkheid. Zoals te verwachten ging de knie vroeg of laat protesteren. Normaal zou ik nu dus naar een afstand in de 40km gaan, maar doordat ik nog 2u30 overhad en toch al bleef doorlopen de ganse tijd, buiten die ene keer zat een PR er wel in. Ik had tenslotte nog 2u30 voor 20 km. Hoe meer ik kon blijven doorlopen, hoe beter. En met een loperknie 20km lopen, dat had ik op mijn eerste Marathon (Marathon Kampenhout 2014) ook al geflikt. Toen liep ik 22km met een lopersknie, weliswaar deed ik toen de hellingen al wandelend, omdat dit te belastend voor de knie was.
36km, ik zakte door de knie…Dit was echt niet goed, maar de spieren konden een val nog net voorkomen. Ik wachtte de komende twee km af vooraleer een keuze te maken ikv de afstand. Ik kon de volgende twee rondjes zonder problemen, aan een lager tempo, blijven doorlopen. Ik ging dus toch kost wat kost voor die PR gaan. Tenslotte had ik in November Marathon Kasterlee vanwege de knie al geschrapt en had ik ook al 2 weken actieve rust gepland na deze ultra.
Elke ronde werd iets pijnlijker, maar ik dacht niet aan opgeven. Nee nee, een welgemeende FYOU knietje nam de overmacht. Een beetje een masochistische gespleten persoonlijkheid ontstond. Simons vs lopersknie. Maar tegelijk wou ik de knie toch wel zoveel mogelijk sparen om bijkomend leed te vermijden, tenslotte moeten we ons lichaam ook dankbaar zijn voor de verwezenlijkingen.
Ik passeerde ongeveer 40km op 4u4m. Stopte even om te eten en te drinken. Marc Bemong vroeg wie ik was. Ik had hem een paar rondjes ervoor nog aangemoedigd. Toen ik terug vertrok ging ik tijdelijk door een regelrechte hel! De spieren waren op een of andere manier afgekoeld, nochtans had ik niet langer stilgestaan dan ervoor. Mankend vertrok ik weer. Als ik die spier maar snel weer warm krijg kom ik er wel. Ik moest nog wel gemiddeld 8km/u halen om 56km uit mijn slofjes te halen… Hoe ik dat ging doen, dat wist ik niet, maar ik kon nog altijd blijven lopen, dus ik moest wel sneller zijn dan in Steenbergen. Ik zag net mijn partner, de oudste dochter en de zoon op het toneel terug verschijnen. Ze zagen me manken. ‘Stop dan!’, riep Heidi. ‘Nee, nee, PR!’, riep ik terug. De meesten gaan me nu zot verklaren, maar een atleet moet zelf uitmaken waar zijn grenzen liggen en welke ‘pijngrens’ hij wil doorbreken. Ik had nog wel wat marge op deze grens en zou dit de komende dagen wel uitzweten. Maar de kans om de PR van je eerste ultra te verbeteren op de laatste Ultra van hetzelfde jaar is klein. Daarnaast was ik niet naar Amsterdam gekomen om een beetje de zielepoot uit te hangen. Moest dit midden in het seizoen zijn, dan had ik de schade beperkt, maar nu liet ik dit niet uit mijn handen glippen.
De marathonafstand, 4u15… Twee minuten voorsprong op Steenbergen. Ik liep nog altijd. Vermoedelijk kon ik het laatste uur nog wel wandelen als ik zo doorging, maar na wat gereken kwam ik toch tot de vaststelling dat ik vermoedelijk tot het einde 75% van de tijd zou moeten lopen. Bwoah, if you’re going through hell, keep going zei Winston Churchill ooit. Alsof ik nog niet genoeg pijn doorstond besloot ik de knie als wederdienst te laten afzien. Nou rotzakje, ga jij maar lekker de berg op lopend! Als jij mijn dagje even wil verzieken, zie dan maar lekker meer af, dan ik! Er ontstond een gespleten persoonlijkheid waarbij ik een aantal rondjes een gesprek hield met mijn knie. Soms in gedachten, soms riep ik rotzak of k*zak. Per rondje liep ik nu 12 minuten ongeveer.
4u45m later. Ondertussen was Jannet Lange op het parcours verschenen. Vermoedelijk kwam ze supporteren voor Wilma. We besloten de kleine helling van drie!!! – ja ik weet het, het is belachelijk – passen toch al wandelend te doen. Mijn rondjes werden nu ongeveer 15 minuten. 48 km. De pijn straalde nu ook uit naar de bovenkant van het dijbeen en naar de linkerkant van de rechterknie. Het zag er niet goed uit, maar ik was gegaan voor een PR en ik ging me hier niet laten stranden op 53 km!!! Ik moest nog zeker twee rondjes quasi volledig rondgelopen krijgen. Het ging een helse opdracht worden, want ik kon de rondjes niet meer volledig lopen. 15 minuten voor 1,6km ongeveer betekende een tempo van 6,4km op een uur. Ik werd dus in feite verplicht om bijna continue te lopen, of ik ging alsnog minder dan 54,470 km afgelegd hebben op 6u. Ik dacht terug aan Steenbergen waar ik nu toch al zeker 2u 50/50 had gedaan. Liep ik dan zo traag? Wat was er mis. Alleszins ik bleef me focussen naar mijn doel. 56 km ging niet meer haalbaar zijn, maar 55km ging me wel lukken. En moest ik echt afzien, dan kon ik misschien nog wel 54,471 km eruit persen. Hah! Knietje, ik krijg je wel klein. Onderweg werd ik een paar keer nog aangemoedigd door Wilma en Léonie.
51 km…De meesten zouden nu al opgegeven hebben, maar ik bleef tanden bijten. Tot drie keer toe had ik al de tranen in mijn ogen gehad van de pijn, maar we vertikten om toe te geven én vermanden ons. Geen watjesmentaliteit, doorgaan tot het bittere eind. Geen traantjes laten. Denk maar eens aan die grote kalibers. Jannet Lange, Wilma Dierx, Léonie Van Den Haak, Luc de Jager-Braet, Scott Jurek, Dean Karnazes. Zij zullen heus ook wel hun pijnen verbeten hebben. Ondertussen dacht ik aan het liedje FYOU, tananana blablabla…Ja ik ken de titel niet, maar je vind het liedje wel terug :). Ik kwam terug voorbij de start. Yes! Nog een half uur. Ik zou mijn PR halen, zelfs als ik moest wandelen, maar het was niet het moment om te verslappen, want het is wel nog 3,471 km vooraleer ik een nieuwe PR had.
Ik passeerde de finish opnieuw en had weer een rondje van ongeveer 15 minuten gedaan. 53,7 km. Perfect! PR is binnen, maar blijven lopen Simons. Een tweede rondje nog halen zou dus moeilijk worden, maar wie weet, met nog een Simons sprintje… Laat ze mij maar zot verklaren… Een sprintje van 300m zie ik wel zitten, als ik dicht genoeg bij de aankomst ben.
De laatste keer de helling en dan ging het wat berg af. Dan nog eventjes omhoog en nadien berg af en vlak naar de startlijn. Mijn rondenteller was ondertussen mij lopend tegemoet gekomen, want ik moest nog een stokje in ontvangst nemen zodat ze mijn afstand konden bepalen na het eindsignaal. Hij wist me ook te zeggen dat ik nog een minuut ongeveer had. Okidoki, dan sprint ik naar de finish zei ik. Ik versnelde en verbeet voor de laatste meters nog even de pijn. Als dank, knietje, no offence, maar slik jij voor de laatste keer nog maar eens. Samen door de pijn, reuzefijn :). Ik passeerde de finish en had nog een tiental seconden. Goed om nog 36 metertjes af te leggen. We hadden dus een afstand boven de 55 km gelopen. Simons vs lopersknie: 2-0 :).
Sommigen kunnen nu zeggen: ‘Doe je het daarvoor? 55 km, terwijl anderen 72-80 km lopen?’. Ja! Het gaat er dan ook om, dat je jezelf verbetert (en je grenzen verlegt).
Nadien gingen we douchen. De loper die kwam trainen had zijn 60 km gehaald…Een babyloopje noemde hij het, maar hij was dan ook een 24u-loper. Daarna kwam een jonge gast in de kleedkamer toe. We douchten en ik zei dat ik de eerste en de derde wel kende, maar de tweede niet. ‘Nog een jonge gast en blijkbaar zijn eerste ultra gelopen vandaag’, zei ik. Hij schoot in de lach. Joris Wulfert, zo heette hij, daar had ik net mee in de douche gestaan. Hij wist te vertellen dat hij zijn snelheid niet onder controle kreeg. 73,4 km. Dat zijn andere afstanden dan mijn eerste Ultra. Uiteraard vroeg ik of hij er nog ging lopen. En hij zei van wel.
Nou Joris, welkom zou ik zeggen, en we zijn blij dat het zeker je laatste Ultra niet zal worden :). Na het douchen ging ik direct door. Ik moest nog iets doen voor een ander project, waardoor ik afzakte naar het Dachau monument. Daardoor heb ik ook niet mijn certificaat in ontvangst genomen. Maar ik heb Nitish gecontacteerd en gezegd dat hij het eventueel gewoon mag inscannen.
De nacht… Ik dacht dat ik door een hel zou gaan, maar al bij al, buiten een aantal pijnscheuten viel het goed mee. The day after gingen we nog te voet winkelen. De terugkomst met een zakje van ongeveer 6,5 kg was misschien net iets te zwaar voor de knie en de afstand. Een belachelijke afstand van een paar km’s. Maar goed, een beetje actief herstel is nodig. De eerste dag van twee weken alternatieve training was gestart…
Kevin Simons