Laten we eerlijk zijn. Als het gaat om (hard?)lopen dan is het wat mij betreft zo langzamerhand meer terugblikken dan vooruitblikken. Als je op een totale startlijst van ruim 300 personen minder dan 10 60-plussers ziet staan en je bent daar één van dan valt er wat dat betreft niets meer te camoufleren.
Die toch wel onvermijdelijke terugblik laat zien dat ik inmiddels 40 (ultra)marathons in het buitenland heb gelopen (België reken ik ongeacht het feit dat dit verslag op Ultraned staat ook maar even tot het buitenland). Voor 14 van die wedstrijden ben ik tussen 2010 en 2015 de Noordzee overgevlogen naar Engeland of Ierland. In 5 van die 14 gelegenheden ben ik eerder dan de aanvankelijk beoogde afstand gestopt, meestal omdat ik een ‘cut-off time’ niet haalde. In alle gevallen was de gelopen afstand wel 42 kilometer of meer.
De White Rose Ultra van afgelopen zondag 1 november was dus mijn 40e (ultra)marathon in het buitenland en de 14e aan gene zijde van de Noordzee. Achteraf ben ik blij dat ik bij de start had aangegeven dat ik ‘maar’ één rondje van 30 mijl (48km) ging lopen. Ik had me ingeschreven voor twee, maar om heel eerlijk te zijn: gelet op de zeven uur en een kwartier die dat ene rondje mij kostte zou het lopen van bijna 100 km in 18 uur zeer waarschijnlijk geleid hebben tot de 6e ingekorte afstand. Bovendien had ik rekening te houden met een gekneusde rib als gevolg van een val, twee weken geleden in de duinen bij Haarlem.
Erg leuk dat ook Irene Kinnegim mee deed, die ik ken van de Dutch Coast Ultra Run by Night. Dat zij, ogenschijnlijk zonder al te veel moeite, maar liefst drie keer rond ging plus een aanloop van 6 mijl, en dan ook nog eens overall winnaar werd, daar kan ik met mijn voorstellingsvermogen niet bij. Want geloof mij, hoewel Henri Thunnissen in zijn rapportage elders hier op Ultraned terecht opmerkte dat er qua parcours wel extremere ultra’s gelopen zijn dit weekend, is de White Rose zeker geen sinecure. Vooral niet als je, zoals Irene, een groot gedeelte door de nacht moest lopen. En wat mij betreft kunnen we best wel eens kanttekeningen gaan plaatsen bij die drang naar steeds ‘extremer’. Sommige wedstrijden kunnen beter onder een tak van alpinisme gerangschikt worden dan onder ‘hardlopen’. De grens vervaagt steeds meer, denk maar eens aan het nieuwe fenomeen ‘skyrunning’.
Deze loop ten westen van Huddersfield was misschien wel de meest on-Engelse ultra die ik tot nu toe gelopen heb. Dat had alles te maken met het prachtige, gouden herfstweer, terwijl wind, regen en mist in het Engelse voor- en najaar de regel zijn. Geen zuchtje wind, overdag een stralend blauwe hemel en ‘record-high’ temperaturen van tegen (en in Wales zelfs boven) de twintig graden. Met als voornaamste gevolg goed begaanbaar terrein. Natuurlijk, hier en daar lag wel modder, maar daar ging je tot je enkels in en niet, zoals meestal in de winterse helft van het jaar, tot aan je knieën. Voor nogal wat (met name Engelse) lopers was de warmte een beetje te veel van het goede; ze lagen uit te puffen bij de waterposten. Op één daarvan was het water zelfs helemaal op en moest er door degenen die droog stonden een kwartier gewacht worden op de official die met zijn auto naar een dorp was gereden om een nieuwe voorraad op te halen. Het is bizar dat je ondanks het stabiele mooie weer toch een compleet waterdicht regenpak, een muts en handschoenen in je rugzak mee moet tossen, maar ja regels zijn regels. Alleen de voorgeschreven ‘extra thermal layer’ was gecancelled.
Het landschap van Yorkshire is schitterend, met name het tweede gedeelte van de lus dat door typisch ‘moorland’ (uitlopers van het ‘Peak District’) ging, langs diverse mooie stuwmeertjes omgeven door bomen in alle kleuren die de herfst te voorschijn kan toveren. Geen technische loop, maar moet dat dan? Eerder een landschapsloop á la Röntgenlauf in Duitsland met toch nog best wel wat asfalt zo hier en daar. Tsja, en dan die startlocatie, het ‘event centre’. Dat was een oude, vervallen en verlaten fabriek op de Bolster Moor met de meest verschrikkelijke toiletten die ik ooit voor de start van een loop het gezien. En dat wil wat zeggen… Blij dat ik op het laatste moment een B&B had geboekt, want mijn opzet was aanvankelijk om daar in een slaapzak te overnachten. In de mistige Halloween-nacht voorafgaande aan de loop waren de vervallen en troosteloze fabriekshallen van de Heath House Mill in Golcar nou niet echt ‘the place to be…’.
Tot slot, waarom gekozen voor de White Rose? Het antwoord is: het zat hem in de naam. Ik vond het wel mooi staan zo: in maart de Black Mountains en in november de White Rose. Toen zwart, nu wit. Toen orkaan, kil en regen, nu zon, warm en nauwelijks wind.
André Boom