De Afsluitdijk is de rijweg vanuit mijn woonplaats Medemblik, om de ‘dijk’ zoals ik hem noem, via een comfortabele autosnelweg naar Friesland en verder te gaan. Het naastgelegen ‘eindeloze’ fietspad, hier lag mijn uitdaging om de dijk naar Friesland lopend te bedwingen, zowel heen als terug. Aldus geschiede en wel op twintig april j.l., in de wel erg vroege morgenuren. Om half één in de ochtend, midden in de nacht nog, ging ik van start. De volle maan scheen met een helder geel/wit licht toen ik daar liep over de polder de Wieringermeer. Vanuit Medemblik liep ik langs de dijk richting Den Oever naar de Afsluitdijk en was dus op weg naar Zurich in Friesland. Het was deze ochtend bar koud, met vorst aan de grond en een lichte bries waaiend vanuit het noordoosten.
Nadat ik twee uur en drie kwartier later bij de Afsluitdijk aankwam, liep ik daar intussen uit de koude wind beschermd, achter de dijk over het fietspad. Ook was het nog rustig op de snelweg. Ja, met af en toe een vrachtwagen of personenauto. Het licht van de koplampen van deze vrachtwagens en personenauto’s was heel hinderlijk voor het zicht. Ik moest mijn ogen dan met hand bedekken, om niet naast het fietspad te stappen in het naast gelegen donkere daar natte gras. Door de wind van over de Waddenzee vroor het hier op de dijk niet.
Echter na een paar uur lopen op de dijk werd het lichter, en op de snelweg begon het ook echt druk te worden en hiermede ook het lawaai van al dit verkeer. Dit werd na verloop van tijd heel vervelend. Ik heb de oren toen maar dichtgestopt met watten, en dit was net voldoende, om al dat geluid niet meer zo storend aan te horen. De wind waaide uit de goede richting wat betreft de uitlaatgassen van het voorbij razende autoverkeer en de dijk beschermde zoals vermeld mij ook tegen de ergste koude wind, al had ik de wind min of meer wel tegen. Goed en wel, na negen uur lopen was ik in Zurich aangekomen. Dat was twee en vijftig kilometer vanuit Medemblik, en dat is lopend een heel eind van huis. Maar aangaande de voeten en de spieren: deze waren gelukkig nog in goede conditie. Ik moest nog wel weer terug naar Medemblik met het verstand op nul, en had daar verder ook geen moeite mee om de terugweg aan te vangen, graag zelfs, ik wilde weer naar huis.
Goed en wel, heen over de dijk aangaande de loopafstanden had ik er niet zoveel erg in hoelang, sommige stukken rijwielpad wel kunnen zijn! Maar toen ik teruglopende, komende vanuit Zurich en weer het kaarsrechte fietspad zag, min of meer zonder eind, dacht ik wel: “Wat een eindeloze weg en dat nog voor zo ongeveer tweeëndertig kilometer, te gaan”!
Tijdens het lopen valt er niet veel te beleven, hoewel ik zag nog zes zilverreigers, en erg veel gele bloeiende koolzaadplanten, veel water met een enkele vissersboot en veel, erg veel asfalt. Maar, waar ik met veel verwondering naar heb gekeken waren de betonnen bunkers, welke als je op de rijweg rijdt, aan het zicht zijn onttrokken, maar lopende kan je dit dus goed waarnemen. Ook indrukwekkend was dat er door de sluizen, waar wordt ‘gespuid’, het IJsselmeerwater wild kolkend richting de Waddenzee verdwijnt.
Ja, er zijn ook twee bruggen, aan beide zijden van de dijk. Heen had ik geluk maar terug bij Den Oever ging bij de slagboom aangekomen die net dicht, of de brugwachter het erom deed, ik was verplicht te wachten. Dit gaf mij wel gelegenheid de spieren nogmaals te rekken en strekken, want dat was inmiddels meer dan nodig, want de kilometers gingen wel in de spieren en vooral de voetzolen zitten. Goed en wel, ik was wel heen en terug over de Afsluitdijk gelopen. Uiteindelijk ook naar Medemblik, mijn einddoel en waar ik eindelijk kon rusten.
Negentien uur lopen over honderd en vier kilometer en dit alles wel op één dag is lang, oftewel ‘barre’ heel lang. Uitgeput en met heel pijnlijke voetzolen en spieren en een door de zon verbrand gezicht, thuis aangekomen, de benen op tafel met een goed glas bier alles afgesloten. De uitdaging Afsluitdijk volbracht. Met nog een dankwoord, aan mijn vrouw, onze kinderen en de buurtjes. Zij leefden ontzettend met mij mee, en hadden allen met mij te doen en feliciteerden mij met de goede afloop. En vroegen nadien nog wel of ik het volgend jaar weer wilde gaan doen? Goed bedoeld allemaal maar eens maar nooit weer, zover te lopen op één dag, is wel erg ver!
Op deze wijze heeft de dijk, als ik er nu met de auto over heen rij, een meer dan bijzondere betekenis gekregen. Wat ik heb volbracht, zonder hulp van derden qua bevoorrading onderweg, is denk ik een prestatie op zich, al schrijf ik dit zelf. De Afsluitdijk, met twee zijden water en één solide dijk daar tussen gelegen, is een monument waard, in de vorm van een standbeeld, en dat staat daar ook, ingenieur Lely, heel toepasselijk. Mijn eigen monumentje, als eenzame wandelaar, heb ik symbolisch op 20 april j.l. opgericht.
Peter Koomen, Medemblik (22-04-2016)
(peter.koomen250 <> gmail.com)
{i}Noot van Martien Baars: dit verslag van een 70-jarige wandelaar valt eigenlijk buiten het kader van Ultraned maar illustreert wel mooi hoe iemand ook op latere leeftijd wat buitengewoons in de kop kan krijgen, en voldoening kan putten als een en ander volbracht wordt. Dat riep bij mij wel meteen de vraag op of er onder de ultralopers geen liefhebbers zijn om als eerste het M70 leeftijdsrecord of het V60 leeftijdsrecord neer te zetten. Bijvoorbeeld op 10 september in Winschoten. De genoemde records zijn vacant en zonder limiet. Bij de RUN Winschoten wordt wel een limiet gehanteerd: 12 uur.
Zie voor de recordlijsten bij de mannen en de vrouwen:
https://www.atletiek.nl/sites/default/files/userfiles/Wedstrijdatletiek/Recordboeken/NR%20weg%20mannen_1.pdf
en
https://www.atletiek.nl/sites/default/files/userfiles/Wedstrijdatletiek/Recordboeken/NR%20weg%20vrouwen_0.pdf {ei}