De Lavaredo Ultra zit er weer op. Wat een fantastische ervaring was dat. Met ongeveer 1.600 deelnemers van over de hele wereld ’s avonds aan de start in Cortina om te beginnen aan de rond 125 km door de Dolomieten.
De verplaatsing van Grainau (Zugspitzetrail) naar Cortina over de Fern- en de Brennerpas was al een trail op zich. Toch nog 6 uur rijden met de camper. Het asfalt op de laatste 10 km was niet echt je van het. Dat was dus voorzichtig rijden tot grote vreugde van de bumperklevende Italianen achter mij. Dan maar inhalen in bochten over doorgetrokken strepen. Je moet toch 5 minuten eerder in Cortina zijn dan een vermaledijde Nederlander in een camper met de snelheid van een turtle.
De start van de Lavaredotrail was waanzinnig. Uitgezwaaid en aangemoedigd door vele enthousiaste toeschouwers verdwenen wij in het donker. Na 2 km ging het brede asfalt over in een vrij smal geitenpaadje. Een dikke file tot gevolg, waarin de sfeer beter was dan de dagelijkse file op de A4 richting Den Haag.
De eerste 40 km zijn niet echt lastig te noemen. Daarna begint de beklimming naar de Lavaredo. Een reusachtig 3 tand bestaand uit kale rotsen op rond 2700 meter. Ik deed de beklimming tegen zonsopgang. De Lavaredo was gekleed in een oranje gloed. Fantastisch om te zien. Echt ongelofelijk. Daarna de afdaling en een flink stuk valsplat. Maar ja, zoals gewoonlijk zat het venijn wederom in de staart. De laatste 40 km waren behoorlijk zwaar. Een 3,5 uur lange klim door een ongerept Dolomieten landschap wederom richting 2.700 meter. Die laatste 40 km spelen zich vooral af boven de 2.000 meter. Even naar beneden en weer omhoog. En dat 4 a 5 keer achterelkaar. Volgens enkele deelnemers met hitech horloges, die ik onderweg inhaalde, had de Italiaanse organisatie niet echt trailkaas gegeten van de uitgezette afstanden.
Maar goed, de stal ruikend en nog een stevige afdaling van 10 km in het donker naar Cortina, kon ik toch nog wat resterende energie uit mijn lijf persen om in Cortina na 24.35 minuten te finishen. Ik moet toch weer mijn vrouw bedanken die op bijna iedere post te vinden was met koude drankjes. Ook een goede vriend van mij bedank ik hierbij voor het maken van een waanzinnige fotoreportage.
Voor wie de Lavaredo nog niet gelopen heeft…….een dikke aanrader!
See you bij de Grossclockner Ultra.
Groet,
Hans Lems