21 juni Torhout Belgie. Het WK 100km werd dit jaar in Torhout (B) gehouden. Na de 100 km Trial door de Ardennen 4 weken geleden had ik toch nog een trainingsweek van 220 km gedaan en ik was er klaar voor. De start is om 20 uur 02 minuten hetgeen inhoudt dat ik rond de klok van zessen in de ochtend zal finishen. In de sporthal kwam ik nog bekenden tegen zoals Jos Hopman, Andre van der Zwan, de Belg Edwin Lenaerts en velen waar ik de naam niet van ken. Je zag de landenteams overal zitten, het was een kleurrijk geheel. Het weer was goed en het zou niet te warm worden. De eerste ronde vind ik altijd verschrikkelijk daar er honderden 10 km lopers meedoen en veel marathonlopers. Van de snelle mensen heb je geen last maar de langzame slingeren van links naar rechts. Eenmaal op het eerste rondje van 27,5 km aangekomen (er zijn er 3) kun je ontspannen lopen en begint het eigenlijk pas. Het publiek zat massaal langs de kant zoals andere jaren en de marathon kwam ik door in 3 u 48 min., 50 km in 4 u 38 min., 70 km 6 u 52 min en ik begon aan een tijd onder de 10 uur te geloven. Het ging allemaal prima tot mijn buik begon te protesteren na 73 km en ik uit de broek moest. Diarree. Ik was erg opgelucht maar door de houding waren mijn benen verkrampt. Ik kreeg ook weer last van mijn open liezen, had al enkele malen moeten smeren met vaseline maar dat is ook maar een tijdelijk hulpmiddel. Ik kon redelijk blijven doorlopen maar het tempo zakte enorm. 80 km in 8 u 1 min. Ik liep al 10 km met een Japanse deelneemster en die had ook last van haar darmen en krampen. Ik was al ingehaald door de top en je staat er verbaasd van hoe die mensen lopen. Hun tempo zou ik normaal maar enkele kilometers bijhouden en ze blijven maar doorgaan.Een begeleidend agent die ik aansprak zei dat het bijna onvoorstelbaar was, hij zei dat zijn mannetje (toen op de tweede plek maar de latere winnaar)) nog geen enkele verzwakking had vertoond en maar bleef doormalen. 90 km 9 u 13 minuten. Het aantal wandelmomenten neemt toe, maar ik probeer het steeds te beperken tot maximaal 10-20 meter en dan eten en drinken . Ik ben al op 2 waterposten gekomen waar niets meer staat. Een Mexicaan vroeg aan de nog weinige mensen die over straat liepen water, maar de mensen in dit deel van Belgie spreken schijnbaar geen Engels. Ik haal de Japanse voor de zoveelste keer in en op een gegeven moment is zij weg. 91 km, laatste grote verzorgingspost. Godverdomme, ze hebben mijn flesje met de Powerbarreep niet meer staan of iemand heeft het gepakt. Dan maar cola met krenten en doorlopen. De laatste verzorgingspost, ik pak voor de laatste keer cola met krenten en ik kan weer redelijk blijven doorlopen, maar onder de 10 uur lukt niet meer. Ik heb een keer onder de 10 uur gelopen, zou dat dan de laatste keer zijn geweest? De benen doen steeds meer pijn en op 96 km moet ik mij bukken. WAAROM? Er ligt een briefje van 10 Euro op straat en dat kan ik niet laten liggen. Wat deed dat pijn. Ik heb het idee dat ik mij nog in een redelijke loopsteil verplaats, maar als ik in een etalagevenster kijk, is er niet veel loopstijl meer over. De kerktoren van Torhout is intussen in zicht en na wat draaien zie ik Serve en Pierre op een stoel zitten wachten op mij. Zij hebben de marathon gelopen. Je bent blij weer een bekend iemand te zien en na 100 meter finish ik in 10 uur 22 minuten en ben 18-de in mijn categorie (Veteranen 45+). Aan de finish ga ik even op een stoel zitten en dat was het dan weer. Even douchen, 2 pilsjes en naar huis en slapen.
Henk Sipers http://members.home.nl/ultrasport/index.htm