24 uren van Welden
17/08/02 Kloek Patrick
Het wordt haast traditie maar een week na de Dodentocht in Bornem sta ik alweer aan de start voor een lange afstandsuitdaging. Ditmaal heb ik het als echt een uitdaging aanvaard. In de loop van dit jaar heb ik reeds alle records verbeterd op alle afstanden die ik al gelopen heb. Gaande van de marathon (2,55.30) via 50 km(3,51,53), 100km (9,02.u) over de zes uursloop die ik driemaal verbeterd heb tot een overwinnig in Haarlemermeer met 74,435 km (Amper één week na de 100 km in Torhout), de 48 uur 236 km (reeds een verslag verschenen) en als doorkomst de 100 mijl (24 u02 min). Nu zouden nog de laatste twee records moeten sneuvelen. Eerst reken ik op de doorkomst op de 12 uur. En natuurlijk de 24 uur zelf. Heel ambitieus zou ik starten, wat ik had mijn ogen gericht op 200 km. Gesterkt als ik was doordat ik reeds eerder dit jaar een 48 urenloop in de benen had.
Vorige week was prachtig verlopen, samen met Vriendin en Ultraloopster Anny van Butsele een ingehouden Bornem gefinnished in amper 10, 37 uur ( om 7,37 u binnen). Zonder noemenswaardige problemen. Gerald had zich niet in Bornem laten zien omdat hij ook voor een record ging in Welden en zich zo zou sparen.
De eerste die we in Welden tegenkwamen was concurent van vorig jaar Marc Meirlean. Hij vertelde me dat hij niet van start zou gaan. Dan kwam Anny binnen. Zij ging amper een jogging lopen van18 km. Tot ze een half uur later weer de tent inkwam en toch van start ging op de 24 uur. Verder waren er de kleppers zoals een Alfons Vekemans, Wilson Dammekens en Luc Maes. Verderop nog enkele Nederlanders die in Haarlemermeer ook aan de start waren verschenen. Ze wisten wat ik kon en zouden me in de gaten houden. Om alzo een goed eindresultaat neer te kunnen zetten.
Om vijf uur gingen de 24 atleten van start. Samen met Anny hielden we het op een gezapig tempo van 9,5 km/uur. Beiden waren we goed van de tongriem gesneden zodat we gedurende de eerste uren gebabbeld hebben dat het een lieve lust was. Het was echt warm die dag en we zouden het echt rustig aan moeten doen. Gerald was iets sneller gestart maar liet zich wijselijk inhalen en bleef lange tijd in ons spoor hangen. Tot hij even ging rusten. De nacht was inmiddels gevallen en nu begonnen voor Anny de eerste problemen. Doordat het tijdens de nacht warm bleef (18° C) zorgde dat voor blaren op de voeten.Meerdere malen moest ze naar de Rode kruispost. Zo gebeurde het dat ik een ronde uitliep op haar, om haar bij de volgende passage weer op te pikken. Na ruime tijd kwamen de eersten ons reeds voorbij. Dirk De Pooter liep op kop gevolgd door Alfons Vekemans. Dirk ging er echt als een speer vandoor. We waren bijna zeven uur onderweg en nu al kwamen we Luc Maes strompelend voorbij. Hij zat kompleet stuk. Weer een concurent minder. Van Gerald hadden we niet vel gehoord maar telkens ik op het computerscherm keek, zag ik dat hij nog in de wedstrijd zat. Anny was weer wat opgelapt en samen passeerden we de 100km grens in 10,58 uur. Met een record van 102 km op de 12 uur moest er heel wat gebeuren wilde ik deze niet scherper kunnen stellen.
De zon kwam op en meteen voelde je dat het weer erg heet ging worden. Nu ging het nog wel zodat ik probeerde zover mogelijk te geraken. Eindelijk, nog een minuutje en dat zaten de eerste 12 uur erop. De klok scherp stellend bereikte ik weer de tent op de 12e slag van de kerkklok alsof het wilde zeggen, “goed gedaan jongen”. ,Mijn recordsverbetering op de 12 uur was gebeurd. Ik klokte af op ruim 107 km. Nu nog een record te gaan. Al snel zou blijken dat de 200 km niet haalbaar was. De zon begon nu echt te branden en we namen elke ronde drank en sponzen tot ons. zelfs aan de andere kant van het parcours stond water klaar zodat we om de anderhalve kilometer water hadden. Dat deed echt deugd. Anny ging voor de derde maal naar de hulppost en liet haar voeten inwindelen. Ik voorzag haar van mijn schoenen. Ze waren een zestal maten te groot maar voorzien van verluchting aan de zijkant, wat ze nu op dit moment best kon gebruiken. Beide liepen we verder op de hete beton. Ze was inmiddels weer tot in dezelfde ronde gekomen dan ik. Gerald was inmiddels ook uit de wedstrijd verdwenen. Hij had 106 km bij elkaar gesprokeld en vond het verder goed. Het was toch te warm voor hem. Met hem waren er al heel wat deelnemers verdwenen. Met nog amper tien man op de baan gingen we de laatste zes uur in. De Nederlander zorgde in het begin voor wat stress doordat hij dicht achter me aanzat, maar nu liep ik van hem weg. Hij had het opgegeven op me te jagen. Anny en ik kregen het nu ook ontzettend moeilijk en beperkten ons tot meerdere wandelpauzes. Hoewel we genoeg te drinken hadden, we bleven maar dorst hebben. Toch hielden we vol. Met nog amper vier uur te gaan liet Anny me vrij en gingen we beide op ons eigen tempo verder. Ik liep weg van haar. Met nog amper drie uur te gaan kwam er zowaar wat bewolking opzetten en dat gaf me weer aanleiding tot lopen. “Je kan de tweede plaats bereiken” riep men vanuit de tent. Ik zag dat Dirk Depooter uit de wedstrijd gestapt was en liep rustig rondje na rondje. “Je moet er nog maar drie lopen en dan ben je tweede” riep men me nog steeds na. Een uurtje later was dat een feit. Met een Alfons Vekemans buiten mijn bereik, hij wist te winnen met 205 km, was ik haast verzekerd van de tweede stek. Ware het niet dat Anny nog roet in het eten kon komen gooien. Het was geweten van haar dat ze, wanneer ze nog een podiumplek in het verschiet heeft, altijd wel iets meer kan en dan pas begint te jagen. Ik was er nog steeds niet gerust in. De klok tikte inmiddels verder. Tot de laatste meter moest er gestreden worden. telkens ik omkeek leek het wel of ik overal Anny’s zag opduiken. Gelukkig was dat niet zo. Eindelijk het laatste uur ging in. Ik beperkte met tot een kleine twee en halve ronde. Maar, wie zag ik tijdens de laatste ronde achter me komen. Vanuit de verte kwam een klein stipje razendsnel op me af. Was dat Anny? Verdomme toch, het zal toch weer niet gebeuren he? Ik probeerde nog wat te versnellen. Dat was ook opgevallen door Lucien Taelman (Ook een Ultratopper) die even kwam kijken:
Lucien: “He! Je gaat toch niet versnellen he!” riep hij me toe.
Ikke: “Ik moet wel want ginder komt Anny weer”.
Lucien: “Maar nee, zot, da ‘s een estafetteloper.”
Die waren ook aan hun 24 uur bezig maar die wisselden met meerdere personen. Ik was er toch nog niet gerust in. Tot ik weer in de tent kwam en zag dat Anny er reeds zat.Zij was vijf minuten geleden uit de strijd gestapt. (Toch niet slecht voor een meisje die maar 18 km kwam trainen). Ik moest ook nog tien minuten lopen maar zag er tegenop om nog een volledige ronde af te leggen en legde er ook maar het bijltje bij neer. Deze podiumplaats konden ze me niet meer afnemen.Ik lag inmiddels een volledige ronde voor op haar en de dichtste achtervolger was allang gestrand. Een voor een druppelden de overlevenden binnen en na een verkwikkende ijskoude douche konden we onze prijs ophalen. Ik mocht tevreden terugkijken op deze race. Mijn laatste recordsverbetering was een feit. Met 58 ronden deed ik ruim 21 km beter dan vorig jaar. Geen 200 km echter, daar was het te warm voor maar geloof me, dat doel wordt nog bereikt. Ook Gerald verbeterde zijn afstand. Even kort nog de uitslag:
1) AlfonsVekemans: 205 ,810 km
2) Kloek Patrick:186,520 km
3) Anny Van Butsele: 183,300 km
4) Dirk Depooter: 173,660 km
.
.
.
11) Kloek Gerald: 106,120 km