Zes uur rondjes lopen op een wielerbaan van 1.234 meter, ik had géén idee wat ik me daar bij voor moest stellen. Vrijdags nog even een extra “koude-training” gedaan in het Thialf-stadion in Heerenveen vanwege het aanmoedigen van m’n dochter die het schaats-trainings seizoen afsloot met het Susa-schaatstoernooi, sport speelt gelukkig een belangrijke rol in ons gezin !
‘s-Nachts gedroomd van zo’n spiegelgladde wielerbaan met van die steile wanden, liggen rekenen hoeveel rondjes ik wel wilde lopen, kortom, de adrenaline stroomde al voor het aflopen van de wekker in ruime mate door m’n bloed, ik heb dus maar afgezien van het opnemen van de rusthartslag. Uiteraard tijdens het ontbijt nog even gekeken op UltraNed, de laatste routebeschrijving geprint en met een tas vol proviand op weg naar Wijdewormer. Bordjes gaven overduidelijk de laatste meters aan dus dat kon niet missen. En gelukkig bleken die visioenen over zo’n wielercatacombe ook slechts in m’n nachtelijke onrust te hebben bestaan want het parcours oogde toch wel heel wat plezieriger dan ik me had voorgesteld.
Als beginnende ultra-loper heb ik al eerder aangegeven dat juist het leuke en relaxte sfeertje in dit wereldje me zo pleziert, ook hier was dat bij binnenkomst in de kantine van DTS alweer direct merkbaar. Namen in m’n kop prenten gaat me wat moeilijk af maar de herkenning van de vaste lopers op dit soort evenementen krijgt toch wel aardig vorm. Omdat ik vreesde voor een afschuwelijke saaie dag had ik m’n vrouw Johanna maar geadviseerd om thuis lekker in de tuin te blijven werken, wat is er nou aan om mij meer dan 50 keer voorbij te zien hobbelen terwijl in onze tuin nog de nodige kubs grond moeten worden verplaatst (en laat ik daar nou juist een verschrikkelijke hekel aan hebben). Ik schoof met m’n kop koffie even aan bij Herman Waardenburg, Herman was er samen met een vriend welke de verzorging op zich nam. Voorzichtig vroeg ik of zijn vriend misschien m’n digitale camera wilde bedienen, een korte uitleg bleek al voldoende en van het een kwam het ander want het bleek dat ik ook nog eens een perfecte verzorger erbij kreeg. Hoewel, de organisatie had er wel voor gezorgd dat het ons aan werkelijk niets ontbrak, alle te bedenken soorten voeding en drinken waren ruim voorhanden. Maar vooral drinken uit een bekertje vind ik nog steeds lastig en als je dan op verzoek je bidon aangereikt kunt krijgen dan is dat extra luxe. Sorry, ik had de naam van Herman’s vriend natuurlijk gelijk moeten opschrijven maar middels deze alsnog mijn dank. En het fotogenieke resultaat kunnen jullie zien op http://roadrats.no-ip.com/DTS/DTS.html
Dat de organisatie een rotsvast vertrouwen had in het succesvol gaan verlopen van deze dag bleek wel vlak voor de start, huldig je meestal de organisatie na afloop van een evenement, hier wisselde al de nodige bossen bloemen van eigenaar voordat het evenement moest beginnen. Maar absoluut terecht want naar de rest van de dag zou blijken, het liep allemaal op rolletjes. Volgens mij was daardoor de start een minuutje vertraagd maar dat doet aan die zes uur natuurlijk niets af. En wat is me dat achteraf meegevallen, vooral het rondjes lopen waar ik zo tegenop zag blijkt in de praktijk hartstikke gezellig en makkelijk te gaan.
Wim-Bart leek wel gelijk een sprintje te trekken met in z’n kielzog Patrick Kloek en Tom Hendriks. Als loper is het lastig om je eigen positie te bepalen maar ik denk dat daarna zo’n beetje ons groepje kwam, Wim Heijenk , Lex de Boer en mijn persoontje. Om zes uur later weer helemaal terug te draaien valt niet mee maar we hebben zeker zo’n 3 a 4 uur gezellig met z’n drieën lopen te kwebbelen en dat maakt inderdaad het lopen een stuk aangenamer. Als je dan ook nog eens m’n eerder genoemde verzorger netjes tijdens je doorkomsten je bestellinkjes kunt doorgeven en de weergoden ook de lopers gunstig gezind blijven, wat blijft er dan nog te wensen over. Al redelijk snel werden we gedubbeld door Wim-Bart die lachend voorbij kwam stormen, dat zou zich nog aardig wat keertjes herhalen en elke keer ging dat gepaard met een vrolijke opmerking. Alleen toen de laatste uurtjes aanbraken viel er van de lachende Wim-Bart niets meer terug te vinden, jammer. Met ons groepje tikten we zo’n 10 rondjes per uur weg, het tempo zat er aardig in en Wim had thuis alvast wat rekenwerk verricht, 57 rondjes moest genoeg zijn om de 70 km grens te slechten, iets waar ik alleen maar van kon dromen (maar dan zonder een nachtmerrie). Regelmatig constateerden we met elkaar dat het tempo eigenlijk net een tandje te hoog lag, we moesten iets terug maar het bleef maar lekker gaan. Het zonnetje wilde er nog niet doorkomen, het bleef droog, kortom ideale condities.
Op DRS-NL geniet ik bijna elke week van het dagboekverslagje van Jan-Willem Dijkgraaf, nu heeft de auteur er voor mij ook een gezicht bij gekregen, prachtig toch als je zo van het leven en de sport kunt blijven genieten en dan tijdens de zes uur ook nog eens goed bent voor 58 km dan kun je daar alleen maar diep respect voor hebben.
Helaas was het na zo’n 4 uur gedaan met ons groepje, de kilometers lieten zich voelen in menig stel benen, het bruggetje in het parcours begon al een beetje voor scherprechter te spelen en steeds meer lopers zag ik af en toe eens een stukje wandelen. De eerste uren had ik het bijhouden van het aantal gelopen rondes lekker aan Wim overgelaten maar nu moest ik zelf weer aan het rekenen gaan, de speaker gaf me door dat ik 40 ronden erop had zitten, zelf zette ik toen 50 ronden als voorlopig doel in m’n kop, als ik dat nu ergens rond de 5-uur kon afronden moest dat een redelijke basis leggen voor het rondje Texel. En vooral wilde ik niet toegeven aan het opkomende gevoel om ook een stukje te gaan wandelen. Want steeds meer lopers zag ik op die manier wat meer van de natuurlijke omgeving zoals managepaarden en loslopende kippen in zich opnemen. Zo tegen de 5 uur was het behoorlijk moeilijk, dan komt toch wel het betere afzien weer eens om de hoek kijken en hoewel ik de rondetijden nog niet gezien heb tikte ik de 50 ronden volgens mij in iets van 5:10 af. Zou het dan toch nog lukken, 7 rondjes eruit te persen !. Of het nou komt omdat ik die laatste drie kwartier nog heb zitten kwebbelen met diverse lopers waaronder onze Belgische collega Patrick, ik weet het niet maar raakte toch de tel een beetje kwijt. Eigenlijk kon het me ook niet zoveel meer schelen, blijven lopen was m’n doel, vooral niet terug vallen naar wandelen prentte ik in m’n kop. Maar wat een opluchting toen de toeters na 6 uur klonken, wel stom om aan de andere kant van het parcours te moeten stoppen maar gelukkig was het laatste uur de zon er wel lekker doorgekomen zodat het wachten op de opname van de restmeters niet al te zwaar viel. Ineke Scheffer stond een klein stukje voor mij ook rustig te wachten, uiteindelijk had de organisatie ook dit deel snel voor elkaar. En het thuisfront, die hebben het werk in de tuin regelmatig afgewisseld met het kijken op de UltraNed site want dan bewijst de hedendaagsche techniek toch maar weer eens z’n toegevoegde waarde. Natuurlijk, mensenhanden moeten het allemaal inkloppen maar het is wel hartstikke leuk om op die manier betrokken te blijven bij het wel en wee van zo’n groepje lopers ergens op een wielerbaan in Wijdewormer.
Na 6 uur met z’n allen tegelijk finishen heeft ook als voordeel dat je daarna met de hele groep nog even gezellig na kunt praten. Het zonnetje gaf het terras een extra aangenaam tintje en het wachten op de einduitslag viel dan ook niet zwaar. En toen ik na een lekkere warme douche de uitslagenlijst onder ogen kreeg kon m’n dag niet meer stuk, ruim door de 70 km grens en dat voor m’n debuut op de 6 uur. Twee weken geleden zat ik me met een griepaanval nog te verbijten op de bank, de schade lijkt toch wel mee te vallen. Leuk was het dat de winnaars met een forse beker en een bos bloemen nog eens extra in het zonnetje werden gezet, Ton liep ondertussen alweer te sjouwen met een zware printer, het werken op locatie zat er weer op. Als je dan voor het vertrek ook nog eens een keurig in plastic gestoken oorkonde mee krijgt met daarop al je totale afstand in sierlijke letters vermeld toont dat toch overduidelijk aan dat de bloemen en lovende woorden voor de start van dit evenement volkomen terecht waren, ik denk dat ik best namens alle lopers en loopsters de organisatie met al z’n vrijwilligers een gigantisch groot compliment mag geven voor de wijze waarop ze ons weer een onvergetelijke dag hebben bezorgd.
{b}Jan Paagman{eb}
Zie voor wat foto’s: http://roadrats.no-ip.com/DTS/DTS.html