Een stukje schrijven over Texel, valt niet mee want voor wie schrijf je het eigenlijk, Die 250 lopers die meededen hebben allemaal hun eigen fantastische verhaal, na de getallen die Ton Smeets in z’n lezing noemde moet wel zo’n beetje het hele nederlandse ultra wereldje aanwezig zijn geweest, daar hoef je het dus niet voor te doen, laten we die paar thuisblijvers dan maar een impressie geven van wat ze gemist hebben !
Vanwege de vogelpest was het in Nederland 1e paasdag moeilijk eieren zoeken, wij besloten daarom maar tijdig richting de Potvis op Texel te vertrekken.
Op de boot begroette Ton Smeets en z’n vriendin ons al met “ha, kamergenoten”, op dat moment dachten wij nog aan een slaapzaal met 40 bedden in de Potvis en dan kom je al snel “kamergenoten” tegen maar later bleken het aardige 6 persoons kamers te zijn waar wij heerlijk geslapen hebben maar volgens ons was het bed aan Ton niet besteed. Heel laat kroop hij er vrijwel geruisloos in om al weer heel snel weg te sluipen om op maandagochtend de 120 km lopers uitgeleide te doen.
Maar ik ga te snel want we waren gebleven bij zondagmiddag, lekker buiten genietend van het zonnetje groeide de groep met elke bootaankomst verder. Al direct merkte je hoe soepel de organisatie verliep, kamers waren ingedeeld, drankjes waren beschikbaar en om 18:00 uur zat de eetzaal al snel vol met hongerige lopers die een pasta bodem aan het leggen waren om hun koolhydraten stroom de volgende dag stevig op gang te houden. Na de koffie was het afruimen geblazen om plaats te maken voor Ton Smeets. Vooraf hadden we zoiets van “een lezing over ultralopen met een zaal vol ultralopers”, dat kan niet.
Ton bewees het tegendeel, ademloos luisterde een volle zaal naar z’n uitleg over onze energiehuishouding, efficiënt lopen, trainingsinspanningen, kortom er werd nog lang over nagesproken. En de volgende dag tijdens het lopen heb ik ook nog regelmatig delen van het betoog door m’n hoofd laten gaan, vooral op het strand bij het nemen van de pittige mulle zandduintjes moest ik denken aan die “zweefmomenten” wat had ik daar graag overheen willen zweven.
En dan ben ik inderdaad aangekomen bij de maandag, de dag van de wedstrijd. Eerst nog even in alle rust van een uitstekend ontbijt genoten in de Potvis om daarna richting NIOZ te gaan. Een hele andere wereld, wat een drukte en bedrijvigheid was het daar, maar wederom dankzij al die vrijwilligers liep het allemaal op rolletjes. Leuk natuurlijk om allerlei bekende gezichten te zien en al pratend is het voor je er erg in hebt tijd om aan de start te gaan staan.
Vanaf dat moment begint ieder z’n eigen verhaal, het eerste stuk strand met steeds weer die mulle zandduintjes viel mij al direct zwaar tegen. Dacht ik in bed nog aan een tijd rond de 5 uur, hier dacht ik er al snel heel anders over. En dan kwam er nog een stuk strand !. Maar dat tweede stuk viel nou juist wel weer mee, vlak langs het water viel redelijk goed te lopen ondanks de opgeworpen “zandheuvels” van menig al aanwezige badgast is het een stukje parcours waar ik met plezier op terug kijk. Vooral toen we al ploeterend weer het strand afmochten, daar stond een verzorgingspost in het mulle zand, ver buiten de ideale lijn dus laat maar zitten waren m’n gedachten. De helpers schreeuwden me toe wat ik wilde hebben, ik riep terug dat het me teveel om was om als antwoord te krijgen “maar we komen het brengen” . Dan graag een spons en verdomd, een van de dames kwam rennend door het zand met een spons naar me toe, als ze dat de hele dag heeft weten vol te houden komt ze zeker in aanmerking voor de vrijwillegers-troffee. Maar het geeft tevens aan met welk enthousiasme al die vrijwilligers zich van hun taak kweten, hulde daarvoor.
De eerste 50 km heb ik echt genoten van de schitterende omgeving, de zingende vogels in het bos, de bloeiende bollenvelden (wist niet eens dat Texel ook een bollencultuur heeft), de blatende lammeren, het enthousiaste publiek en het heerlijke weer. Maar na de 50 km begon dat heerlijke weer wel z’n tol te eisen want de warmte deed zich behoorlijk gelden. Het betere afzien begon weer en met het 5 km bordje in zicht begon ik het echt heel moeilijk te krijgen. Turend in de verte probeerde ik iets van een sporthal te ontdekken maar m’n onbekendheid met het parcours bracht weinig herkenning. Wat was ik blij met dat laatste 1 km bordje, wat een heerlijke entourage om vervolgens te finishen. Het was nog rustig in de sporthal, wat ik nooit eerder heb gedaan liet ik me nu eens welgevallen, een massage. Zelfs dat had de organisatie uitstekend geregeld waardoor ik nu vrijwel zonder spierpijn achter m’n bureau zit.
Is er dan helemaal niets aan te merken op de organisatie, natuurlijk wel. Want tijdens de prijsuitreiking werd nog eens omgeroepen dat de bussen richting boot nu echt gingen vertrekken, ik moest inderdaad nog even rennen om de laatste bus te halen. Over twee jaar gewoon een half uur later laten vertrekken, de prijsuitreiking komt dan nog beter tot z’n recht. Wij, Johanna en ik, hebben in ieder geval een heerlijk rondje Texel gehad, een dagje gezonde buitenlucht waarbij ik iets met het cijfer 4 had !
Voor het gemak beschouwen we 2e paasdag ook maar als een zondag, dus de vierde zondag in april kwam ik met een eindtijd van 4:44:48 over de finish om daarmee als 4e overall te eindigen. Wat dan tijdens de prijsuitreiking onderbelicht blijft is wie die schitterende prijzen heeft gemaakt, een heel mooi stukje handwerk die me met plezier doet terugdenken aan dit absoluut geslaagde evenement.
Inmiddels staan er al wat foto’s op het net, ondermeer te vinden op http://home.wanadoo.nl/j.paagman/Texel.html en http://www.nonfoods.com/ .
Als jullie allemaal zo nagenieten als ik zitten er nu heel wat mensen met pretoogjes op hun werk !
Jan Paagman
jan@roadrats.nl