21 juni, de langste dag alweer ! Tot nu toe lag m’n grens bij zo’n 72 km tijdens 6 uurs lopen. 100km, dat is een uitdaging waar ik naar toe wil. In m’n opbouw mikte ik op 13 september, Winschoten, totdat ik op Ultraned las dat er in Den Haag een 12-uurs loop is op de Laan van Poot. Ik ben pal tegenover de sportvelden aan de Laan van Poot opgegroeid, als pupil maakte ik daar onder de bezielende leiding van Oom Kok kennis met heel veel facetten van de atletiek maar ook toen bleek m’n aanleg voor het lopen al aanwezig. Als ik graaf in de bak met medailles kom ik een inmiddels wat roestig stukje metaal tegen, cross-kampioen pupillen 1963. Als jongens sportten we bij Vlug & Lenig, m’n zusjes zaten bij Olympia ’48 met tante Corrie als trainster. Ook m’n zus Anneke weet elk jaar wel een marathon op een leuke manier te volbrengen dus bewaren wij hele goeie herinneringen aan deze 2 fantastische jeugdtrainers uit de jaren 60. En wat is er dan mooier om daar een poging te doen m’n eerste 100 km af te leggen. Op de inschrijflijst kwam ik de gebroeders Kloek tegen, wetende dat Patrick en Gerald alles met openbaar vervoer doen gevraagd of ze onze gasten wilden zijn, Patrick en ik zijn op loopgebied aardig aan elkaar gewaagd, daarnaast een weekend Belgische humor kan nooit nadelig zijn voor het resultaat.
Zaterdagochtend vroeg al met de nodige kratjes richting Den Haag, wat ligt dat sportcomplex er toch schitterend bij, aan de rand van zo’n grote stad, grenzend aan de duinen blijft het een uniek stukje randstad. Laten we hopen dat Den Haag met al z’n bouwdrift zich dat ook blijft realiseren !.
Uiteraard waren de nodige vrijwilligers druk in de weer met de laatste voorbereidingen, een stralende dag, alleen maar lachende gezichten, heerlijk toch. Ik schrijf niet meer over de gemoedelijkheid binnen het ultra-wereldje, dat is inmiddels genoegzaam bekend. Het is altijd weer leuk de vele bekende gezichten tegen te komen, sommige toch wat strak vanwege de “wedstrijd” spanning maar het leuke is dat na afloop er altijd alleen maar blije gezichten zijn. Maar zover was het nog lang niet. Om 9:00 uur klonk het startschot, m’n valkuil is dat ik te snel wil gaan, vooral ook omdat ik m’n trainingslopen altijd met een gemiddelde van zo’n 12-13 km/u afleg, een paar uurtjes hou je dat nog wel vol maar 12 uur! Vooral na Breda ben ik weer een stuk wijzer geworden, dus vooral rustig starten. De eerste paar uur opgelopen met Eric Sweens, welke voor de 6 uur ging, en Patrick. Een lekker regelmatig en vlak tempo, ietsje boven de 10 km/u, het ging gewoon lekker. Rondjes van 1800 meter, als je thuis op de bank zit moet je er niet aan denken maar al lopende is er van eentonigheid absoluut geen sprake. Daar had de organisatie dan ook van alles aan gedaan. Het parcours bestond uit een ronde over de atletiek baan om daarna het complex te verlaten richting duinen. Achter het complex langs door een mooi stuk dichtbegroeide duinen keerde je dan weer terug richting baan. 12 uur lang werden we bij het verlaten en terugkomen bij de baan vermaakt door een 2-tal clowns, steeds weer wisten ze je aan te moedigen, op te peppen, een lach kon je er vaak niet bij onderdrukken, het zorgt wel voor leuke afwisselingen.
Een club met zo’n rijke en lange historie, 90 jaar, weet natuurlijk wel wat lopers nodig hebben, de verzorging was dan ook perfect en zelf dwong ik me elke doorkomst een beker water aan te pakken, een stukje banaan, meloen en na een paar uur kwamen daar ook nog eens heerlijke verse aardbeien bij, een luxe verzorging. Wat ik zelf heel prettig vond was dat langs de baan een duidelijk bord stond waarop bijgehouden werd hoeveel rondjes je had afgelegd, het duurde wel even voor ik doorhad dat m’n startnummer onder het aantal ronden stond in plaats van daar boven maar ik geloof dat de dames van de rondetelling daar af en toe ook mee in de clinch lagen. Het kon de pret niet drukken, vooral omdat ze naarmate de tijd vorderde steeds enthousiastaster na elke ronde weer een blaadje afscheurden onder het roepen van aanmoedigingen. Natuurlijk werden we regelmatig ingehaald door de 12-uurs estafette lopers en loopsters. Wat hadden sommige teams snelle lopers, vooral het gebak op de rug van Maison Kelder zag er steeds wel heel erg lekker uit !
Na een paar uur ging Eric een klein tandje lager, Patrick kreeg wat last van z’n knie en daardoor viel ons mooie groepje een beetje uit elkaar. Dan trek ik me op aan het voorbeeld van een Vincent Schoenmakers of Ineke Scheffer, gewoon heel rustig in je eigen tempo en ritme je rondjes blijven draaien, eten, drinken, af en toe een beetje bijkletsen, kortom, genieten. Rob van den Hoek heeft tijdens zo’n praatsessie gelijk nog wat zaakjes geregeld en z’n team van hazen voor de marathon in Eindhoven rond gemaakt. En doordat je zo lekker bezig bent gaat de tijd toch sneller voorbij dan je denkt. Jan van de Erve wisselde van schoenen, ik ga over op regenbanden was Jan z’n reactie maar de weergoden bleven ons gunstig gezind, slicks was een betere keuze geweest. Hoewel, toch een juiste beslissing want ook Jan wist z’n eerste 100 km te volbrengen en het leuke van de speaker was dat nauwlettend in de gaten werd gehouden wanneer een loper over die 100 km grens ging en dat met luid applaus van het publiek liet belonen. Een onbeschrijfelijk gevoel toe ik na zo’n 9:40 uur over de champion matten liep om die magische 100 km vol te maken, elke loper zal wel weten wat er dan door je heen gaat, weer een grens verlegd !
Ik loop nog niet zo lang mee met de ultra-lopers, een paar maanden geleden heb ik eens de internet communitie de vraag voorgelegd wanneer je jezelf ultra-loper mag noemen. Daarom vond ik de reactie van Patrick zo fantastisch want toen we elkaar bij de ingang van het sportpark passeerden riep Patrick me toe: proficiat Jan, nu hoor je er echt bij !. Zo voel ik het zelf nu ook een beetje, hoewel ons wereldje vaak een onbegrepen wereldje is weten wij maar al te goed hoeveel energie je hier uit haalt. (Goh, ik begin spontaan over “ons” wereldje te schrijven !) Na zo’n weekje zit ik nog dagen met een big smile aan de vergadertafels, laat mij na afloop of ’s-ochtends vroeg maar lekker genieten van m’n kilometers. En op dit soort momenten weet je dan dat het ook nog eens wat meer oplevert !. Uiteraard blijf je ook na die 100 km grens lekker doorlopen, gedragen door het steeds weer warme welkom wat je ten deel valt als je de baan opdraait om weer een rondje te laten afscheuren. Na 10:30 uur kreeg ik het even moeilijk, een dipje dat me de tijd gaf om eens even te gaan rekenen, als ik nou nog zo’n 4 rondjes per uur eruit zou kunnen persen moest dat toch wel een heel mooi resultaat opleveren. Maar toen het laatste uur werd aangekondigd kreeg ik weer vleugels en kon zelfs terugkeren naar m’n schema waarmee ik 11 uur eerder gestart was, 6 rondjes per uur. Je gaat dan het laatste half uurtje ook alvast uitrekenen waar je ongeveer zult komen stil te staan als het 12-uurs signaal klinkt, dat wilde ik graag op de baan meemaken dus weer een tandje hoger. Maar toen ik de baan opkwam was er nog tijd over dus nog één keer langs de clowns de baan weer af, dolle pret en wat een voldoening na afloop.
Een fraaie oorkonde met foto en de vermelding van de gelopen afstand direct mee naar huis krijgen is tekenend voor de geoliede organisatie. Na een lekkere douche nog naar het verjaardagsfeest van m’n oudste dochter, je dag kan dan niet meer stuk. Inmiddels hangt er een mooi aquarel van Antwerpen bij ons aan de muur, een bedankje van de gebroeders Kloek. Toen ik ze zondag weer naar het station bracht nam ik afscheid met de mededeling een volgende keer niets te willen hebben waarop Patrick met z’n mooie belgische taal ( of is het een Nederlands dialect ?) vertelde dat dit de eerste is van een hele serie !. Laten we er dus over een jaar maar weer net zo’n mooie dag van maken, hopelijk voor Patrick met wat minder blaren en voor Gerald een minder opspelende heup. Nu nog even een paar dagen nagenieten, zondag heb ik al weer lekker m’n spieren schoongespoeld met een kort loopje dus dat gaat wel goed.
Toen ik als 11-jarige pupil bij V&L op het podiumpje stond geloof ik niet dat 100 km een jeugddroom was, nu ik de 50 gepasseerd ben heeft dit toch wel weer wat jeugdherinneringen naar boven gehaald. Wat zou een leven zonder sport zijn !
{b}Jan Paagman{eb}
http://www.roadrats.nl