Sommige mensen kunnen het niet laten. Overal duiken ze op, die veellopers. Zo zie je ze in Uden 24 uur hardlopen, drie dagen later lopen ze, op een doordeweekse woensdag, in de herfstvakantie de Herfstmarathon in Diever. Anderen hazen zondag nog in Eindhoeven of lopen er bijna de marathon van hun leven om drie dagen later rustig de ruim 42 kilometer die een marathon nu eenmaal telt af te leggen. En er waren er ook die zowel zaterdag als zondag een marathon hadden gelopen en ook nu weer aan de start staan.
Waarom toch al dat geloop? Is het eerzucht, een kwestie van te veel vrije tijd, verslaving, wordt er dik voor betaald of is het gewoon leuk?
Ik denk niet dat het eerzucht is. De meeste van ons veellopers lopen de marathon in 3:30 tot 4:45. En de 100 km wordt zeker niet binnen de 10 uur afgelegd. Daarmee behoren we niet tot de top maar gewoon tot de grote middenmoot en is eerzucht verspilde energie (die je beter voor het lopen kunt bewaren).
Een kwestie van te veel vrije tijd lijkt me ook niet aan de orde. Daarvoor hoor ik te veel gezucht over gebrek aan tijd voor het loepen.
Verslaving dan. Loop je meer dan drie keer per week, dan heet je in de volksmond al gauw verslaafd. Maar dan zijn die honderdduizenden voetballers die elke week één of twee keer trainen en zondag een wedstrijdje spelen en de rest van de week voor de buis hangen om naar voetballen te kijken zeer zeker verslaafd. Nee, ook verslaving kan geen drijfveer zijn.
En ze worden er zeker niet dik voor betaald, het kost alleen maar geld.
Zo, dat lucht op, dat is duidelijk, we vinden het dus gewoon leuk. Dan kan ik dat in mijn vrienden- en kennissenkring ook gewoon zeggen: ”we vinden het gewoon leuk, om elk weekend, in weer en wind, bij hitte of kou, in de buurt of 300 km verder, met 30 of 30.000 anderen, tegen meer of mindere forse betaling 42 of meer kilometers te lopen”. En dan is daarmee de kous af, dan is het voor iedereen duidelijk. Ja toch?
Hoe het ook zij, in Dieverbrug, bij de Herfstmarathon, was het druk. Er waren circa 40 deelnemers, waaronder vier, die ook de 24 uur in Uden hadden gelopen (Regina 142 km, Sjoerd 210 km, Theo 159 km en Rob 157 km). Ik zag Vincent die in Eindhoven gehaast had en waar ik de op een na snelste marathon uit mijn nog korte carrière liep. En Bert en Gijs waren weer terug van hun Belgisch weekend met twee marathons. Kortom, weer veel bekende gezichten waaronder ook Lex de Boer.
Het parcours bestond uit acht rondjes van iets meer dan 5 km met een korte aanloop, deels over bekende paden. Bekend van de marathondriedaagse, de Vier uur plus en de midzomermarathon. Het was dus weer een mooi parcours. Het stille ven in het weiland, met erachter een bosrand in herfstkleuren, afstekend tegen strakblauwe lucht was prachtig. De verzorging was weer perfect geregeld, met een keur aan drankjes en eten. En ook het weer was goed, wel vrij fris, maar weinig wind. Voor mij wordt dat weer wennen. Ik ben een echte koukleum, ik loop liever bij 25 º dan bij 10 º C. Dus handschoenen aan, lange mouwen en een lange tight.
Het plan was om zo rond de vier uur uit te komen. De rondjes gingen in ruim 28 minuten. Ik hoefde geen moeite te doen mijn tempo vast te houden. Maar ja, wat wil je, de kilometers gingen een minuut langzamer dan in de marathon van Eindhoven. Uiteindelijk finishte ik net onder de vier uur. Ik had me dus keurig aan mijn afspraak gehouden. En als het zo makkelijk gaat in een zo mooie omgeving en met dat prachtige weer, dan is het bijna jammer dat die 42 kilometers alweer voorbij zijn.
Na de wedstrijd was het in de kleedkamer, die ook voor het zwembad gebruikt, weer de bekende saunatemperatuur. Snel douche aankleden en naar buiten, naar het terras. Het was er in de zon zittend erg gezellig. Er werd heel wat afgekletst over de komende marathons, de Fifty/fifty in november, de baanmarathon van Schaarbeek en de marathon van Monaco. Kortom, een geslaagde dag.
THEO DE JONG
Viridis@planet.nl