Na 6 weken een marathon gelopen te hebben had ik me voor zaterdag 15 november ingeschreven voor de eerste van 2 vijftig kilometer lopen in één weekend georganiseerd door Anton Smeets. Het werd gehouden op voor mij vrij bekend terrein want bij Soerendonk heb ik al 3 keer een Fatt ass fifty wedstrijd gelopen. Het is met de auto iets minder dan anderhalf uur rijden en de start was om 11:00 uur dus toch nog een beetje uitslapen in het weekend. Deze week heb ik besloten om maar één van de 2 wedstrijden te lopen; conditioneel zou ik er volgens mij wel 2 aankunnen maar met het oog op Olne-Spa-Olne, volgend weekend denk ik dat het beter is om mijn rust te pakken op zondag.
Eenmaal aangekomen op de manege Boschhoeve zie ik natuurlijk weer de bekende gezichten en Rob van den Hoek arriveert ook net en ik vraag aan hem of hij vandaag voor een p.r. gaat want de laatste maanden loopt hij erg goede tijden op de marathon. Hij vertelt echter dat hij 2 weken geleden door zijn rug is gegaan en dat het wat hem betreft niet echt hard zal gaan. Verder is het leuk om Vincent weer te zien en Wim Hogentoren en Ruud Jakobs, kortom: een gedeelte van de harde kern van ultralopend Nederland (ultra-hooligans?) is wel weer aanwezig.
We begeven ons naar de startplaats die iets is verschoven ten opzichte van eerdere edities. De ronden zijn wat ingekort (ruim 6 km) en er is een heel klein keerpunt wat we dus steeds moeten passeren. Het weer is optimaal wat mij betreft: een graad of 9, bewolkt en misschien iets te veel wind maar later blijkt dat ik daar nauwelijks last van heb. Ik voel me eigenlijk best vrij sterk vandaag en heb met mezelf de afspraak gemaakt om de eerste helft in ieder geval met een tempo van 12 km/uur te starten en dit door te zetten als ik me dan nog goed voel.
Met een luchthoorn worden we door Anton het Soerendonkse bos in gestuurd en al na een paar kilometer loop ik op kop. Dat ben ik helemaal niet gewend en het voelt voor mij dan ook vreemd aan maar ik loop voor mijn gevoel ietsje harder dan 12 in het uur en als er verder niemand dat tempo op dat moment wil volgen is dat jammer. Het eerste rondje klok ik 30 minuten en nog wat seconden en ik ga uitgebreid drinken en zie al vrij snel de andere lopers komen die elkaar nog een beetje opzoeken. Op ¾ van de 2e ronde hoor ik ineens gehijg achter me en het blijkt dat Rob even een tussensprintje heeft geplaatst om me te vergezellen. We lopen ruim een ronde met elkaar op wat ik erg gezellig vind maar aan het eind van de derde ronde zegt Rob dat hij me moet laten gaan want zijn rug gaat opspelen en het tempo is te hoog naar zijn zin. Jammer, dan maar weer alleen verder. De tijden zijn nog steeds goed en ieder rondje loop ik keurig binnen het half uur. Na 4 rondes zie ik 1:57 en nog wat seconden op de klok staan en ik begin een beetje te geloven in een tijd van onder de vier uur want ik loop nog steeds als een treintje. Na die 4e ronde ga ik ook de eerste lopers dubbelen, o.a. Ruud en Theo, die het vandaag wat rustiger aan doen. Aan de ene kant voel ik me harstikke sterk dat ik nu ook al lopers op één ronde achterstand kan zetten maar ik heb altijd nog twijfel over de laatste 10 kilometer van deze wedstrijd. Het is nu eenmaal 8 kilometer vérder dan de marathon en ik verwacht eigenlijk toch nog een terugval. Die blijft echter uit en zonder echte dip loop ik 7 rondes in steeds iets minder dan een half uur/ronde. De laatste ronde gaat het wel allemaal een beetje zeer doen maar ik wil nu heel erg graag onder die 4 uur komen en dat moet kunnen want ik heb nog een minuut of 35 voor de laatste 6 kilometer. Ik haal Rob nog in die aan het wandelen/hardlopen is en alles gaat zeer doen bij me, ik weet nu weer waar mijn “donder” zit want ik heb er pijn in. Nog één keer het klinkerweggetje af dat zo schuin afloopt naar de zijkanten en nog één keer het bosweggetje af waar ik de finish al zie schemeren tussen de bomen door. Ik bijt op mijn tanden en klok 3:55:27 en kan nauwelijks geloven dat ik als eerste over de finish ga. Anton en Margriet houden zelfs nog een finish lint gespannen dus het is helemaal echt wat mij betreft. Na al die jaren en zoveel wedstrijden is me dit nog nooit gelukt dus ik ben toch wel heel blij om het genoegen eens te smaken om als eerste bij een wedstrijd te finishen. Ik besef ook wel dat er heel veel (ultra)lopers zijn die een 50 kilometer sneller kunnen afraffelen dan ik maar voorlopig schenkt het mij genoeg voldoening om met een groep lopers (33 stiks) te beginnen aan een wedstrijd, allen met hetzelfde doel en daarvan de sterkste te zijn.
{b}Jan van de Erve{eb}
15-11-03
{ff.jpg}