La Magnetoise 16 februari – Hoor de stilte
Zondag 15 februari stond de trail van Magnee op het programma. De afstand
bedroeg 60 kilometer en er moesten 1.200 hoogtemeters overbrugd worden. Dit
hield dus in dat het 60 kilometer genieten zou worden van de Belgische
Ardennen in al zijn schoonheid en rust.
Nadat de wekker -’s morgens om 05.00 uur afliep bij de gastvrije Limburger
Jos Vrancken begaven we ons om 06.00 uur richting Magnee. Voor de wedstrijd
maakte ik nog kennis met Thijs Roest uit Groningen. Groningen – Magnee niet
echt buren op de landkaart. 07.00 uur -’s morgens vertrekken o.a. deze 3
ultralopers die de Nederlandse delegatie vertegenwoordigen bij de kerk om in
het donker de Ardense bossen te verkennen. In 1 woord imposant.
Na een kleine 10 kilometer verloop ik me voor de eerste keer (en trouwens
niet de laatste keer …, rest volgt in het verslag). Bij het ontwaken van
de Belgische Ardennen hoor ik regelmatig honden blaffen, vogels fluiten,
schapen verbaasd kijken (wat een malloten die hardlopers). Wat me opviel dat
er in een hoog tempo gestart wordt of loop ik zo zacht?!
Na 25 kilometer kom ik bij de eerste en tevens voor mij laatste, wat later
zou blijken, verversingspost van deze trail. Het is een echt self supporting
trail.
Ongeveer 3 uur “hard”gelopen achter de rug, ga ik spontaan droogzwemmen, ik
neem een spontaan horizontale hardloophouding aan omdat het glibberig is en
je tot aan de enkels in de modder staat. Het lijkt op stagediving zonder
publiek, gewoon plat op je snuffer.
Onderweg geniet ik zo intens van de bossen, de schapen die lopen te grazen
in de dalen, alle dieren op de verschillende boerderijen, de romantische
pittoreske dorpjes en de vele Jezus-beelden (een krachtig Iemand) dat ik de
man met de hamer onbewust vergeet te ontmoeten.
Wat me wel verbaasde dat ik de lintjes niet meer zag. Naast de witte
kalkkorrels en houten pijlen op de grond waren de lintjes tevens een
onderdeel van de route-aanduiding.
Na 4 uur stap ik spontaan een koffiehuis binnen voor het aanvullen van mijn
watervoorraad.
Uiteindelijk na ruim 1 uur alleen gelopen te hebben zonder medelopers te
ontdekken besef ik dat ik wel eens een alternatieve route ontdekt kon
hebben. Wat bleek nu naast de trail was er vandaag tevens een
mountainbiketocht. Wij moesten de linten volgen wat in het Frans misschien
voor de wedstrijd wel is verteld. Aangezien mijn Frans niet “tu de le/la”
(in het Nederlands “je van het”) is zie ik door de bomen de Ardense bossen
niet meer en verdwaal uiteindelijk 2 uur waardoor ik zo’n 75 kilometer heb
gelopen en circa 1.500 hoogtemeters. Ik heb het langst gelopen, qua afstand
en tijd, en genoten van alle lopers!
Onderweg bij een autoweg … heb ik bij mensen aangebeld om de weg te vragen
naar Magnee. Antwoord in het Frans … Op een gegeven moment was ik in een
black-out zelfs de naam van de finishplaats kwijt. Ik vroeg in mijn
gebrekkige Frans de weg aan een wandelaarster bij een plattegrond aan de
rand van het bos en zeg de plaats begint met de letter “V”. Wij kijken op de
plattegrond en bij de legenda begint niets met de letter “V”. Krijgt het
heen & weer!, later besef ik weer in alle rust het is Magnee en geen Vagnee.
Ondanks alles blijf ik er de humor van inzien.
In een voorstad van Luik (!) kom ik tot de ontdekking dat ik slechts 1
kilometer van Magnee verwijderd ben maar krijg een funny gedachte: “Ze
zullen toch niet 2 dorpjes met de naam Magnee hebben …?”.
Al met al was ik een werkdag zonder a.t.v. + 1 overuur en 2 handenvol
minuten onderweg. Een dag die in het teken stond van “Hoor de stilte”.
Na 2x Olne-Spa-Olne voltooid te hebben vond ik dit mijn echte trail-debuut.
“Gewoon” alles zelf regelen gedurende een wedstrijd en dan de ondergrond:
bossen, zandpaden met zwerfstenen, modderbaden/paden, een stukje maisveld en
een weiland.
De les die ik van deze trail heb geleerd voor de volgende keer: een mobieltje (het luxe onding is toch blijkbaar onmisbaar) meenemen maar dan moet ik het startnummer met telefoonnummers van de organisatie niet verliezen, meer water en eten meenemen (1 liter + 1 energiereep is absoluut
te weinig) en een plattegrond …
Voordat ik het schone Belgisch land verlaat, schrijf ik me bij de
organisator voor de 104 km trail eind mei in op de Belgische Ardennen. In
een mengelmoesje van Engels en Frans converseer ik nog even met hem.
In 1 keer goed terugrijdend richting de Achterhoek besef ik maar eens des te
meer wat ik een ontzettende bofkont ben dit alles te mogen meemaken, dankzij en krachtig Iemand.
Henk Harenberg