Normaal gezien kom ik de laatste maanden als eerste aan en breng als laatste een verslag op Ultraned.
Maar nu, …..kom ik niet aan en breng (hoop ik) als eerste een verslag.
Wat is er gebeurd?
Laten we beginnen bij het begin:
Na Zolder ging het plots wat minder. Verzadigd? Ik weet het niet. Ik had met een mindere conditie 5 wedstrijden op rij gewonnen, waaronder toch een 50km in 3h05′
Na Zolder wat rustiger en het volgende weekend liep ik alweer een 27km die ik in barre weersomstandigheden in een nieuw parcoursrecord won.
Dan begon de sneeuw, voor mij zwarte sneeuw. Ik kon niet naar behoren trainen. En ik voelde me plots vermoeid. Ik sliep slecht, werd regelmatig badend in het zweet wakker.
Ook in mijn kleuterklas vielen de kleuters als vliegen. Waarschijnlijk één of ander virus dat weer ronddwaalt. (Later bleek er roodvonk te zijn, normaal hebben volwassenen daar geen last van). Als je maar 56kg weegt (1m75) en afgetraind bent dan ben je vatbaarder. Jan en ik besloten om te rusten en de trainingen te verminderen. Het werd zelfs zo erg dat ik de laatste week amper aan trainen toe kwam.
Dinsdag belt mijn schoonzus op of ik woensdag nog even wil komen helpen verhuizen. Ook dat moet kunnen. Vrienden moeten elkaar helpen, familie zeker.
Ik had mijn loopplunje meegenomen in de hoop nog te trainen na de verhuis, maar om 23.00h nog lopen enkele dagen voor Stein in mijn “ziekelijke” omstandigheden is gekkenwerk.
Tot overmaat van ramp kantelt er donderdag in Antwerpen een vrachtwagen met broom. Ekeren wordt geëvacueerd. Nou en dan, ik woon in Stekene de andere kant. Dus niets aan de hand. Dat dacht je maar. Mijn collega van school woont in het rampgebied en krijgt telefoon van haar man dat ze niet naar huis kan met haar 3 kinderen. ( Haar man is politieagent en is in zijn functie wel thuis geraakt).
Familie moet elkaar zeker helpen, collega’s ook. Dus bij ons thuis wordt het een opvangcentrum. Ik met 2 vrouwen en 6 kinderen ( neen niet tot moslim bekeerd).
Voor we thuis geraakten ( alles zat geblokkeerd door die verdomde vrachtwagen) was het laat. Iedereen in bad ( de kinderen bedoel ik), iedereen eten. Dan slaapplaatsen organiseren. Tussendoor toch even een loopje gaan doen. 11km aan 3’50″/km. Ging lekker vlot. Ziet er goed uit voor Stein. Toen ik na de training thuis zat aan tafel nog wat na te praten met mijn 2 vrouwen ( de kinderen sliepen al) kreeg ik plots aan fameuze griepaanval. Alles deed pijn. Daar ging Stein. Ik ben in mijn bed gekropen met één vrouw ( ik denk de mijne- ik was toch niet tot veel in staat). En door slaapplaats te kort moest één van mijn zonen erbij. Je kan al raden: amper of niet geslapen.
Vrijdag gaan werken. Een wrak. Start ik in Stein? Zaterdag lang uitslapen, even loslopen. Voelt goed. Namiddag even bed in ( zonder vrouw en kind). Jaaaa, ik haal Stein.
Zondag vertrek Stein. In de auto, verdorie rugpijn. Start oké. Na 1uur voel ik weer de pijn. Blijven lopen, gaat wel over. Na 2 uur uitstraling naar beide benen. Ik kan ze amper tillen. Toch loop ik tot mijn stop aan de geplande 15km/h. Alleen mijn laatste ronde stop ik regelmatig om een rekoefening te doen. Het helpt niet.
In overleg met Jan stop ik. We hebben goed getraind zeggen we : 2h57′ gelopen, 44km.
Vlug naar huis en een warm bad. Te veel is te veel. (zelfs 2 vrouwen en 6 kinderen!)
Nog vlug een anekdote: Theo Kuijpers heeft enkele dagen geleden op Ultraned over zijn ziekte van non- Hodgin geschreven. Ik had hem onmiddellijk gemaild om hem moed in te spreken en mijn respect te betonen. Ik had Theo nog nooit ontmoet, dus kon er geen gezicht op plakken. Onderweg in de race steek ik een atleet voorbij, hoor hem roepen: “Succes Marc………..ik ben Theo Kuijpers” Toen ik met mijn vrouw en de kinderen naar de auto wandelde, ging er plots een atleet met me mee. Theo. Gestopt vanwege zijn nekblokkage. Non-Hodgin.
En ik maar zagen over rugpijn!!!!
Marc Papanikitas