Zaterdag 7 juni mijn mooiste hardloopervaring ooit: mijn langste run ooit (dus een PR), op 1 dag tijdens daglicht, vanaf thuis (dus ecologisch en efficiënt), met fietsers van mijn club Eindhoven Atletiek en nog meer fietsers en vrienden op de fiets en meerennend als support, en gezin thuis (vriendin en tweeling van net 4) als ondersteuning, en gefinished in 15h01:15, wat nu net blijkt een officieus NR M45 te zijn! En relatief weinig afgezien en geen spierpijn de dag erna.
Hoe is dit zo gekomen, wie ben ik? Even terug in de tijd. Ik ben geboren 20-10-1976 in Vrouwenpolder, dus uit de Zeeuwse klei getrokken. Niet echt een hardlopersfiguur, ietwat korte kromme O-benen en vrij zwaar voor mijn lengte. Meer een laatbloeier. Ik sportte wel graag, hardlopen vanaf mijn 18e ongeveer, met 21 jaar blessure aan kuit (Soleus). Vanaf 2005 pas weer goed kunnen rennen en halve marathons Eindhoven gedaan en wat andere leuke loopjes rond die afstand. Vanaf 2013 trailruns gaan doen. Vanaf 2016 pas lid geworden van een club (Eindhoven Atletiek) en jaarlijks een marathon (en nog trailruns tot 53km Dolimiti), PR 2h46 in 2022. Toen ik in 2023 weer niet mijn gewenste sub 2h45 haalde, gestopt met marathons. Ik kreeg zin in ultra’s, ik voelde me nl bij de marathons best fit, maar had vaak steken in de zij iets na de helft. Volgens mij kan ik een net iets lager tempo veel langer volhouden. Heb toen de 6h race gedaan in Sittard maart ’24 (80.74km) en de NK 100km sep in Winschoten (7h42). Daarna had ik weer last van een oud euvel, mijn hamstring bovenin. Dit beterde langzaam tot Kerst, ik kon net 3x per week trainen maar geen 100km per week.
De HoHo 100 miles run van feb dit jaar inspireerde me om ook een 100 mijl te proberen. Ik vond nergens een wedstrijd in de zomer (überhaupt geen andere vlakke snelle parcoursen). Het zaadje was geplant en er werd gepland voor 7 juni, bijna de langste dag. Een korte kijk naar het weer vd afgelopen 5 jaar leek het namelijk op 14 en 21 juni warmer te zijn. Ik kon weer meer trainen, weken van 100+. In maart een ‘1/3’ 100 mijl gerend en 1e Paasdag (7 weken ervoor) bijna een halve, 76km in 6h. Geoefend met eten en hoe het voelt, best goed. Toen heb ik een route gemaakt van 161km in 5 bekende rondjes met afnemende lengte met tempo gebaseerd op deze run, met verval en kwam uit op 14h35. Misschien naïef, >100km was onbekend terrein, en Karel wees me op een NR record M45 van Ronald Teunissen van 1997 in 14h47, maar hij was toen 44 jaar en 11 maanden, telt wel in Duitsland maar niet in NL hoorde ik net. Ik dacht, dat is een mooi doel voor een best-case plan. 3 weken voor D-Day ook nog Koning van Spanje 72km gelopen en onverwachts gewonnen. Daarna werd het spannend, want wat zou het weer doen? Indien te heet, zou ik het kunnen verzetten naar 14 juni. 10 dagen ervoor was het 20C, toen 25, en steeds lager, wel wat regen. Dus ging ik de sponsoractie voor het goede doel Spieren voor Spieren overal promoten, ik kwam ook in het ED online. Maar ook werd ik de week na Koning van Spanje verkouden (immuunsysteem lager + kids voor het eerst naar school…) en dat duurde tot 7 juni, dus weinig meer getraind. Dus de dag ervoor twijfelde ik nog of ik hem wel kon uitlopen, maar ik vertrouwde op mijn trainingen. Alles tot in de puntjes voorbereid, een Garmin Beacon via Garmin uitgeprobeerd om live tracking te kunnen delen. En nog een powerbank geregeld om te voorkomen dat mijn telefoon hierdoor leeg zou gaan. En alles met de 7 fiets helden van mijn club voor besproken in een app groepje.
D-Day ervaring: ik had best goed geslapen van 21h30 tot 4h30. Sterke bak koffie + halve banaan, wat cola en gaan met die banaan (wie neemt er nu echt 3h van tevoren een ontbijt??) 5h30 gestart met de 1e fietser. Het weer was voor hardlopen qua temperatuur ideaal koel voor deze tijd, 12-17C. Het 1e rondje regende het licht. Ik zou op 4’30/km starten, maar daar zat ik nog iets onder, het voelde echt easy. Het 2e rondje een flinke bui, helemaal nat. Dus eind 2e rondje droge sokken aangedaan. Daarna nog 1x flink natgeregend. De wind nam toe van ZW2 naar 3, naar 4 en terug naar 3. Dat was best zwaar. Maar rondjes 3-4-5 gingen naar het zuiden, dus had ik eerst tegenwind en dan meewind, dat is mentaal wel fijn. Ik nam elke ronde 4 typen energie in deze volgorde: Maurten mix, Maurten solid, cola/water mix, eiwit reep en 1 of 2 gels, 300 kcal/uur + elk half uur een zouttablet met 0.25g NaCl + K + Ca.
Hoe voelde ik me? Echt goed, ik hoefde niet te pushen. Ik bleef heel helder van geest en heb veel gepraat tot verbazing van de fietsers en meelopers. Tot de 100km was mijn hartslag ongeveer 130, daarna zakte het tempo wel 1-2 min/km en hartslag naar 115, het ging vooral om eten en drinken en energie naar de benen houden. Ik heb toen mijn schema om 14h35 te lopen losgelaten, focus op uitrennen zonder te gaan wandelen, en dat is gelukt! Ik had weinig pijn (en geen blessures overgehouden!), voelde mijn knieën een beetje en de hamstring bovenin (kont onderin), maar gelukkig wel aan beide kanten symmetrisch. Alleen een blaar naast mijn grote teen en schuurplekken tussen bovenarmen en borst. Alleen de laatste 4 km was wel zwaar, ik kon toen niet meer versnellen. Uiteindelijk finishte ik om 20h31 met 15h01 nog geen half uur achter mijn ideaal planning.
De support: het was fantastisch en overweldigend om te zien en ervaren hoeveel mensen meeleefden. Ik had een strava Beacon tracker gedeeld zodat men het live kon volgen. Die werd flink gedeeld. Ik wist dat er 7 fietsers mee zouden gaan, maar er kwamen ook nog mensen meerennen. En er stonden ineens vrienden en collega’s langs de kant zelfs vanuit Maastricht en Schaijk. Bij thuiskomst werd ik warm onthaald door ongeveer 20 vrienden en gehuldigd met mijn partner + kids en een door mijn 4-jarige tweeling gemaakte medaille. Ik was ontroerd.
Na de run, uitgeput of toch niet? Zoals de meesten van jullie wel weten kun je na de run niet meer makkelijk zelf je schoenen uittrekken of opstaan van een laag krukje. Na de ‘huldiging’ bleef ik ongeveer 15 min lekker zitten, had geen zin in eten of drinken. Om 21h besloten te gaan douchen, kreeg het koud, dus de trap op, ging wel wat moeizaam. Daarna wegen: 1.5kg zwaarder dan bij opstaan! Ik had meer gedronken dan nodig was, want ik moet 5x plassen en anders bij races nooit, al was het maar iets van 0.7L/uur. Ook wellicht door de zouttabletten. Ik heb niets meer gegeten of gedronken. Maar in bed lag ik te rillen, en kon op geen 1 kant liggen, pijn in de lies, bovenbenen en kont! Dit ontspande wat na 3-60 min en kon slapen. Wel nog 3x eruit geweest om te plassen. Van 22h-7h geslapen, maar volgens Garmin maar 5h30 en slecht. Toch voelde ik me niet moe. En ik kon alweer bijna normaal de trap af. En vrijwel geen spierpijn! De avond erna ook niet moe. Hoe kan dit, wat is jullie ervaring? Ik vermoed een combinatie vd lage hartslag (100% aeroob) en eiwitrepen en de zouttabletten die al tijdens de loop voor herstel zorgen en afvoer van afvalstoffen. Bij vorige races had ik ook weinig moeite met de trap, maar wel vermoeider en wat spierpijn.
NR M45 niet 14h47 maar 16h09? Als je op M45 filtert bij de Deutsche Ultra Verein, kom je op deze lijst met Jonathan Koutstaal bij de 24h race van Sittard 4-5-2025:
Sponsoractie loopt nog. De sponsorsite is nog open, met een donatie maak je deze kinderen blij https://www.sportenvoorspieren.nl/fundraisers/krijn-bustraan
Splittijden 42.2km in 3h11, 50km in 3h48, 100km in 8h09.
Krijn Bustraan