Voorwoord Martien Baars. In de contacten met Joke Keuning over haar recordrace in Stein, bleek dat haar verslag over Stein dat op UltraNed verscheen op 12 maart, eigenlijk heel wat korter was dan de versie die ze naar het clubblad van Sparta stuurde. Die lange versie is nogal huiselijk maar wel zo spannend en opwindend, dus met Joke’s toestemming komt hier nog het volledige lulverhaal.
—————–
{i}Bron: Spartaal, April 2004 (jaargang 48 nr 3), pagina 12-13{ei}
In het weekend van 6 en 7 maart vertrokken we met een hele groep RTC-ers richting Limburg voor het jaarlijkse ATB weekendje. Voor mij werd het geen ATB, maar een zes uursloop in Stein, dichtbij Valkenburg, waar we in een hotel verbleven.
Zes uur lopen lijkt absurd, in de ultrawereld is het slechts een begin. Voor mij was het de eerste keer en een heel eind. Dat kwam vooral omdat we een vicieuze cirkel van 3,1 km liepen en nergens hing een doek met finish erop. Wel een startdoek, maar geen finishdoek, dat lijkt heel uitzichtloos.
Dan probeer je aan iets moois te denken. Bij al mijn lange duurlopen liep ik grote ronden langs strand en duin, door Meijendel, naar Katwijk en terug, soms 4 uur of meer. Dan droom je weg met het geluid van de branding en krijsende meeuwen op de achtergrond.
Als ik ren, dan is het feest. Dan dansen de golven met me mee. Kilometers ver, maar in gedachten nergens.
Terwijl ik zes uur lang mijn feestje vierde in Stein, was Lotte (dochter 14 jaar) druk doende met het oefenen voor een dans en toneeluitvoering voor school. Er gebeurde daar die zondagmiddag iets, waardoor ze sip en stilletjes weer bij opa en oma terug kwam. Oma Hamelink begreep er niets van. Gelukkig heeft dochterlief (nog) geen geheimen voor haar moeder, zodat het probleem er meteen uitkwam. Bij de dansuitvoering moest er in een “naaktpak gedanst worden”, zonder BH! Ook moest er een string gedragen worden. Het arme kind had meteen buikpijn gekregen en haar vriendinnetje ook. Wat haar niet deerde, was een uitvoering van het liedje “your penis is too big”, waarbij de onschuldige schaapjes verkleed moesten als penis. Hoe ga je verkleed als lul. Dat dit nog niet zo gemakkelijk was, daar waren ze al achter, dus had ik al beloofd iets te bedenken.
Onder het lopen probeer ik altijd aan iets moois te denken, dus dat kwam goed uit. Ik had zes uur de tijd om te denken en te dromen.
Helaas, in Stein lukte het maar niet om weg te dromen, één gedachte kwam maar steeds naar boven, “één keer en nooit meer”. En de uren kropen voort, want de benen wilden na drie uur al ophouden en de geest had het allang begeven. Maar na ruim 55 km verscheen uit het niets een reddende engel op ATB. Heerlijk, iemand die voor me zorgde, want ik was alleen. Dat wilde ik zelf zo, ik verander terstond in een weekdier als man en kinderen gezellig in het Steinerbos gaan zitten. Dus haalde ik zelf mijn squeezy’s uit mijn tas, want in een BH gaan er maar vijf.
Maar het gezelschap van deze onbekende deed me erg goed en ik vertelde van de mooiste triathlon van Nederland, de halve van Stein die ik in 1996 voor het laatst (4e keer) had gedaan. En nooit had ik een slechte dag, en nooit had ik een lekke band en altijd was het publiek ongeëvenaard enthousiast in Stein. Nooit was ik sneller op een halve omdat de VIP-boot de verste boei kapot gevaren had, en zwemmen hield ik toch al niet van. Nergens zoveel blaaskapellen langs de kant en in Limburg brouwen ze het beste bier.
Kortom, Stein is op goede aarde gebouwd, behalve bij de dijk van het Julianakanaal dan. Aan het eind kwamen Frank, Hans en Christel nog kijken, Frank dacht dat ik na vandaag wel genezen zou zijn van al dat lopen.
Na een loze belofte (van hem) van een week niet hoeven afwassen, kreeg ik weer de geest en leek het Nederlands record (70km145m) nog haalbaar. En dankzij mijn reddende engel die iedereen aan de kant stuurde en zorgde dat er iemand op het record-punt stond in de laatste ronde, lukte het ook nog, het werd 70 km en 998m.
Stein, voor eens en altijd.
En terwijl Frank en ik het feestje verder vierden bij de prijsuitreiking, zat onze Lotte dus met buikpijn bij opa en oma en ik had ook nog eens geen seconde over een lul nagedacht.
Na zo’n wedstrijd slaap je slecht en heb je alle tijd om na te denken. Dus de day after heb ik mij met moeite naar een schuimrubberspecialist gesleept om de nodige meters te kopen.
Het moesten er twee worden, lekker groot dacht ik bij mezelf, voor het schokeffect.
Het werd een soort muts, bijna één meter hoog met een grote roze eikel bovenop. Hij stond lekker te drogen bovenop de kachel, toen Lotte thuis kwam, en het schokeffect was groot bij het arme schaap. Op woensdagmiddag kreeg ik het karwei klaar. Terwijl Lukie (dochter van 5) gezellig met een vriendinnetje aan het spelen was verfde ik de beide eikels mooi roze. Tot de telefoon ging en de moeder van het vriendinnetje meldde dat ze haar kind kwam halen. Even wist ik niet wat te doen, maar de lullen waren levensecht en erg groot, het leek me beter ze te verstoppen. Snel heb ik de natte lullen aan weerszijden van de kast gezet en de verfspullen opgeruimd. Terwijl de moeder wat tegen me aanlulde, greep Lukie haar kans en zette de dikste penis op haar hoofd en danste ermee de kamer door, gevolgd door het kleine zusje van het vriendinnetje. Ze zongen beide piemel, piemel. Ik vreesde dat Lukie vanaf heden een vriendinnetje minder zou hebben , maar na enige uitleg is het allemaal goed gekomen. De moeder heeft me zelfs haar kleine piemelboek geleend.
Lotte en haar vriendin waren inmiddels van hun buikpijn af en gingen trots met hun lul (in vuilniszak) naar school.
Terwijl wij vrijdagavond druk aan het vergaderen waren op de ALV, danste mijn onschuldig schaapje trots met één meter lul op haar hoofd op het podium. Het was een groot succes. Maar toen ik na de vergadering thuiskwam, zag ik het meteen. Er stond maar één lul in de gang geparkeerd. De mooiste en dikste lul was na afloop van de voorstelling gestolen. Nu stond alleen het mindere lulletje in de gang.
Lullig hè?
Joke Keuning, Den Haag (joke.frank en dan provider planet.nl)