Slachtemarathon – 12 juni – Friesland
In de nacht van vrijdag op zaterdag loopt om 01.30 uur de wekker reeds af.
02.00 uur rijd ik g richting Friesland alwaar de Slachtemarathon wordt
georganiseerd. Wat wel grappig is dat in het plaatselijk Eibergs cafe de
cafe-gangers nog aan het drinken zijn terwijl ik al met de nieuwe dag ben
begonnen.
Ruim een uur voordat de bussen vanaf Tzummarum (waar leg je de klemtoon bij
het uitspreken van deze naam legt, is me een raadsel) naar Easterwierum
vertrekken arriveer ik bij de sporthal. In het ochtendgloren kom ik Gijs,
Janneke, Herman, Jan Willem en Gerry tegen. Cracks. Gijs moet zelfs -‘s
middags doorrijden om te starten voor het Pieter Pad. Wat een bikkel!
Daarnaast kom ik Jans en Geert nog tegen waarmee ik o.a. in 2003 naar de
Sahara ben geweest voor een woestijnmarathon. Leuk ze weer te zien.
Na een klein half uurtje komen we aan bij de startplaats en vertrekken al om
06.30 uur ergens midden in een niemandsland. De eerste muzikale omlijsting
staat al te toeteren op hun instrumenten. Ik sta bij Herman in het startvak,
vraagt de ene dame aan de andere dame: “Wat ga je voor eindtijd lopen?”.
Zegt ze: “4 uur”. Herman en ik lachen, een eindtijd op de minuut
voorspellen, een marathon is niet te voorspellen.
Met chip, wat toch toename van je gewicht betekent …, vertrekken we
richting Oosterbierum. Het is mooi weer maar donders het waait toch echt
harder dan we verwacht hadden. Achteraf blijkt dat we bijna een kleine 40 km
de wind tegen hadden. De Slachtemarathon is een punt tot punt marathon en je
loopt richting de Waddenzee en het leek verrekte veel op een noorderwind.
Maar het mocht de pret niet drukken. Onderweg werden we regelmatig verrast
door blaaskapelletjes, culturele uitingen zoals waarschijnlijk inspirerende,
voor mij onleesbare, Friese teksten, uigestalde schoenen waar de plaatsnaam
op vermeld stond, versierde dames, uitgestalde stierekoppen op een ladder en
nog veel meer. Wat me opviel dat er relatief veel toeschouwers aanwzeig
waren.
Waar ik blij mee was dat ondanks de vele marathonlopers je toch veel alleen
loopt wat voor mij betekent een toename van genot van het lopen. Wat me bij
is gebleven dat de marathon relaxed georganiseerd is, geen stress, geen
poeha, doe maar normaal dan doe je al gek genoeg. Daarnaast waren de
graspaden soms een verademing naast al het asfalt maar aan het einde dacht
ik hier enigszins anders over. Idem aan de laatste km een schuin stuk over
het gras langs de dijk. Hoe verzin je het maar het is ook de charme van de
Slachtemarathon. Denk je dat je er bijna bent, krijg je nog zo’n f.ckstuck
voor je kiezen. Het mocht de pret niet drukken.
Voldaan finish ik en kom Herman nog tegen en na afloop denk ik nog even
lekker na te keuvelen met Gerry in de sporthal maar een dweilorkest dwingt
ons tot liplezen. “Wat zeg je?”. Einde conversatie.
Na een slaappauze bij een tankstation in Zwolle en een magnum arriveer ik
weer in thuis met een voldaan gevoel. Belgische Ardennen en Friesland zijn
complete contrasten qua landschap. 1 van deze heeft mijn voorkeur maar deze
uit ik niet omdat het de natuur is en je deze in haar waarde laat. Deze
mogen we niet veroordelen maar we mogen juist blij zijn met deze geschapen
verscheidenheid aan wonderen.
Henk Harenberg