Zomeravondmarathon, daar stel je je iets bij voor. Een marathon die om vijf uur start aan het begin van een zwoele zomeravond in juli. De een temperatuur is om en nabij de 30˚ C en er is weinig of geen wind. Zo was het vorig jaar ook tijdens de marathondriedaagse. Alleen was het toen al dagen mooi weer en nu is het slechts één dag genieten. En dan heb je in Nederland aan het einde van zo’n dag altijd kans op onweer. Zo ook afgelopen zaterdag. Er trok zelfs een heus noodweer over ons land met heel veel bliksem en donder, regen en hagel en soms harde windvlagen.
Bij de start van de zomeravondmarathon scheen de zon volop. Zoals gezegd, bijna 30˚ C en geen wind. Eerst twee rondjes door het dorp en daarna vier rondjes van tien kilometer bijna geheel door het bos. Ik zou het vandaag rustig aan doen. In mijn linkerknie zat de laatste dagen nogal wat vocht. Het deed dan wel geen pijn, maar toch wilde ik rustig aan doen, kijken hoe het gaat.
De eerste grote ronde ging lekker. Samen met Herman Heuverman, die vandaag zijn 100ste marathon liep, had ik ongemerkt toch weer een tempo van rond de vijf en halve minuut de kilometer. Maar het voelde goed. Op driekwart van de ronde kom je een beetje uit het bos en toen was het duidelijk, daar zit afkoeling aan te komen, het gaat regenen. Er was ook al wat meer wind. Dat beloofde wat. Na de eerste doorkomst hadden we pas goed zicht op wat ons allemaal te wachten stond. Donkere wolken pakten zich samen, de wind, zo net nog een briesje, wakkerde behoorlijk aan met af en toe harde windvlagen. De eerste druppels vielen al, dikke vette druppels. Maar het begon pas echt te regenen toen we in het bos liepen. Eerst hoorde je het vooral, harde regen op de bladeren, maar al gauw voelde je het ook en even daarna waren we allemaal tot op onze huid doorweekt. Heerlijk! Nu geen benauwde warmte meer, maar een heerlijke frisheid. Het regende zo hard dat ik op een gegeven moment een grijze muur van regen voor me zag. Minder leuk was het voor de vele vrijwilligers. Zij stonden daar maar om ons de weg te wijzen, in regenpakken of onder de paraplu. Petje af voor die doorzetters.
Toen ik bijna mijn tweede rondje af had werd de regen minder. Dat kon van het onweer niet gezegd worden. Dat werd heviger en heviger. Bliksem na bliksem. Ik probeerde de tijd tussen bliksem en donder te tellen, maar er waren te veel ontladingen. En het was behoorlijk dichtbij. Niet geheel ongevaarlijk. Zo dacht de organisatie er ook over. Er werd een punt achter gezet. Er mocht niet meer verder gelopen worden. We moesten het doen met twee rondjes en meer zat er vandaag niet in. Geen 100ste marathon voor Herman, geen 50ste voor mij.
Na de ‘finish’ zag iedereen in dat de organisatie gelijk had. Er werd veel gelachen en volop opmerkingen gemaakt waarbij vooral Herman met zijn niet gelopen 100ste marathon het natuurlijk ontgelden moest. Maar eigenlijk kon iedereen er op een of andere manier er toch de lol van inzien.
Het was een korte marathon en die verdient dus ook een kort verslag.
THEO DE JONG
VIRIDIS@PLANET.NL