P-Weg Plettenberg – 11 september 2004 – 1.750 Hohemeters
Zaterdag 11 september op de dag van de Run werd er in Plettenberg voor de eerste keer een 67 km gelopen. Naast deze ultra stond o.a. een marathon op het programma maar een beetje ultraloper kiest toch voor the long distance.
Voor de organisatie was dit jaar het debuut. Echt alles was perfect geregeld. Ik werd met een prive-chauffeur vanaf de parkeerplaats naar het startbureau en vervolgens de sporthal gebracht. Waar heb ik dit aan te danken? Zie ik er zo buitenlands uit, een trage blanke Keniaan? De racedirector gaf me persoonlijk een hand.
Het parcours beloofde veel klim- en daalpartijen, in totaal moesten er 1.750 hohemeters overbrugd worden. De start was 07:30 uur. Ongeveer 70 deelnemers waren van de partij om te genieten van de schitterende Sauerlandse natuur. Nou het genieten bestond gedurende het eerste uur bijna alleen maar uit klimmen en dan te beseffen dat je lichaam niet fatsoenlijk de tijd heeft om op temperatuur te komen.
Na een uur kon ik al genieten van de eerste vergezichten. Tussen de bomen waren de dalen al duidelijk zichtbaar. Het deed me maar weer ‘ns beseffen dat hardlopen veel meer is als sporten. 1 met de natuur. Echt kicken ondanks het heftige parcours.
Idem aan de Edersee was ik vandaag weer de enige buitenlandse mannelijke loper. Bij de vrouwen nam, volgens mij, een Hongaarse mee.
Vandaag was tevens de Run in Winschoten. Voor Texel had ik nog geprobeerd dispensatie voor de 120 km te krijgen. Helaas maar begrijpelijk kom ik met m’n 100km tijd niet weg maar niet geschoten is altijd mis. Martien gaf nog aan “ga dan naar Winschoten”, nou zo 1-voudig ligt dat niet omdat ik absoluut niet positief gemotiveerd wordt door de goed bedoelde aanmoedigingen van de plaatselijke bevolking. Ik moet rust hebben aan mijn hoofd en aangezien mijn hoofd een redelijk formaat heeft met een paar forse oren ontvang ik teveel. Ik moet echt rust hebben aan mijn hoofd.
Gedurende de P-Weg-wedstrijd besefte ik het genieten van de stilte. Na een uurtje of 3 belandt ik midden in een stortbui. Gaaf. De bladeren laten het regenwater op je vallen als een verkoelende douche. Op 40 km kom ik op een T-splitsing en er wordt niets aangegeven. Oh jee een keuze maken. Kies voor rechts, wat uiteindelijk niet goed was. Was ook toch maar mijn politieke overtuiging gevolgd, gewoon links. Rechts was de mountainbike-tocht welke een dag later gehouden zou worden. “Mooi” een half uurtje voor Jan met de korte achternaam gelopen maar wel klimmen. De motivatie was bij me en een Duitse loper even weg maar ik moest wel lachen. Lachen dat mij dit weer moest overkomen. Wat doet het er toe, ik mag een half uur langer genieten van de schoonheid van het Sauerland. Trouwens de reden dat ik de weg kwijtraakte is ludiek. Op het zandpad had de organisatie met witte kalkletters een dag voor de wedstrijd mountainbike en hardlauf gekalkt maar -’s nachts had het geonweerd en geregend waardoor alles was weggeregend.
Hoe was het al weer, Duitsers punktlich …?
Nou na een bijna werkdag finish ik in het dorp en wordt geintervieuwd. De speaker merkt op n.a.v. het wegkwijtraken: “Maar hoe doen Nederlanders het in de Tour de France als ze alleen ontsnappen, hoe vinden ze de weg”. Ik vervolgens: “Mein Deutsch is nicht so gut, Ich begreif dein Frage nicht”. De speaker bijdehand in gebrekkig steenkolen Nederlands: “En mein Niederlands is niet gut”. Hij wilde dus het laatste woord hebben maar uiteindelijk moesten we wel lachen en gaven elkaar een dikke hand:
“Bis nachstes Jahr (in Nederlands: tot volgend jaar)!
En nu a.s. zaterdag op naar le Trail du Condroz op de Belgische Ardennen, een 75 of 80 km trail.
Henk Harenberg