Op 25 september vond le Trail du Condroz in Hermalle-sous-Huy plaats. De trail werd voornamelijk georganiseerd door Rene Depas. Het zou weer een groot avontuur worden op de Belgische Ardennen.
Na een overnachting bij de altijd gastvrije Jos Vrancken begaven we ons om kwart voor zes -’s morgens richting Hermalle-sous-Huy. Na een zoektochtje werd uiteindelijk de startplaats gevonden. Jos Vrancken, Willem Mutze, Edwin Douma en ondergetekende vertegenwoordigden de Nederlandse afvaardiging. Beseffend dat Willem Mutze recent La Transe Gaule had voltooid, een 18-daagse loop, was mijn verbazing groot waar hij de energie vandaan haalt.
Om en nabij de 7 uur vertrokken we met een route-book, welke we trouwens gelukkig niet nodig hadden, met circa 40 ultra-lopers. We startten in het halfduister. In totaal moesten er zo’n 15 tot 20 colls overbrugd worden met een stijgingspercentage van 15 tot 20%. De hoogtemeters bedroegen zeker weten meer dan de vooraf aangekondigde 1.200 meter, misschien wel 2.000 en 75 km leek meer richting de 80. Tenminste zeker voor ons gevoel. Maar dit alles mocht de pret niet drukken. Samen met Edwin hebben we de hele dag genoten van ontwakende dorpjes, bossen, akkers, varens, koeien, ezels, honden, vergezichten, rotspartijen, het geluid van de natuur waaronder het kabbelend water van de waterstromingen EN de rust. Het letterlijk en figuurlijk hoogtepunt was een kasteel boven op een top welke we hardlopend bezochten.
Aangezien er maar 2 verversingsposten waren, hebben Edwin en ik bij een klein tankstation een cola-pauze ingelast. Het genieten van een flesje cola kende zijn weerga niet.
De trail vond ik persoonlijk zwaarder dan La trace des Fees, een trail van 104 km, van eind mei 2004 omdat de bospaden omgetoverd waren tot modderpaden en er praktisch geen stuk vlak was. De klimmen waren meestal te steil en de afdalingen te heftig en te lastig (veel zwerfstenen) waardoor je niet in een constant tempo kwam. Dit was een reden waardoor de vermoeidheid grote vormen aannam. Hardlopen en zachter hardlopen (= eigenlijk wandelen) wisselden elkaar met de regelmaat van de klok af.
Uiteindelijk zouden alle Nederlanders finishen waarvan Jos als eerste binnenkwam maar eigenlijk was het bereiken van het finishdoek al een overwinning, een overwinning op onszelf.
Tijdens de prijsuitreiking kreeg iedere finisher een flesje bier met “finisher” als opdruk.
Wat me van de trails op de Belgische Ardennen opvalt en bijblijft is de relaxte, perfecte organisatie. Een genot.
Na een lange dag hebben Edwin en ondergetekende elkaar bedankt en zien we elkaar zeker weten terug want de trails zijn toch echt de krenten in de ultra-pap.
Henk Harenberg
PS Op de website van Wimmem Mutze is ook een verslag te lezen; zie http://www.funrunner.loopt.nl/