Prominent in het oog springend, als trekpleister op de folder, staat bovenstaande aandachtsopeisende zin. Ook het regionale Eindhovens Dagblad drukt zich in die termen uit. Of dat zo is weet ik niet. Ik heb ze in Europa nog nooit allemaal gelopen. Zelfs in reclametermen gesproken, mag je er toch van uit gaan, dat het best waar kan zijn. Of dat komt omdat ik de streek rondom Eindhoven woon en daardoor chauvinistisch behoor te zijn, betwijfel ik. Wel weet ik zeker dat in het Stratums Eind, de Alpe d’Huez van Eindhoven, het volk je bij doorkomst kippenvel bezorgt en dat heb ik zelfs in Rotterdam nog niet ervaren. In België is Visé een soortgelijke marathon, zij het wat minder deelnemers. Als je van gezellig publiek houdt, dat veel aanmoedigen schreeuwt, van de vele dweilorkesten onderweg, dan zit je goed in Eindhoven. Vandaag 130.000 toeschouwers en 9.000 deelnemers (alle afstanden, 1050 op de marathon).
De laatste twee jaren heb ik als pacer Eindhoven gelopen. Ik liep toen 4.12. Net als nu waren er toen ook NK Kampioenschappen Veteranen. Als 60 plusser (vorig jaar) zou ik met die tijd recht gehad hebben op een tweede plaats. Ik heb contact opgenomen met de organisatie die me vertelde dat Runner’s World me niet met licentie heeft ingeschreven en daarom niet in aanmerking kom op deelname NK. Zo zijn de regels en ik vind dat correct. Omdat ik dit jaar in een nieuwe categorie ben ingedeeld, leek het me verstandig dit jaar niet te hazen (wel volgende week Amsterdam) maar nu voor mijn eigen prestatie te gaan, immers een podiumplaats in een NK is niet te versmaden, zeker omdat ik het vorige jaar misliep. Tot mijn verbazing en eerlijk gezegd ook wel tot licht ongenoegen zag ik op zaterdag voor de wedstrijd op ultraned de namen van de deelnemers in de diverse categorieën. Bij de M65 liefst 12 inschrijvingen, meer dan in de M60 klasse. Er zitten geen ultralopers bij, wel komen enkele namen me bekend voor omdat ze altijd hoog scoren in marathons. Enkelen hadden dit jaar tussen de 3.10 en 3.15 gelopen. Je begrijpt dat dit bij mij wat ambivalente gevoelens teweeg bracht. Enerzijds kun je als ultraloper deze tijden niet evenaren, anderzijds kun je toch proberen eruit te halen wat erin zit. Voor dat laatste koos ik, ondanks dat ik de laatste 4 weken 100 km, een marathon en een 6 uur in de benen heb.
Mijn bedoeling is me aan te sluiten achter een van de hazen. Ik zit te dubben over 3.45 of 4 uur. Theo Cloosterman geeft de doorslag, hij haalt me over me bij Cees v d Woude (3.45) aan te sluiten en als het tegenzit me terug te laten zakken naar Henry en Theo de Jong (4 uur). Persoonlijk zou ik liever eerst wat rustiger de kat uit de boom willen kijken en dan, als het lichaam het toelaat, het tempo opvoeren. Het startschot dat gegeven wordt door de Braziliaanse volksheld Vanderlei de Lima horen we niet, maar we sluiten aan. De eerste 5 km gaat al meteen te hard. Ik laat de groep gaan en bepaal mijn eigen tempo, wat in het begin altijd laag is. De eerste 5 km in 26 minuten. Ik zie in de verte de paarse ballonnen van onze groep. Langzaam kom ik dichterbij. Het gaat lekker. In een grote groep kun je, zeker met mijn postuur, lekker beschut uit de wind lopen.
Omdat er in Eindhoven geen bananen verstrekt worden, heb ik met mijn vrouw en dochter afgesproken dat mijn kleinzoon me op het Stratums Eind een banaantje zou aanreiken. Wat doet de 4-jarige rakker? Hij peuzelt kop en staart van de banaan af, zodat opa met nog net iets dat op een banaan lijkt als koolhydratenbuffer de finish moet zien te bereiken. Halfweg wijst de klok 1.50. ‘Te hard voor mij, dit tempo kan ik niet lang volhouden’, zegt Theo. Hij moet dan ook tussen de 25 en 27 km lossen. Even later voel ik de adductoren in mijn rechter bovenbeen protesteren. Als ik links van de weg ga lopen, wordt mijn rechterbeen wat ontlast en dat helpt meestal, ook vandaag. Toch moet ik de groep langzaam laten gaan. Ik hou ze nog lang in het zicht. Forceren om bij te blijven doe ik nooit, dan krijg je problemen. Het gebeurt net op een lang stuk rechte weg waar de schrale en harde oostenwind pal op je lichaam blaast. Het is hard werken want ik loop alleen, maar de vele orkesten langs de weg peppen je op. Het publiek leeft met je mee. Ze noemen je naam en schreeuwen je aanmoedigingen toe, het werkt wel. Het is echt knokken tegen de wind. Een man die deel uitmaakt van een groepje roept mijn naam en zegt: ‘Je mag in een marathon gerust inhalen, hoor. Dat is toegestaan’. Op dat moment doe ik iets wat je moet zien als een uitbarsting van frustratie. Ik draai naar hem toe, kijk hem aan en steek mijn middelvinger de lucht in. Ik krijg geen reactie, dus heeft het zijn doel niet gemist, denk ik. Toch zit het me niet lekker. In gewone omstandigheden kan ik beter relativeren dan nu, als je moet vechten om de snelheid er in te houden. Dezelfde man komt enkele minuten later met de fiets naast me rijden, zegt dat hij een bidon bij zich heeft en vraagt of ik iets wil drinken. Tevens informeert hij belangstellend hoe het gaat. ‘Knokken tegen de wind, dat zie je toch’, zeg ik vriendelijk. ‘Veel succes’, wenst hij me toe.
Het lijkt wel of we de wind de gehele tweede helft tegen hebben. Velen wandelen, maar worden door het publiek geactiveerd. Ze zien niet op maar kijken naar de grond alsof ze daar nog wat inspiratie uit kunnen halen en horen de aanmoedigingen niet, ze strijden hun eenzame strijd. Ik kom binnen in 3.52.19, een tijd waar ik heel tevreden mee ben. Hoewel ik zeker weet dat deze tijd niet in aanmerking komt voor een goede klassering, gezien de sterke concurrentie, wint het toch mijn nieuwsgierigheid en ga ik naar de prijsuitreiking. Inderdaad, de nummer 1 loopt 3.14. Ik zit langs een leeftijdgenoot, die 3,42 gelopen heeft, hij hoort er ook niet bij. Ik sta op de 7e plaats, maar heb een prachtige race gelopen. Een ultraloper loopt enkele wedstrijden per maand, lopen is voor hem een belevenis, hij geniet ervan, terwijl lopers die een paar marathons per jaar lopen kunnen pieken, de eindtijd is voor hen belangrijker. Het is maar net waar je voor kiest.
Er zijn meer goede tijden gelopen. Henk Sipers met volle bepakking wegens zijn nieuwe avontuur in Mali 3.55. Ineke Scheffer een pr, ze duikt onder de 4 uur, 3.58. Henk Harrenberg 3.25, de man die trials als krenten in de pap beschouwd, staat ook op kortere afstanden zijn mannetje.
De organisatie was perfect, hoewel ik graag, al was het maar een keer bij het ingaan van de 2e ronde een banaantje krijg aangereikt. Dranken en sinaasappelschijfjes zijn er in overvloed. Eindhoven was vandaag een gezellige stad.
Vincent Schoenmakers