Voorwoord Martien Baars. Joke Keuning meldde na afloop van de RUN 04 – toen haar zwerftocht-verslag voor UN binnenkwam – dat ze ook nog een verslag van Texel 2003 had liggen. Dat gaat hierbij, als opwarmertje voor 2005.
De 60 van Texel op tweede paasdag
Tja, 60 km is een heel eind, daar moet je van tevoren niet te veel over nadenken. De grootste drijfveer voor mij om het te lopen is het mooie eiland. De eerste dertig km gaan over het strand en door de duinen, de tweede dertig langs de waddendijk en door mooie dorpen zoals Oosterend.
Ik had vijf uur in mijn hoofd en eerlijk gezegd zag ik er wel tegen op, ondanks dat ik zonder problemen duurlopen van vier uur en meer had gelopen. Vijf uur lopen en waar denk je aan, misschien komt mijn hele leven aan me voorbij. En dat is heel wat want volgens Lot (oudste dochter van 13) ben ik al oud. Als klein meisje vroeg ze vaak: ”Mam, vertel nog eens een verhaal van vroeger.” Tegenwoordig hoor ik regelmatig: ”Mam, dat heb je al zo vaak verteld, het boeit niet.” En als ik er zo over nadenk, ik heb nog het zogenaamde “scheithuisje” meegemaakt. Voor een kind van deze tijd ondenkbaar.
Een houten huisje achter in de tuin, met een houten deksel in een plank en een tonnetje eronder. Eens in de week reed er een vrachtwagen langs om een leeg tonnetje te brengen en de volle op te halen.
Enfin, aan al dat soort dingen heb ik niet gedacht. Eigelijk heb ik aan niets gedacht en dat is wel zo prettig. Dat is ook wat ik zo heerlijk vind aan lange duurlopen, na een uurtje of zo verdwijnen je gedachten, het wordt dan een zintuiglijk gebeuren. Je gehoor, de geuren en je waarneming lijken scherper en anders te worden en je hoofd raakt helemaal leeg. Hetzelfde effect als mediteren. Bij een wedstrijd is het een nadeel dat je toch zo snel mogelijk van a naar b wilt en dus wordt het afzien en aftellen.
Het werd aftellen en dat deed de organisatie voor ons, elke 5 km een bordje aftellend van 55 kilometer naar de finish.
Van de start naar bordje 55 km was een gewoon asfaltfietspaadje op weg naar de Horsmeertjes. Door de droogte waren deze meertjes drooggevallen, het leek wel een woestijn, een grote mulle zandvlakte en pas na zo’n 1 a 2 km zagen we de vloedlijn. Het water was op z’n hoogst en het strand was mul of nat en zuigend langs de vloedlijn. Kilometerbordje 50 km en 51 minuten, de temperatuur is nu nog redelijk met weinig wind. Na 6 ½ km strand gaan we eraf en lopen we een stuk door de duinen. Door het lage tempo en de lange weg zijn er soms aardige gesprekken onderweg.
Bordje 45 km en 1 uur 17. Bij elke post 1 beker water en 1 beker cola. Voor de tweede keer gaat het richting strand, inmiddels zijn er zandkastelen bij gekomen met verdwaasde vaders ernaast. Geef een man een schepje en je hebt er geen kind aan.
Kilometerbordje 40 en 1 uur 44. Na 5 km strand via een trap de duinen weer in. Er volgt een lang grasachtig pad en hier zijn nog veel lopers bij elkaar. Met weinig wind is het hier warm.
Kilometerbordje 35 en nu al voel ik m’n bovenbenen, dat belooft wat. Kilometer 30 en 2 uur 37.
Het is prachtig om de Waddenzee te zien, drooggevallen stukken en veel vogels. Tot De Cocksdorp lopen we over een dijkje langs het water.
Ondanks de zere bovenbenen probeer ik het tempo op te schroeven. Totdat ik eigenlijk wel genoeg dijken op en over geweest ben. We volgen nu al zo lang een rechte lange dijk, in de verte zie ik alleen een bibberende luchtspiegeling.
En achter die waddendijk is het heet, erg heet. De enige wind die hier merkbaar is, komt hoorbaar uit het achterste van een schaap.
Kilometerbordje 20 en 3 uur 31. Dat ik het uitloop weet ik nu zeker, maar niet zo snel als ik gewild had. Bij de drinkposten gaan er nu drie bekers water en cola in.
Ik krijg gezelschap van een loper die helaas niet zo spraakzaam is. Hij is moe en heeft de week ervoor Rotterdam in 3.20 uur gelopen, hij kijkt alleen nog maar naar de grond die langzaam onder onze voeten vandaan kruipt.
In Oosterend zitten de terrassen vol en ik beloof mezelf lekker koud bier bij de finish.
Kilometerbordje 10 en 4 uur 28. Nog steeds voel ik me niet moe, alleen die verrekte pijn in m’n bovenbenen.
Kilometer 0 oftewel de eindstreep en 5 uur 24. Eindelijk mag ik wandelen van mezelf, blij dat ik er ben maar zoals gewoonlijk niet helemaal tevreden. Pas later verneem ik dat er maar 28 deelnemers voor me gefinisht zijn. Van de ongeveer 220 deelnemers halen 167 mensen de finish. Door de hoge temperatuur is het blijkbaar een extra zware wedstrijd geweest. Ik wilde graag onder de vijf uur lopen, uiteindelijk is dit maar 6 mannen gelukt.
Een week later zitten we op Ameland en wat is het hier mooi en wat zou het leuk zijn als ze hier ook een rondje van 60 km zouden organiseren.
Joke Keuning
(De topdrie van de 24 gestarte vrouwen op de 60 km van De Zestig van Texel 2003: 1. Inez Jacquemart (B) 5.07.01; 2. Joke Keuning 5.24.34; 3. Ida Verduin 5.31.42)