Ook dit jaar stonde de Pistemarathon in Schaarbeek weer op mijn programma. Onder het motto “beter vroeg dan laat” had ik me al in maart ingeschreven. Ruim op tijd zou ik denken, maar voor de organisatie kennelijk toch te vroeg: men was mijn inschrijving vergeten! Maar een mailtje zette alles weer recht en zo kon ik in Schaarbeek toch mijn rondjes draaien.
Het was er ’s morgens al een drukte van belang met een grote tent op het middenterrein, een groot scherm om de doorkomsten te kunnen zien en een bandje dat lekkere muziek speelde. We moesten 105 rondjes, voorafgegaan door 195 meter.
Even voor tienen stonden alle lopers bij de start, maar om onduidelijke reden werd deze 15 minuten uitgesteld. Met de harde wind niet echt geweldig, we stonden met ons allen te blauwbekken van de kou!
Na de start gaat het meteen erg hard. Voor dat ik het goed en wel door heb ben ik alweer door de eerste loper ingehaald. Deze gaat ook wel erg voortvarend van start en zal dat later ook moeten bekopen. De winnaar van vorig jaar, Driss Mkabli, haalde de snelle starter na een tijdje in. Hij zette zijn inhaalrace voort en zet Marc Papanikitas op een ronde. Erg slim, nu hoefde hij ‘alleen maar’ bij Marc te blijven hangen en zou winnaar zijn. Maar na een tijdje zag ik Marc versnellen. Driss kon hem niet bijhouden. Ronde na ronde werd het verschil groter en groter en even later kleiner en kleiner, totdat Marc de ronde teruggepakt had. Samen denderden ze over de baan. Mooi om het verschil in looptechniek te zien. Driss stug doorzettend, vaak binnendoor inhalend en Marc met hoge schouders en veel armbeweging.. Ronde na ronde ging het voort, maar dan versnelt Mark en is er een klein gaatje. Twee meter, vijf meter, 30 meter. Ik roep het Marc toe, “je bent los”. Het gat wordt steeds groter. Het wordt voor Driss te groot, dit loopt hij niet meer dicht. En even later is de strijd gestreden als Driss opgeeft. Maar dan krijgt Marc P. met Marc Vanderlinden te doen. Ik dacht dat hij ver op de rest voor lag, maar het zijn maar twee rondjes en dat is maar 800 meter. De eindstrijd wordt nog spannend. Ik zie Marc V. op Marc P. inlopen. Dan zie ik Marc P. in een treintje zitten, hij wordt gehaasd. Meteen zit de snelheid er weer in. Op iets minder dan een ronde voor Marc Vanderlinden komt Marc P. over de streep en wint in een nieuw baanrecord: 2:30:15!! Wat een wedstrijd en wat mooi om die van begin tot eind te zien. Veel beter dan op de TV en veel spannender. Heren, bedankt voor het aantrekkelijke kijkspel.
En mijn eigen wedstrijd? Ach, laat ik die maar snel vergeten. Ik heb gegokt en verloren. Ik dacht superman te zijn. Na woensdag in Diever een marathon te hebben gelopen zou ik hier in Schaarbeek wel even mij PR verbeteren. Ja, ja, dat had ik gedacht. Ach, ik had er van te voren al een hard hoofd in, maar die niet waagt die niet wint. Dus ga ik er maar voor. Tot halverwege gaat het goed. Maar daarna lopen de rondetijden op van 1:54 naar 2:00 en 2:10. Het is gedaan met de koopman. Nu alleen nog proberen uit te lopen. Pijn, pijn, pijn, overal heb ik pijn. Hoever moet ik nog. Dat verdomde rondebord doet het weer eens niet. Ik weet niet hoeveel rondjes ik nog moet lopen. Ik zie wel een laptop waarop een meisje interessant staat te turen. Ik stop en loop terug en jawel hoor, hierop staan de ronden genoteerd. Ik hoef er nog maar 11 te lopen. Ondanks de pijn doe ik dat dan maar. Maar o, wat heb ik het moeilijk. Ik word aangemoedigd niet op te geven, om door te gaan, laat niet af nu, doorgaan. En dat doe ik dan ook en eindig in net onder de 3:50.
Dat is 9 minuten langzamer dan in Diever. Daar werd woensdag de herfstmarathon gelopen En herfst was het, met in de eerste rondjes regen en ook een stevige wind. Maar de laatste twee rondjes was het droog en voortreffelijk loopweer. Echt een lekkere marathon in een prachtig herfstlandschap: berken met geel blad, paddestoelen en stilte. Heerlijk.
We moesten er 8 rondjes van ongeveer 5 kilometer lopen. Ik was rustig van start gegaan. Maar daarna ging steeds elk volgend rondje sneller dan de voorgaande. Halverwege kwam ik door in 1:54. En het ging steeds sneller. Het was dan ook heerlijk loopweer. Dan de laatste ronde. Ik ren voort en raffel (voor mijn doen dan) de laatste twee kilometer af in 4:45 per km. Precis zo snel als ik in Schaarbeek had willen lopen. Maar ja, willen en kunnen zijn dus duidelijk geheel verschillende dingen.
THEO DE JONG
Bureau-Viridis.nl