{b}’t is fijn op de Belgische Ardennen te zijn!{eb}
28 november vond de omgekeerde Olne – Spa – Olne plaats. Hoe je de tenaamstelling wil veranderen is me een raadsel, Olne – Spa – Olne wordt geen Spa – Olne – Spa maar blijft gewoon Olne – Spa – Olne. Nee het parcours lopen we omgekeerd. Nou en dat voorspelt een bijzonder aangename finish … 1 tot 2 km klimmen door een geul met zwerfstenen en modder.
Een bijzondere autorit richting Olne: een dashboardlampje van m’n Mini begint aan de grens van België spontaan te branden, geen paniek maar gezien mijn A-technische achtergrond (band vervangen wordt bijvoorbeeld al een vet drama) toch lichte schrik. Het gele lampje blijkt, achteraf, alleen iets van doen te hebben met de bandenspanning. Mijn, ter hoogte van mijn middel, zwembandspanning, neemt weer zijn normale proporties aan.
De overnachting in Soumagne dichtbij Olne blijft na 3 jaar nog steeds een hoogtepunt, een romantisch kasteel met een schitterende oprit en een imponerende binnenplaats. Ik mocht dit jaar de kamer alleen delen. Lekker gelezen waarbij ik kon genieten van klassieke muziek welke een verdieping lager ten gehore werd gebracht.
-’s Morgens in het schemer richting Olne. Ik heb reuze zin, ook al heb ik lichte buikpijn. De Belgische Ardennen brengen me tot rust. Het liefst loop ik alleen, één met de omgeving, de bomen, de dieren, de wind, het geluid van het voortkabbelend water. De vergezichten in de dalen waarbij de herfst de natuur in mooie kleuren heeft veranderd. De neergevallen bladeren maken het er niet gemakkelijker op maar het heeft iets bijzonders wanneer je voeten ermee in aanraking komen. In de voorbijgaande dagen heeft het op de Ardennen geregend waardoor sommige afdalingen (vooral op het 32km punt) echt glibberig zijn. Ik hoorde na afloop van een loper dat iemand uitgleed en na een salto onder in een sloot belandde. Echt het hoort gewoon bij een trail. Alles kan en mag, de natuur doet wat ie wil en je hebt het gewoon te accepteren.
Tijdens de hele loop heb ik me voorgenomen de ontspanning in mijn benen te houden, ook al was dit soms lastig bij sommige steile afdalingen. Daarnaast had ik de volgende tactiek:
afdalen niet forceren waardoor ik bij het klimmen over had. Het betekende stuivertje wisselen met lopers in mijn directe omgeving. De ene keer liepen ze me voorbij terwijl bij het klimmen ik kon inhalen. Een goede tactiek bleek achteraf.
Van te voren had ik als eindtijd 7 uur aangegeven wat uiteindelijk 6 uur 48 minuten en 44 secondes zou worden. Dit was maar liefst 1 uur en 4 minuten sneller dan in 2003. Als beloning dat je de finish bereikt had een keer geen medaille of t-shirt maar weer een originele herinnering: een gele blouse (trouwens bijna dezelfde kleur van het boeket gele rozen die me werd gegeven, welke het week-end super maakte). In september ontvingen we bij de trail du Condroz, 75 km, tevens een bijzondere herinnering, la Bonnette, een biertje.
Naast het unieke van de Belgische Ardennen, blijft de organisatie uniek waardoor ik me reeds voor een serie trails in 2005 heb ingeschreven.
Organisatie bedankt en Ardennen tot binnenkort!
Henk Harenberg