Met interesse heb ik de stukken van Peter Stein, Gerrit van Rotterdam en Dirk Westerduin gelezen. En natuurlijk hebben ze gelijk, allemaal. Want aan alles zitten meerder kanten, je kan een zaak altijd van meerdere invalshoeken bekijken. Als Peter Stein zegt dat het te gek voor woorden is iemand in de Nederlandse ploeg 100 km op te nemen die nog nooit 100 km heeft gelopen is dat volkomen terecht. Maar evenzo is het terecht als Gerrit van Rotterdam hierop reageert dat ervaring opdoen ook belangrijk is. Dit jaar in Winschoten kon dat, zonder dat daar extra kosten aan verbonden waren. Was het kampioenschap in Japan gehouden, dan weet ik zeker dat Lydia Doornbosch en Math Roberts niet met de Nederlandse ploeg naar Japan waren gegaan.
En natuurlijk is de selectie voor de nieuwe bondscoach op en rare manier, zonder medeweten van de lopers verricht. Nee, zeker geen schoonheidsprijs waard, misschien zelfs wel een grof schandaal.
Rode draad in de drie stukken is een hoop frustratie. Frustratie wegens het gebrek aan meer echte toppers als Wim Epskamp. Maar we hebben toch ook best nog en aantal goede subtoppers. Zelfs subtoppers met doorgroeimogelijkheden.
Frustratie over het gebrek aan geld voor van alles en nog wat.
En, dat blijkt steeds weer, een hoop frustratie omdat de ultrasport steeds weer ondergewaardeerd wordt. Ondergewaardeerd door de KNAU, ondergewaardeerd door de media, ondergewaardeerd door het grote publiek.
Eigenlijk wordt het ultralopen door iedereen, behalve door de lopers zelf op waarde geschat. Dirk Wetserduin geeft het goed aan: “het gaat bij ultralopers toch om de beleving”?
Precies Dirk, daar gaat het mij om. Ik beleef er een enorm genoegen in om zo om de week een marathon, 50 km of een zes uur te lopen. En af en toe een paar kilometertjes meer. Want dat is mijn hobby. Ik ben geen topsporter meer. In mijn goede tijd handbalde ik op landelijk niveau, maar als je 54 jaar bent lukt dat echt niet meer. Maar ultralopen wel. En inderdaad, na zo’n wedstrijd pak ik wel eens een pilsje, eigenlijk meestal.
En als dan het ultralopen op mijn niveau te kakken wordt gezet vind ik op zijn minst gezegd lullig en ondoordacht. Lullig omdat je mijn hobby, de hobby een ‘grote’ groep mensen belachelijk maakt. En ondoordacht omdat topsporters topsporter kunnen zijn dankzij de grote groep sporters die dat niet is. Wat zou de KNVB zonder al die amateur-wedstrijden zijn die elke zaterdag op het scherpst van de snede worden uitgevochten? Wat zou de KNLTB zijn zonder al die fanatieke tennissertjes die denken ooit eens een Richar Krajicek te worden? Of dichter bij huis, wat zou de KNAU zijn zonder al die kleine en grote hardlopers die elke week hun rondjes lopen, hun speer werpen of gewoon wat gezellig met atletiek bezig zijn.
Waardering voor het ultralopen wordt niet verkregen door af te geven op lopers die 10 uur of langer over de 100 km doen of in een zes uur geen 80 km lopen. Juist die mensen verdienen waardering, want hoe je het wendt of keert, zij zijn toch de basis waaruit toppers kunnen groeien. De basis, het fundament, daarop afgeven past niemand.
THEO DE JONG
VIRIDIS@PLANET.NL