‘Vandaag staat het 6 uur loopevenement gepland. Ook gisteren stond Heerde prominent in de belangstelling. Er was op het nieuws te horen dat in Heerde de meeste sneeuw gevallen is’, deelt een van de organisatoren om 1 uur bij de start mee. Er is die morgen hard gewerkt. Bij onze aankomst om 12 uur is men de 400 meter baan aan het sneeuw- en gladvrij maken. Gelukkig dat we vandaag op een atletiekbaan van 400 meter lopen. Stel dat je een groter parcours hebt, dan moet de gemeente er met sneeuwschuivers aan te pas komen. Inderdaad ligt er veel sneeuw in tegenstelling tot ons Brabantse land.
Vanuit dat Brabant rijden Els Annegarn, Jack Hendrickx en ik met Wim Hogentoren naar Heerde. Omdat er enkelen van hen vanavond op tijd weer elders moeten zijn, spreken we af dat we alle 4 maximaal 5 uur lopen. Theo de Jong adviseert me in dit geval met de organisatie overeen te komen of ik niet de marathonafstand kan lopen, die dan ook als zodanig geregistreerd wordt. Het geeft in ieder geval voor jezelf een completer gevoel alleen de marathon te lopen, in plaats van een niet gehele benutte 6 uren. De vriendelijke inschrijf mevrouw regelt dit niet alleen voor mij, maar ook voor Jack. Na 105 rondjes krijgen we een seintje dat we tot aan de rode vlag, halverwege het parcours verder moeten lopen om de 195 meter aan de 42 km te koppelen. Prachtig geregeld toch!
We staan met 39 deelnemers aan de start, waarvan 5 vrouwen. Het is wel koud, maar de zon schijnt en het vriest niet meer. De eerste ronde loopt iedereen gedwee achter elkaar aan, alsof het een kudde schapen betreft. Hierna beginnen de demarrages. Wim-Bart, Tom en Edwin gaan versnellen. Dat gaat niet altijd zonder problemen, immers de noordkant is zo smal dat er nauwelijks gepasseerd kan worden. Geen nood, als je de sneeuw hoort knisperen, weet je dat ze buitenom via enkele forse stappen in de sneeuw, aan het inhalen zijn. Je begrijpt dat dit vandaag dikwijls zal gebeuren. Op het lange stuk bij de verzorging is de baan breed genoeg. Zo samen lopen op een intiem parcoursje heeft toch ook zijn charmes. Je babbelt wat hier, dan daar, loopt even samen om dan weer het eigen tempo te hervatten. Cor Westhuis is er gelukkig ook weer. Het is dit jaar zijn 2e wedstrijd in tegenstelling tot vorig jaar toen de teller op bijna 90 stond. Volgend jaar heeft hij weer plannen voor een meerdaagse loop in Duitsland. Ik meen verstaan te hebben 1200 km in 15 dagen. Ben Mol zie ik voor het eerst sinds zijn lange blessure afwezigheid. ‘Je hebt je lijntje mooi weten te behouden’, zeg ik tegen hem. ‘Daar heb ik ook bewust op gelet, anders wordt het terugkomen nog moeilijker’, reageert hij. De eerste uren lijkt een afspiegeling van Purmerend. Jack, Wim, Els en ik lopen vrij dicht bij elkaar. Nu is Jack de sterkste, hij bouwt 1 ronde voorsprong op. Wim en Els lopen van mij weg, maar hebben nooit meer dan 1 ronde voorgelegen. In de 2e helft hebben ze het moeilijk (houden het daarom ook op de marathon afstand) en kan ik met enkele ronden mijn voorsprong verder uitbouwen.
Ooit supporters op stoeltjes en campingtafeltjes in de hagelwitte sneeuw hun favorieten zien aanmoedigen? In Heerde is dit unieke schouwspel te zien. Na 2 uur proberen ze hun voeten warm te stampen. Ik vraag of ze een paar rondjes willen ruilen, ik op de stoel tot zij warm gelopen zijn. Daar hadden ze nog niet aan gedacht, ze hielden het liever koud. Ze zijn niet van de plaatsen weg te krijgen. Theo wil een paar ronden met me meelopen. Hij telt ook zelf zijn ronden, wat een karwei zeg. Omdat hij 1 ronde op mij voor ligt weet ik hoever ik ben, namelijk ruim over de helft, ik heb er 58 opzitten. Het gaat goed en een eindtijd onder de 4 uur zit er gemakkelijk in. We spreken onze bewondering uit voor de jury. Er moet heel veel geteld worden. Zij lijden kou en wij zijn lekker warm gedraaid. Wie verdient de meeste waardering?
Na ongeveer 2½ uur begin ik plotseling krampen in beide kuiten krijgen. Meteen herinner ik me Aruba, waar ik voor dezelfde klacht flink gemasseerd ben. De oorzaak was een tekort aan vocht. Dat kan vandaag ook best zijn. Bij de verzorging is als drank enkel warme thee te krijgen. Nu heb ik om het half uur, een half bekertje gedronken, terwijl ik dan normaal een beker water en een beker sportdrank of cola drink. Heb daarna meteen 3 bekers thee leeggedronken. Net zo snel als de krampen zijn gekomen, verdwijnen ze. Na ruim 3½ uur voel ik dat ik de marathonafstand bijna gelopen heb. Aan Jan, de man van Ineke Scheffer, vraag ik of hij wil informeren hoeveel ronden ik nog moet. Nog 5½, ik zit nu op 40 km. Inderdaad staat er iemand van de organisatie bij de rode vlag om mijn tijd op mijn nemen, die is 3.54.15. Een mooie tijd, zeker gezien de steentjes op de sintelbaan die zich zelfs toegang verschaffen aan de binnenkant van mijn schoenen.
Het is mijn 30e (ultra)marathon dit jaar, mooi verdeeld over 15 marathons en 15 ultra’s. Niet alleen de hoeveelheid stelt me tevreden (volgend jaar ga ik afbouwen) maar de voor mij nog jonge loopsport heeft dit jaar een prachtig hoogtepunt gekend. In september bij de 100 km te Winschoten NK behaalde ik de eerste plaats in de M60 klasse en bij het WK een tweede plaats achter een Brit in de M65 categorie. Dat zijn de meevallers, die je hobby veraangenamen. Het loopt niet altijd op rolletjes, soms heb je geluk.
Ik wens elke marathon- en ultrasporter een heel gezond 2005 toe, kwetsuur- en blessurevrij. Dat we elkaar nog heel dikwijls bij de prachtige loopevenementen mogen ontmoeten. Een bijzonder dankwoord past de redacteuren van onze prachtige internetsite UltraNed. Zij zorgen ervoor dat wij dagelijks alle ultra nieuws via de muis tot ons kunnen nemen.
Organisatoren, jullie hebben het niet gemakkelijk gehad, vooral met de telling. Het is de eerste keer dat ik in Heerde loop. Jullie hebben met je vriendelijke mensen ons een mooie sportmiddag bezorgd. En dat alles voor de schamele 4 euro inschrijfkosten. Zo kan het dus ook, chapeau.
Vincent Schoenmakers