De slag is gestreden, het slagveld werd bebloed achtergelaten.
Atilla De Hun tegen Alexander De Grote.
Ook al liggen ze wat betreft historische tijdsgeest zowat 700 jaar uit elkaar, de slag zou perfect kunnen. Zeker wat de locatie betreft: De slag van de Mergelgrotten.
Atilla (Janos Bogar – Hongarije) de wrede, harde, grootsprakerige, koele krijger.
Alexander ( Ikzelf – grootheidswaanzin?) de machtsgeile filosofische strateeg.
We schrijven Valkenburg anno 2005.
Een tweetal weken voor de marathon begint de psychologische oorlogsvoering.
Mail van Han: “Janos Bogar doet mee. (Een Hongaarse ultraloper. Een derde en een eerste plaats op de wereldvermaarde spartathlon –246km. Winnaar van Praag – Budapest – een meerdaagse loop)”
Een week voor de marathon persbericht: “Janos loopt in Valkenburg de halve (start om 8h30) EN de hele marathon (start om 12h30)”. “Beiden om te winnen in een nieuw parcoursrecord.”
De oorlog is begonnen. We overwegen om in te gaan op de stunt van Janos en beide wedstrijden ook te lopen (machtsgeil?) Het zijn mijn grotten!
Verstand komt met de jaren, ook bij mij. De marathon is de prioriteit ( strateeg?)
10.45u. We komen aan in Valkenburg. Ik informeer direct naar de uitslag van de halve.
Janos werd 2e in 1h18’…..Dus boven het parcoursrecord van vorig jaar EN niet gewonnen!
Ik kom hem tegen in de zaal van de sportaccommodatie, begeleid door Han en Janos’ vrouw.
We worden aan elkaar voorgesteld. Vermoeide, bange oogjes. Ik voel onmacht, teleurstelling. De slag is gewonnen!
Vlak voor de start krijgen we een enkelband om met een chip in. Elektronisch toezicht?
Helmen op, lichten aan…….start.
Ik duik als eerste de grotten in, kom er als eerste ook uit. Het lijkt wel zwaarder dan vorig jaar. Thuis hadden we berekend hoeveel ik gemiddeld moest lopen om het parcoursrecord van vorig jaar (2h40’) te breken. We hadden een plan opgesteld en met alles rekening gehouden, zowel de zwaarte van de omloop als de mentale belasting (filosofische strateeg?)
Mijn enkelband verschuift en drukt heel hard op het begin van mijn scheenbeen. De pijn wordt hoe langer hoe erger. Ik zet mijn voet anders en begin deze onnatuurlijke beweging overal te voelen. De laatste ronden kreun ik van de pijn.
Het parcoursrecord gaat eraan, iedereen voelt het. Aanmoedigingen worden geroepen, zowel door de speaker, als door de supporters. Zelfs de atleten roepen mee.
2h38’13”. Gelukt. Leeg. Pijn, heel veel. Gezwollen enkel, stomme enkelband.
En Atilla?
Toen ik aankwam moest hij nog 10km.
Een harde krijger, gaf niet op. Bleef moedig doorstrijden, zijn status waardig. Ik zou opgegeven hebben, hij niet. Ik heb gewonnen, hij niet! Het blijven MIJN grotten.
Velen waren blij zondag, ze waren voor De Hun. Toch is en blijft hij de winnaar van de Spartathlon, de natte droom van iedere ultraloper.
Marc