Een grottenmarathon is bijzonder, maar is daar na een zeer succesvolle eerste editie niet het nieuwtje van af? Ook de tweede editie van de Grottenmarathon mag zeer geslaagd genoemd worden. Moeilijkste punt is waarschijnlijk het tellen van de vijentwintig rondjes voor alle deelnemers, maar dat ging perfect met een nieuw systeem, dat al jaren lang succesvol wordt ingezet bij wielerevenementen een een stuk voordeliger voor organisatoren is dan de bij lopers bekende ChampionChip.
De aandacht ging met name uit naar Janos Bogar. Zou hij zowel de halve als de hele marathon op zijn naam kunnen schrijven? Op de halve was het antwoord al gegeven, want daar werd hij tweede. Op de hele kon hij het eerste uur partij geven aan Marc Papanicitas, maar daarna was het Hongaarse vuur snel opgebrand. Dat de Hongaar toch de hele marathon nog uit liep is tekenend voor zijn sportieve houding en doorzettingsvermogen. Marc papanikitas voorzag zijn tweede overwinning van wat extra glans door twee minuten sneller te zijn dan vorig jaar.
De Limburgse Petra Knops ging onbedreigd naar de winst bij de vrouwen. Woonachtig in Vaals, beantwoordde ze op het podium de vraag of ze Nederlandse of Duitse was (Vaals of Aken) met de mededeling dat ze Maastrichtse was. Na Inge van Bergen vorig jaar bleef dus ook dit jaar de winst bij de vrouwen in Limburgse handen.
Een aantal van de lopers gaven voortijdig de strijd op. Niet iedereen was daar even rouwig om. Heinrich Klugkist bijvoorbeeld benutte zijn laatste ronde om alle wandtekeningen en sculptures eens wat beter te bekijken toen hij eenmaal besloten had niet de volle vijfentwintig ronden vol te maken.
Ton Smeets
ton.smeets@ou.nl