De column van Ton
Het was inderdaad even schrikken, toen we hoorden dat Tamoe Abe het wereldrecord vrouwen 100 kilometer op 6:33’11 heeft gebracht. Ik kan me heel goed voorstellen dat men dat als ongelooflijk ervaart, zeker omdat er bijna een half uur vanaf is gegaan. Je zou verwachten dat zoiets met stapjes gebeurd. In dat opzicht is het een prestatie die vergelijkbaar is met de 6:10’20 van Donald Ritchie nu bijna een kwart eeuw geleden.
Maar de IAU heeft in haar “1999 IAU Age-Graded Tables” standaards gegeven, van wat momenteel mogelijk zou moeten zijn als wereldrecordniveau op de diverse ultramarathons en voor de diverse leeftijdsgroepen. Enkele van de “Open Class” (dus senioren) standaards zal ik hier nog even weergeven:
5:49’42 Mannen 100 kilometer
6:30’57 Vrouwen 100 kilometer
317.577 Mannen 24 uur
290.189 Vrouwen 24 uur
Uitgaande van deze standaards, is het vrouwenrecord 100 kilometer momenteel het sterkste record, gevolgd door het record 24 uur bij de mannen van Kouros en dan de 100 kilometer op de baan van Donald Ritchie. Het zwakste record (van deze vier) is het huidige record 24 uur voor vrouwen. Het blijkt dat bovenstaande standaards geen onzin zijn, maar dat atleten die in de toekomst op het hoogste niveau mee willen blijven doen in de ultramarathon rekening moeten houden met een prestatieniveau die deze standaards benaderen.
Ton Smeets