Eindelijk was het dan zover. Na maanden trainen en een goede laatste testloop van 70 km was
ik er helemaal klaar voor. Geen PHPD (pijntjehierpijntjedaar) en de laatste weken “tapering
off”. Het wachten valt dan niet mee. Je bent bang dat je nog door iemand aangestoken wordt
of dat je een enkel verzwikt. Het weerbericht voor zaterdag was echter een regelrechte ramp.
We hadden het als gezin maar druk deze dag. Mijn zoon moest voor zijn eerste judotest en
mijn dochter had een ballet examen. We kwamen om 08.20 uur aan. Toen snel mijn
startnummer gehaald en de championchip aan een schoen bevestigt. Daarna mijn tafel met
alle loopbenodigdheden uitgestald en nog even kort met een paar bekenden gesproken en het
was zover.
Om 09.00 uur viel het startschot en de 18 sololopers gingen op weg. Het eerste rondje van
1851 meter ging prima, maar al snel daarna dacht ik in een Turks stoombad beland te zijn.
Normaliter volgt daar een koud dompelbad op, echter de zon brak al snel door en een
langdurig Saunabezoek volgde. Na 3 uur lopen had ik al geen goede benen meer. Dat heb ik
wel vaker in wedstrijden, maar dan hoef ik niet meer zo lang.
Het was goed georganiseerd. Het valt denk ik niet mee om met al die verschillende disciplines
het geheel in goede banen te lijden. En het duurt zo lang. Hulde daarvoor!
De estafette lopers en de 6 uur lopers stoven regelmatig voorbij en er was muziek en vermaak
door een bont gezelschap. Ik heb zelfs kerstmutsen gezien……maar dat kan ook aan mij
gelegen hebben. Dat zijn trouwens wel de momenten dat je lekker loopt!
Na 6 uur lag ik 5e en na 8 uur zelfs even 3e, echter mijn licht was door het extreem warme
weer allang uitgegaan en veel pijnlijke krampaanvallen in mijn benen volgden. Na ongeveer
11,5 uur lopen brak ik door de 100 km grens (met geen pen te beschrijven wat je dan voelt) en
kwam het eind in zicht. Om 21.00 uur in de avond was ik 5e geëindigd met 104 km en 128m.
12 van de 18 ultralopers hebben de wedstrijd helemaal uitgelopen, waarvan 7 boven de 100
km. We kregen nog een T-shirt en een mooie oorkonde met foto.
Met dank aan mijn gezin en vooral mijn dochter Dorinda voor het aanreiken van de sponsen
en drankjes. Met dank aan mijn broer Tiemen die mij weer vele uren begeleidt heeft. En dank
aan de vriendelijke meneer die mijn kuiten gemasseerd heeft en aan Wim Bart voor de
lovende woorden en applaus. Ook dank aan mijn vriend Thaco die erg ongerust was toen ik
laat in de avond nog steeds niet thuis was.
Nu is het inmiddels 2 dagen later en kijk ik met gemengde gevoelens terug op het geheel. Niet
eens blaren en ook helemaal geen last van mijn knieën en een prachtig resultaat behaald.
Boven de 100 km, helemaal geweldig! Maar ook een ongehoorde spierpijn in mijn benen en
toch het idee dat dit niet helemaal gezond meer was. Tijdens de wedstrijd 14 flesjes extran en
cola gedronken en niet 1 keer naar de wc geweest en tot 36 uur na de wedstrijd was ik nog
steeds aan het afvallen.(3 kg totaal) Wellicht moet je bij zo’n weersverwachting alleen nog
maar voor het fatsoenlijk uitlopen van een 12 uur gaan………
Het was weer een avontuur,
Jelle Bolte.