Afgelopen zaterdag vond voor de 22e keer de ultralauf in Schmallenberg op het Sauerland plaats. Een loop over 44,5 km door de schitterende natuur. Al rijdend naar de startplaats komen de bossen je al vriendelijk, uitnodigend tegemoet. Het weer is prima, een graadje of 24.
Onder het genot van een bakkie koffie ontmoet ik Rob Froonhoff. Een lotgenoot wat betreft size ter navelhoogte maar we kunnen er gelukkig om lachen. 15.30 uur is de start dus we lopen met etenstijd ergens in het Wald. De plattegrond bestuderend zouden we tussen de 20 en 35 km redelijk vlak lopen… Hoogtemeters tussen de 350 en 400 meter.
Half vier worden we weggeschoten en beginnen met een lekker dalend parcours van circa 3 tot 4 km. Fijn om te beginnen. We verdwijnen in het bos en loop lekker mijn eigen tempo. Ik wil niet forceren en loop in mijn eigen cadans. Klimmen doe ik zonder opgefokt iemand achterna te snellen. Vandaag probeer ik licht te versnellen met dalen, wat prima gaat. Een aantal Duitsers gaan wel heel vervelend achter me lopen. Ik ben geen haas zeg! en stop pardoes. Die Duitser kijkt me aan maar neem dan eens kop over. Ik ben dan wel een Käsekopf maar wel één welke uit meer als gatenkaas bestaat. Die ene Duitser zou uiteindelijk een minuutje of 6 eerder binnen zijn. Prima toch.
Halverwege zit ik op 1 uur en 50 minuten. Het zwaarste gedeelte hebben we achter de rug, alleen de plattegrond van het parcours klopt voor geen meter. Dalen doen we niet echt tussen de ruim 20 en 35 kilometer maar het mag mijn gemoedsrust niet beïnvloeden wat uiteindelijk ook niet gebeurd. De hele wedstrijd kan ik blijven hardlopen ondanks de soms slechte ondergrond bestaande uit modderige zandpaden vanwege de regenval.
De kilometeraanduiding is echt niet geweldig vandaag. De 5 km, 10km gaat prima maar dan gaat deze over op 20, 30, 35 waarbij de mentaal belangrijke 40 km aanduiding ook nog ontbreekt. Zeker gezien de slotklimkilometers wordt je hier niet bepaald vrolijk van maar het mag de looppret zeker niet beïnvloeden.
Een eindtijd van om en nabij de 4 uur is mijn streven. Het worden uiteindelijke een paar minuten onder de 4 uur. Dik tevreden omdat de vorige deelname welgeteld één uur en 15 minuten langer duurde. Redelijk snel hersteld kan ik ook niet echt plaatsen. Waar ik helemaal geen hoogte van krijg dat is ondanks de giga werkdruk, het toch mogelijk is tot het overwinnen van mentale moeheid te komen. Dit stelt me gerust omdat ik dit overwinnen, zeker nog één keer nodig heb dit jaar.
Na de loop rij ik, via een vette omweg, dik tevreden terug naar Nederland en moet regelmatig denken aan de uitspraak van Ron Teunisse: “ik heb 2 banen waarbij m’n loopbaan op één staat”. Het is niet letterlijk zijn citaat maar het komt hier wel op neer. Nou Ron, shake hands. Dit lopen maakt me tot wie ik ben.
Grüsse,
{i}Heinrich Harenberg{ei}