Heee Ben, leuk je weer te zien. Hallo Ben, hoe gaat het. Hee Bennie, jonge, alles goed? Kijk eens wie daar loopt, Ben, goed je weer te zien. Ha die Ben, gaat het goed, lukt het weer een beetje. Bennie, Bennie, zet em op hé, doorgaan hé. Kom op Ben, nog een klein eindje.
Een kleine greep uit de opmerkingen gedurende mijn Rondje Voorne met Ben Mol. Ben, Ben, Ben, Ben, Ben, Ben en nog eens Ben. ’s Avonds hoorde ik nog steeds Ben, Ben, Ben, Ben, Ben.
Toch was het een mooi Rondje Voorne. Dijken, oude stadjes, forten brede wateren en natuurlijk het strand en de zee. Heerlijk dat strand. Perfect te belopen met een windje van opzij of in de rug. Soms was het iets te warm, zeker toen we het strand afgingen. Maar toch een lekker loopweertje.
Ik wilde niet te snel, zo rond de vijf uur zou mooi zijn. Gewoon kijken hoe het ging. Dus rustig van start samen met Ben Mol. Zijn vereniging AV Voorne organiseerde het Rondje. En Ben is nog steeds lid van verdienste. En iedereen kent hem.
Vijf uur lang rustig lopen en kletsen, steeds maar kletsen. En steeds weer onderbroken door Ha die Ben, dag Ben, gat het goed Ben? Bij de goed gevulde verzorgingsposten drink ik meestal rustig en ga dan weer. Nu kon ik af e toe wel een tukkie doen als Ben weer stond te kletsen. Ai, ai, wat hebben we daar bij die verzorgingsposten een tijd verloren.
Ook bij vrijwel alle verkeersregelaars was het steeds weer ha die Ben, kom op Ben, nog een stukkie, lekker loopweertje, hé Ben.
We liepen een zeer gelijkmatig tempo en op het strand begonnen we langzaam mensen in te halen. Soms tot groot genoegen van Ben. Ja, die moeten we voorbij, als we er zijn even versnellen hé. Het is een aardige vent, maar alleen als ik hem voorbij ben, zo sprak Ben.
Na het strand bereikten we in 4:20 de marathon afstand. Vorig jaar deed ik 4:22 over de hele afstand. En zoals steeds, naar het eind toe hadden we het wel gehad. Na 48 km was het wel mooi geweest, we wilden er wel zijn. Maar met ons rustige tempo kwamen we er wel, van verslapping was nog geen sprake.
En ik zag de bui al hangen, daar straks bij de finish. Toch, tegen beter weten in, vouwde ik mijn startnummer nog even recht, zodat de speaker het goed kon lezen. Maar nee hoor, vergeet het maar. De speaker zag maar één loper: en wie komt daar aan, is dat niet Ben Mol, ja, het is Ben Mol, dames en heren daar komt Ben Mol aan. En na de finish, in 5:06:40, was het nog steeds Ben voor en Ben na. En eindelijk, na 5:07:40 hoorde ik de speaker zeggen dat ook Theo de Jong uit Culemborg was gefinisht. Potverdorie, ik telde dus ook nog mee. Het was een pak van mijn hart.
Volgend jaar loop ik mijn Rondje vast weer met Ben, maar dan schrijf ik mijn naam in grote letters op mijn shirt.
Theo de Jong