Dat gebeurt iedereen wel eens; een deuntje wat maar in je hoofd blijft zitten. In dit geval de beer uit de Tuttels die een stukje gaat lopen. Wij gaan ook een “stukje” lopen. 158 Kilometer met 8500 hoogtemeters (stijgen) door de alpen rondom de Mont Blanc. De ‘The North Face Ultra-Trail Tour du Mont-Blanc’.
Linda Valent is na een aantal jaar eruit te zijn geweest weer toe aan een uitdaging. Na twee bevallingen zegt men dat je sterker wordt dus ze kiest meteen maar voor een zware wedstrijd. Rob Lammers en Bas de Bruin van Team The North Face Holland gaan proberen haar bij te houden in één van de zwaarste ultralopen van Europa.
Na een voorspoedige autorit komen we vrijdagochtend aan in Chamonix. We moeten onze verplichte uitrusting laten zien waarna we de startnummers krijgen. Er hoeft niet veel mee: regenjasje, lange broek, pet, EHBO spul, wat eten en 1 liter drinken. Alles past in onze kleinste rugzakjes. De organisatie is perfect. Overal is aan gedacht en er zijn voldoende gemotiveerde en vriendelijke vrijwilligers. Om 16:00 uur gaan we op zoek naar ons hotel waar we zondagnacht (en wellicht zaterdagnacht) zullen overnachten. Het blijkt 150 meter van de finish te liggen. We kunnen dus kruipend naar ons bed als het moet.
19:00 Uur vrijdagavond. Met 2000 man/vrouw staan we te trappelen voor de start. De briefing is helaas alleen in het Frans. De weersvoorspelling wordt voor de buitenlanders samengevat met “fine weather”.
Het startschot valt. We lopen door een haag van toeschouwers. Het kippenvel staat op onze ruggen. We willen dit nog wel een keer meemaken en nemen ons voor er alles aan te doen om te finishen. Het eerste uur gaat in een behoorlijk tempo en is nagenoeg vlak. Er wachten ons echter 9 grote beklimmingen (en afdalingen) en nog wat kleinere hobbels dus we moeten ons niet gek laten maken.
Tijdens de eerste beklimming wordt het donker en gaan de hoofdlampen aan. De zon laat zijn laatste licht vallen op de toppen van de Mont Blanc die prachtig rood kleurt. Het wordt een heldere nacht vol met sterren. Als we omkijken tijdens de tweede lange beklimming zien we een kilometers lang lint van lampjes de berg op zig-zaggen. Linda loopt stevig door en is iets vooruit. Opeens begint Rob te zwalken en gaat hij bijna over zijn nek. Hij blijkt vreselijk misselijk te zijn en helemaal van de kaart. In een eerdere wedstrijd had hij hier ook al last van. De hoogte lijkt het dus niet te zijn. Hij wil gaan zitten maar ik dwing hem door te lopen naar de top om te kunnen schuilen in een hutje. Langzaam aan sleept hij zich naar boven. Linda is ondertussen terug gekomen en zegt dat het nog maar een paar honderd meter is. Aangezien het een solo wedstrijd is en het niet zeker is dat Rob door kan gaan laten we hem achter bij een medische post. We balen er vreselijk van. We hadden zo graag met zijn drieën de wedstrijd vol gemaakt.
Verder gaan we. Berg op, berg af. Kilometers dribbelen, klimmen, naar beneden rennen, hobbelen en wandelen. We zijn erg blij met onze wandelstokken. 98 Procent van de deelnemers loopt ermee. Zonder zouden we het een stuk moeilijker hebben op het lastige terrein. De verzorging onderweg is geweldig. Bij elke post is van alles te eten en te drinken. Medische verzorging, muziek, slaapplaatsen etc. Onze eigen voorraad hoeft geen moment aangesproken te worden.
De eerste nacht is voorbij. Het is behoorlijk bewolkt maar (nog) wel droog. We zien helaas niet veel van de omgeving waar de route zo bekend om is. Zaterdagmiddag begint het tijdens een lange klim dan toch te regenen. We lopen vol in de wind en krijgen het voor het eerst een beetje koud. Boven gekomen heeft Linda erg veel last van haar knie. De combinatie van regen, de glibberige afdaling en de vermoeidheid zorgt voor een behoorlijke dip. Ze verwacht niet te kunnen finishen zoals de knie voelt en heeft het even moeilijk. Het is nog erg ver. Een pijnstiller doet echter wonderen en ze krijgt zichzelf weer onder controle. Wat een onzin zeg. Gewoon doorlopen we hebben nog tijd genoeg. Dan maar wat rustiger. In ieder geval gaan we naar Champex-lac op driekwart van de route. Daar kunnen we wat slapen en krijgen we voor de tweede keer onze reserve kledingtas. Daarna zien we wel weer.
Gezien de tijd dat we bezig zijn hebben we in principe genoeg tijd om zelfs een paar uur te slapen en morgen het laatste stuk te lopen. Deze gedachte geeft Linda vleugels en we komen verder zonder problemen om 21:15 op zaterdagavond in de tweede grote rustplaats aan. Eerst schone kleren aan, zelfs even douchen en wat eten. Om 22:15 uur gaan we slapen. 02:00 uur, de wekker gaat en we staan behoorlijk fris naast ons bed. Van de kleine vier uur ongeveer 1,5 uur behoorlijk geslapen. Achteraf hadden we wel wat korter kunnen blijven liggen. Na weer wat gegeten te hebben gaan we om 03:45 op pad voor het laatste lange stuk. Als alles goed gaat verwachten we rond 12:00 uur zondag te finishen! De rust heeft ons goed gedaan. We halen veel mensen in die niet geslapen hebben.
Na een lange afdaling komen we om ongeveer 06:30 weer bij een post. Lekker een soepje en dan snel weer verder. “Wat doen jullie hier” horen we. En daar staat Rob voor onze neus! Dat is leuk, hij is ons tegemoet gekomen denken we. Nee hoor, hij is gewoon doorgegaan! Na een lange rust op de bergtop waar we hem achtergelaten hebben is hij van post naar post gegaan waar hij elke keer soep heeft gedronken. Langzamerhand is hij hersteld en rustig doorgelopen. Wat een bikkel. Half dood zijn en dan toch doorgaan. Dat zijn de echte. Hij blijkt drie uur later dan wij op de laatste slaapplaats ook drie kwartier geslapen te hebben en is daarna weer een half uurtje voor ons vertrokken. We hebben elkaar net gemist. Geweldig, nu kunnen we met zijn drieën verder.
Nog één grote klim en afdaling en dan wat kleiner klimmetjes. Zo langzamerhand begint het besef te komen dat we het gaan halen. Linda krijgt er steeds mee zin in. Ze is niet meer te houden en gaat op jacht naar de dames voor haar. Wij kunnen alleen maar volgen. Het gaat steeds harder. Onze benen voelen belachelijk goed. De laatste 16 kilometer duren nog wel erg lang, maar daar komt dan toch Chamonix in zicht.
We lopen met zijn drieën naast elkaar het dorp binnen en krijgen van alle kanten aanmoedigingen en applaus. Het kippenvel is weer terug. Om 12:21 zondagmiddag finishen we. Na 41 uur en 21 minuten. Wat een tocht! Alle drie uitgelopen. Linda is zelfs de eerste Nederlandse dame die de race uitloopt. Ongeveer één derde van de deelnemers haalt het uieindelijk. Voor ons allemaal ons sportieve hoogtepunt in onze toch niet geringe sportcarriere. We zijn uitermate trots op ons zelf.
We hoeven zelfs niet eens naar het hotel te kruipen. Wandelen gaat nog wel aardig. Lekker in bad, slapen en genieten. ’s Avonds is er nog een buffet maar de rij is ons te lang. We strompelen wel behoorlijk maar de Mc D. halen we nog wel.
Het was een geweldige ervaring. Een zeer goed georganiseerde wedstrijd in een prachtige omgeving. De beroemde Franse slag hebben we hier niet gezien. Alles was tot in de puntjes geregeld. Een aanrader voor iedereen die een echt avontuur wil aangaan. Nu, na een paar dagen denken we zelfs al weer aan een mogelijk volgende editie.
www.ultratrailmb.com
Namens Team The North Face Holland,
{i}Bas de Bruin{ei}