Er is blijkbaar een misverstand ontstaan tijdens het gesprek dat ik met Patrick Kloek heb gehad voor de start van de ING Brussels marathon.Als een West-Vlaming met een Antwerpenaar praat, zou er eigenlijk een tolk aanwezig moeten zijn. Patrick en ikzelf hebben elkaar leren kennen jaren terug toen we “heroische” sportieve gevechten leverden in zesuur wedstrijden zoals die van La Louviere. We waren elkaar waard en soms won de ene en dan weer de andere. Zelf hadden we er alle plezier mee en werden we vrienden. Blijkbaar liep Patrick in die tijd puur op talent daar waar ik het moest hebben van “er echt voor te leven”.
Hoe hij het gedaan heeft weet ik niet(beter en meer trainen denk ik), feit is dat Patrick uitgegroeid is tot een subtopper in het ultralopen. En ik ben teruggezakt.
To the point:In zijn verslag zegt Patrick dat het met mij ook niet zo goed gaat. Integendeel ,durf ik zeggen. Ik voel me prima. Wat ik wel wilde uitleggen dat er geen ambitie meer is om nog tot op de bodem van mijn kunnen te gaan. Ik kan het mentaal niet meer opbrengen om van dag tot dag als een pater te leven. Om op mijn best te kunnen lopen ,moet ik aan een gewicht van zo’n 74 à75 kg geraken. Nu schommelt het tussen de 80 en de 83. Teveel voor iemand van 1m76 die ook nog marathons en ultralopen wil afhaspelen. Of hij(of zij) moet zijn (of haar) ambitie terugschroeven.
Ik loop heel graag en heb er zeker meer voordeel dan nadeel bij. Momenteel zit ik aan 79 marathons en ultralopen. Ik zou graag volgend jaar of het jaar daarop de kaap van 100 bereiken. Veel wedstrijden lopen betekent voor mij meer rusten tussenin. Dus ook minder trainen. Met als gevolg komen de kilos er gemakkelijk bij. Ik heb me er al lang bij neergelegd dat ik op mijn eigen matig niveau zal blijven steken. Het belangrijkste is echter dat ik me amuseer.
Dit allemaal om te zeggen dat ik momenteel prima in mijn vel zet en dat ik tevreden ben met mijn prestaties. Lopen zit hem tussen de oren maar om gelukkig te zijn hoef je geen topprestaties te leveren.
Cedric Proot