{b} Theo de Jong{eb}
Vrienden, na wat heen- en weerverkeer via e-mail met maat Theo wil ik de volgende passage op de site plaatsen :
“Het doet me hartstikke goed om te weten dat er zo met me wordt mee geleefd. Natuurlijk was het voor ons ook een grote schrik te vernemen dat het zo precair is geweest. Maar dat hebben we nu allemaal achter de rug en we kijken vooral vooruit.
Ondertussen is het alweer vier weken geleden dat ik ben geopereerd. Pijn heb ik eigenlijk alleen nog als ik moet niezen. En het gaat elke dag beter wat onder andere komt door mijn goede conditie. Maar, van die goede conditie is nu weinig meer over. Als ik nu bij mij thuis twee jeer de twee trappen oploop sta ik boven aan te hijgen alsof ik net een zware intervaltraining achter de rug heb. Van de specialisten hoor ik dan dat dat er allemaal bijhoort, maar ik had het maar liever niet. Wandelen gaat prima. Elke dag loop ik een uurtje of twee bij ons door de uiterwaarden. En die zijn prachtig en elke dag anders.
Hardlopen zit er voorlopig nog niet in. Eerst moet mijn borstbeen weer aan elkaar groeien en dat duurt een week of zes. Daarna ga ik proberen met fysiotherapie mijn conditie weer op te krikken. Want, ik wil zo snel mogelijk weer terug naar het hardloopfront. Maar ik besef donders goed dat daar ook veel rust bij hoort en dat overhaasten heel verkeerd is.
Al met al ben ik heel tevreden met de vooruitgang. Zeker na vandaag, want vandaag heb ik weer 50 m hardgelopen. Heerlijk. Ik weet het, 50 m is geen marathon, maar het begin is er. En met goede fysiotherapie, rust en veel oefenen hoop ik weer snel aan het wedstrijdfront te verschijnen. Stilletjes hoop ik toch weer in Genk acte de présence te kunnen geven. Al was het maar op de halve!”
{b}Dick Van Es{eb}
Dick Van Es is niet zo lang geleden geopereerd aan de knie en hij liep gister in Etten-Leur zijn ‘eerste’ marathon sinds die operatie.
Voor de start twijfelde Dick (met reden)over de slaagkansen van deze onderneming.
(Een dikke knobbel aan de buitenkant van de knie was de stille getuige van de chirurgische ingreep)
Toen hij me na zowat 38 km voorbijliep en even met me praatte, had ie de tranen in de ogen
Hij zei letterlijk :”Micha, ik dacht dat ik het nooit meer zou kunnen, en kijk nu eens, ik ben er bijna, de tranen schieten me in de ogen, ik ga nu maar, tot strakjes” … en weg was ie!
En zeg nu eens, wij mannen en vrouwen van de lange afstand, zijn wij geen speciaal (en te benijden) volkje!
Theo en Dick, ik ben er zeker van, met zulke ingesteldheid valt alles weer langzaam maar zeker in zijn ‘normale’ plooi!
Bij leven en welzijn
{i}Micha
Het Konijn{ei}