Ik ben afgelopen zondag de ultieme organisatie van een ultraloop tegen gekomen. In Schinnen werd voor ..(?) ste keer de Fat Ass Fifty georganiseerd door Ger Wijenberg.
Ik heb begrepen dat deze loop vroeger op andere locaties werd gehouden, maar tegenwoordig is het een loop “van huis uit”. Start en finish zijn gewoon bij Ger en Nadja thuis, de inschrijving is aan de keukentafel, iedereen krijgt koffie, thee en gevulde koek aangeboden en verkleden kan je in de woonkamer. Daar maakte ik gelijk even van de gelegenheid gebruik om de vele bekers en trofeeën van Nadja te bewonderen. Indrukwekkend!
De FAF is een loop van 50 km, georganiseerd in ronden van 4,17 km. Bij 12 ronden loop je dus 50 kilometer, met 10 ronden maak je de marathon vol. Ger heeft er een goed doel aan gekoppeld: alle opbrengsten gaan naar kindertehuis LEWA in Eldoret, Kenia.
’s Morgens is het zoals gewoonlijk heel gemoedelijk. Uiteindelijk zijn er 15 lopers voor de 50 km, Henk en Micha lopen de marathon, Björn en Lies zijn aan het opbouwen en lopen zo’n 30 km en Nadja traint zelf met Jos een duurloopje. Zij begint weer de voorbereidingen op het nieuwe seizoen en bovendien had ze zaterdag al 40 km gelopen! Hoezo zijn WIJ vreemd?
Niemand gaat voor de wedstrijd; iedereen beschouwt het als leuke trainingsloop. Ik zelf ook, want komende zaterdag is Apeldoorn en daar wil ik wat sneller. Vorig jaar had ik ook de week voor Apeldoorn prima gelopen in Steenbergen en de supercompensatie beviel me toen goed.
Overigens bleek dat de helft van de aanwezigen ook weer in Apeldoorn te bewonderen zal zijn.
De start van de FAF is gewoon als iedereen gereed is, Ger roept “pang” en gezamenlijk dribbelen we de weg af. Temperatuur net onder nul, zonnetje en bovenop een frisse tegenwind. Bovenop? Ja zeker, ik had het kunnen weten natuurlijk, Schinnen ligt tenslotte in het Limburgs heuvellandschap, maar de weg bleek vanaf de start flink omhoog te lopen gedurende de gehele eerste kilometer. Vooral op driekwart zat er nog een venijnig steil stukje. Daarna, om de zandgroeve (of was het mergel?), rechtsaf om vervolgens nog eens een kilometertje stevig vals plat te krijgen! Daarna weer flink afdalen, beneden twee keer rechtsaf en dan had je het rondje gehad. Voor de deur van hun prachtige hoeve stond een tafel met hete thee en cola, banaan, Engelse drop en later ook warme soep. Twee enthousiaste dames hielden op een laptop de ronden en de tijden bij, welke we later gemaild kregen.
Nadja en Jos liepen rondjes van zo’n 15 minuten, de anderen zaten net onder of boven de 20 minuten. Het parcours was behalve niet vlak, wel verhard, besneeuwd en hier en daar glad. Toch was er voor onze bescheiden tempo’s goed op te lopen. Er liepen veel Nordic Walkers en die hadden zichtbaar meer moeite met de gladheid. Ook een mountainbiker kon niet overeind blijven, maar gelukkig viel (letterlijk) het erg mee. Eerst een paar ronden gelopen met Hans (Roodzant) en Hans (Koeleman). Deze mannen lopen slechts één of twee marathons per jaar en doen het vooral voor de Comrades, waar ze trouwe fans van zijn. Zij waren uiteindelijk de enigen binnen de 4 uur, chapeau! Nog even met Simon gelopen, maar na mijn marathon (net binnen de 3.30 uur) had ik genoeg getraind en deed ik het de laatste ronden rustiger aan om te finishen in 4.14.32. Herman en Henri hadden hun dag niet en bleven deze keer net achter me. Volgende keer weer revanche. Henk liep de marathon; hij wilde niet forceren voor het Alaska avontuur van volgende week. Daarom had Han ook afgezegd. Heel veel plezier daar mannen!
Uiteindelijk was volgens mij iedereen zeer tevreden. Ger had de sauna al flink opgestookt en ik ben er heerlijk in gaan zitten, wat een weldaad. Wel opvallend dat ik na 10 minuten nog steeds totaal niet zweette, kan je toch nagaan wat een ultra vergt van je eigen huishouding. Na een paar keer onder de douche en weer in de sauna ging het beter. Ik was net Jochem de Bruin, maar ik miste de Zweedse! Voor volgend jaar heeft Ger daarnaast beloofd ook het dompelbad gereed te hebben.
Daarna met z’n allen om de keukentafel, schaatsen kijken, erwtensoep met Palm Bier of naar wens Borsj met Vodka!!! Perfect, wat gezellig. Mevrouw Okkersen (sorry, voornaam ?) had nog een aantal mooie foto’s genomen welke we ook gemaild hebben gekregen. Dank, dank.
Eigenlijk zou dit een heel negatief stukje moeten zijn, omdat anders iedereen volgend jaar er bij wil zijn en dit ten koste gaat van de intimiteit, maar misschien vinden Ger en Nadja daar een oplossing voor ? Heel veel dank voor de goede zorgen en tot eens.
Ton Aker