Op deze stormachtige dag met hevige windstoten en regenbuien werd temidden van de Polders (Belgische Kuststreek) in Snaaskerke de 50 km van Vlaanderen gelopen. Met een kleine 60 deelnemers uit België, Nederland, Rusland, Bulgarije, Frankrijk, Engeland en Duitsland kwamen we aan de start. Vorig jaar werd deze wedstrijd te Gistel gelopen op een zeer mooi parcours. Inrichters zijn de Gistelse Joggingclub met de voormalige succesvolle ultraloper Jan Vandendriessche. Dit jaar is het parcours zowaar nog beter. We moeten 10 ronden afleggen van 5 km, waarvan slechts 1,5 km door het centrum gaat. Voor de rest van het parcours ben je getuige van de mooie poldervelden en een verharde oude spoorwegbedding. De aanduiding is per km. Ook de bevoorrading was heel goed georganiseerd. Een 100 m voor het einde van de ronde kon je de eigen bevoorrading even meenemen om dan na een lus van 200 m terug je drank op dezelfde tafel te plaatsen.
In 1996 ben ik op 31 jarige leeftijd gestart met lopen. M’n weegschaal maakte rare geluiden wanneer het m’n 100 kg zware lichaam moest torsen. Als ik in de zon liep durfde ik m’n bijna perfecte cirkelschaduw niet te bekijken. 4 jaar en -15 kg later liep ik m’eerste marathon in 3u35’.
Het was na het lezen van het boeiende verslag van Jan Vandendriessche op de site van Jean Paul Praet over zijn 50km van Kluisbergen van 2001 dat ik beslist had om ook eens de marathongrens te overschrijden. In 2002 liep ik dan ook m’n eerste ultrawedstrijd tijdens de toenmalige 50 km van Kluisbergen. Na 25 km in de regen en modder zat ik stuk en was ik al op zoek hoe ik terug bij het kleedkamers zou komen. Ik kon toen niet anders dan wandelen naar de volgende bevoorrading. Deze bevoorrading was het keerpunt in m’n wedstrijd. Uiteindelijk finishte ik in 4u23’ en ik had ik trots m’n eerste ultraervaring opgedaan. Een marathon kan je lopen zonder dat je een dipje hebt. Bij een ultrawedstrijd komt het er bij mij op aan steeds weer de dipjes te boven te komen. Ondertussen volgden nog 5 ultra’s en maakt m’n weegschaal geen rare geluiden meer als ik de 78 kg aflees.
Na de 6uursloop van Zolder (63,8 km) en Stein (68,8 km) wordt dit m’n 3de ultra dit jaar. Op amper 10 km van de deur is dit voor mij een soort thuiswedstrijd. Bij de inschrijving zie ik dan ook heel bekende gezichten. Papanikitas droomt van 3 uren maar vreest de sterke wind. Sommigen omhelzen elkaar van vreugde bij hun weerzien. Samen zwoegen en afzien zorgt voor een hechte band onder de ultralopers. Alles is hier piekfijn georganiseerd. Mogen we ons dit jaar opnieuw verwachten aan een spannende strijd tussen Marc Papanikitas en de Fransman Sandor Barcza ? Of wordt het een Rus, een Bulgaar of West-Vlaming Ivan Hostens, die goed op dreef is na winst in de 6uursloop van Loos te Frankrijk? Met onze club De Molenlopers komen we hier met 5 lopers aan de start Dora Vandewaetere, die haar nationale selectie voor het EK 100 km op zak heeft na Stein, Cedric Proot, die stilaan z’n 100ste marathon of meer nadert, Olivier D’Haene, een -3uur marathonloper en Filiep Vandenbulcke die hier vandaag trots voor eigen publiek kan schitteren.
Speaker van dienst Jos Vancompernolle telt af en iets na 12 uur zijn we vertrokken. Naast de 50km lopers is er ook een aflossingswedstrijd van 50 km. Na 1km zie ik dat ik onder de 5’ gestart ben. Iets verder passeer ik Filiep en vervolgens Cedric. Ondanks de zware regen deze nacht en in de voormiddag zijn er gelukkig geen plassen te bespeuren. Door de regen is er veel zuurstof in de lucht en is de temperatuur aangenaam rond de 15°C. Zeg maar ideaal loopweer. Enkel de hevige wind die pal van voor komt tussen 3,5 en 4 km maakt de wedstrijd hard. Na een 3-tal km kom ik bij de andere clubleden Dora en Olivier. In hun gezelschap de Brit Ian Lamplough en Dave Maertens. Ze lopen op een hoog tempo, rond de 12,5 km/uur. Ik kan makkelijk meelopen en besluit een kleine 3-tal ronden met hen samen te lopen. Dora loopt dan al als eerste dame in de wedstrijd. Bij de lastige windstroken zetten we haar dan ook uit de wind. Met een hartslag van 140 à 150 weet ik dat ik goed bezig ben. De wind trotseren lukt best aardig. Waarschijnlijk komen m’n wintertrainingen op het zeestrand hier goed van pas. Na goed 3 ronden passeren Papanikitas en Barcza. Ze “vliegen” voorbij aan zeker 17 km/u. Wat verderop komt de Bulgaar Bula. Halfweg de wedstrijd passeer ik in 1u59’. Zelf hoop ik onder de 4u10’ (12 km/u) te lopen. Een regenbui zorgt voor wat afkoeling. Tussen km 27 en 32 krijg ik het iets moeilijker zonder hier echt in de problemen te komen. Ben ik dan toch te snel gestart? Aan km 30 neem ik dan ook wat extra voeding. Ik haal nu verschillende lopers bij, wat me weer extra moed geeft. De Bulgaar Bula passeert mij een 2de keer. Geen spoor meer van Papanikitas en Barcza. Beiden zijn ze blijkbaar al gestopt. Jammer voor de wedstrijd. Na 40 km een tussentijd van 3u12’. Als ik niet verzwak is 4uur nog haalbaar. Het marathonpunt bereik ik in 3u22’. Slechts 3 van de 17 marathons liep ik sneller. De rukwinden worden heviger en ik passeer enkele wandelende lopers. Om 15u30 is er ook de start van de 10 mijl met deelname van 2 clubleden en de jogging. Aan 35 km geeft de klok 3u35’ aan. De lopers van de andere wedstrijden zorgen er voor dat ik weer enkele mikpunten heb om m’n tempo aan te houden. De laatste 2 km is met wind op kop. Ik loop nu alles wat ik nog kan want ik ben niet zeker of ik nog 12km/uur loop. In de laatste km kom ik nog bij dorpsgenoot Ronny Debruyne. Met m’n verassende eindtijd van 3u58’42” en een 10de plaats kan de vreugde niet op. Bijna 20 minuten sneller dan vorig jaar. Toch moet ik even op adem komen. Enkele minuten later komt Dora over de streep en wint ze haar eerste wedstrijd in 4u7’7”. De laureaten zijn de Bulgaar Dzmitry Bula (2u59’43”), Ivan Hostens (3u19’18”) en Renaat Moyson (3u26’31”).
Een lekker warme douche en de gesprekken bij wat gerstenat zorgen er vlug voor dat het leed snel vergeten is. De sympathieke organisator van de Nacht van Vlaanderen André Mingneau doet het nodige promotiewerk voor zijn Europees Kampioenschap 100 km op 16 juni aanstaande te Torhout en de In Flanders Fields marathon op 10 september. Als beloning krijgen we een grote handdoek en T-shirt. In de tombola worden bijna alle deelnemers rijkelijk beloond voor hun prestatie. Zowat een heel huiselijke inboedel wordt hier opgehaald op het podium gaande van 2 mountainbikes, microgolf, verschillende reistassen, een tuinset, sportkledij, donsdekens, wijn enz. Zelf mocht ik het podium op om een koffiezet op te halen. Dora had iets meer moeite om de gewonnen mountainbike op de schouder te nemen.
Proficiat aan de organisatie die er in slaagde om voor veel lopers er weer een onvergetelijk loopmoment van te maken. Voor mij was dit in ieder geval een meer dan geslaagde wedstrijd waarmee ik hoopvol kan kijken naar wat nog zal volgen.
Raf Inghelbrecht