Bijna was ik voor de 3e maal dit jaar de mist in gegaan: de 1e keer in Stein kreeg ik – mede door het late starttijdstip – gigantische slaap zodat mijn doel (door de 200- km grens) niet te halen bleek; ben daar na 18 uren gestopt.
Vervolgens besloot ik te gaan voor Apeldoorn en pal daarvoor moest ik dit wegens familieomstandigheden omzetten naar een zes uur; ik liep daar overigens wel een PR. Toen bedacht ik dat ik nog kans had alvorens op vakantie te gaan in Zweden danwel Duitsland. Zweden was een trailparcours en viel af, van Reichenbach hoorde ik bijtijds dat het nogal zwaar zou zijn door de hoogteverschillen, Keulen werd gecancelled en uiteindelijk bleef Delmenhorst op 8/9 juli over: vlakbij Bremen, voor een mij aansprekend doel
(*) en uit oude verslagen las ik dat Sjoerd Slaaf daar al eens een behoorlijke prestatie had neergezet.
Driemaal heb ik mij dit jaar opgeladen – een soort duurinterval – met als zwaarste weken 190- 195 en ditmaal zelfs 220 km in een week: eerst de 1e etappe van Pieterpad, dan door de week nog bijna 90 KM, op zaterdag 60 KM in de zes uur van Den Haag en zondag daarbovenop nog de Marathon van Leiden. Uiteraard stortte ik de maandag volledig in maar met een dag weer hersteld. Wegens de aanhoudende warmte heb ik mij een weekend hiervoor nog geprepareerd op zulke temperaturen door de marathon van Almere erbij te pakken; ik sprak er met Sjoerd die betwijfelde of zo’n poging (200 km) op een parcours als Delmenhorst uberhaupt haalbaar is; welnu hij heeft uiteindelijk gelijk gekregen. Ik liep dankzij de nodige yogatraining en Feldenkrais, gestart om 12.00 in de eerste 12 uren ca. 104 km, over 17 uren zeer gemakkelijk rond de 8,4 km/uur – waarbij gezegd moet worden dat het verlichten door de plaatselijke brandweer weliswaar zeer bereidwillig maar somtijds knap amateuristisch was – hier heb ik wat kilometers moeten toegeven maar de concurrentie ook: gestaag schoof ik door het klassement en heb enige ronden onwetend zelfs op de 2e plaats gelopen.
Wat na de opkomende zon gebeurde is spijtig : ik voelde een opkomende misselijkheid terwijl ik verder nog fit genoeg was (het zal toch niet aan de verstrekte heerlijke hollandse aardbeien te wijten zijn?). Ik had er ineens schoon genoeg van, de derde plaats kon me gestolen worden en ik ben zeer voorzichtig op mijn slaapzak gaan liggen en nam mij voor nooit meer van zulke onzin te bedrijven, gekkenwerk precies zoals mijn gezin en collega’s al tijden me voorhouden. Na een tijdje vaag geslapen te hebben was de misselijkheid over en ik dacht een kopje koffie is nooit weg, strompelde naar de verzorging en waagde mij zelfs aan een broodje cervelaat en rijstepap met een aardbeiensmurrie.
Toen kwam de organisator – bij wie ik als enige buiten lander had kunnen overnachten in zijn tot boerderijtje omgebouwde geitenstal uit de tijd van de dertigjarige oorlog – op mij inpraten: ik had zo fraai gelopen en mijn laatste ronde had er nog zo goed uitgezien, etc. Kortom ik besloot, ziende dat ik ondanks 2 uur pauze nog steeds bij de eerste vier hoorde, het een rondje weer te proberen ondanks het machtige ontbijt en waarempel de trein denderde als vanouds; in no-time was ik weer 3e en ben toen doorgegaan voor een tachtische race; eigenlijk was zelfs een verbetering van mijn PR (188
km) nog mogelijk maar ik zou tevreden zijn met een podiumplaats (dit werd dan de 2e maal in mijn leven en wederom op een 24 uur). Op een gegeven moment zat ik nog maar een ronde van de 2e positie, ik wist eindelijk welke loper dit was en hij bleek mij goed in de smiezen te hebben. Zodra ik versnelde kon hij nog meer (ooit liep hij 230) terwijl ik enige malen met het vaantje van de 150 respectievelijk 175 km gemakkelijk 11 in ‘t uur racete. Overigens heb ik de laatste uren veel gesnelwandeld behalve als no.
4 te dicht naderde. Over het eindresultaat ben ik op dit parcours uiteindelijk zeer tevreden en of ik op een Apeldoorn het doel wel bereikt zou hebben zal geen mens ooit weten. Ik ga mij volgend jaar richten op fun:
het lopen van het Pieterpad (en wie weet puur voor de gezelligheid naar
Delmenhorst: het is behoudens de fijne keitjes zeer gastvrij, op aanvaardbare rijafstand en buitenlanders wordt aangenaam onderdak aangeboden en behoorlijk in de watten gelegd) . Een ding wil ik dit jaar toch nog presteren, nl. het uitlopen van Winschoten in een acceptabele tijd en dat moet zeker kunnen (maar dat heb ik al vaker gedacht)
Voor nu rest mij de collega’s die in Ihrhove de 24 uur lopen alle succes toe te wensen; Jan (v. de Erve), als ik dit kon, moet jij op een fatsoenlijk parcours het zeker kunnen als je behoudend start. Ik gun het jou + de overigen van harte. ( in Den Haag zag ik trouwens ene Theo Smit die t.z.t. hoge ogen kan gooien op dit soort afstanden!)
Jos Akkermans