De dageraad breekt aan in Athene
vol overgave wil ik van de Akropolis naar Sparta heen.
Zoekend naar innerlijke rust
en de overwinning op mezelf voel ik vandaag bewust.
Na ruim een uur hardlopen
komt de zon reeds door in het ochtendgloren.
Af en toe claxonerende auto’s en applaudiserende mensen
wat heb je nog meer te wensen …
Mijn wens is rust aan mijn kop
derhalve wil ik Athene rap achter me laten in vol galop.
De Spartathlon-held Leo van Tichelen
emoties willen tranen over mijn wangen laten bewegen.
De prachtige blauwe zee verwarmd door de zon
is de reden die deze niet toestond.
40 km prima tussentijd
geen enkele reden voor zelfverwijt.
Prefereer een koude cola gekocht bij de plaatselijke middenstand
dan eentje die door de zon is verwarmd.
Korinthe nadert snel, voelt als een geslaagde generale
voor een hopelijk succesvol Sparta-examen.
Na een tweetal bakjes rijstepap
zet ik vol overgave de volgende ultra-stap.
“Please take a seat” bij het volgende checkpunt,
mijn voorsprong raakt ingedund.
De zon heeft inmiddels mijn Red bull dusdanig verwarmd
dat het bijna leidt tot buikkramp.
Eigen schuld, dikke bult!
Na tien uur lopen een bier
betaald door een Spartathlon offiicial alhier.
Een aantal kinderen in Griekenland hebben mijn handtekening
maar is het daadwerkelijk een zegening…
Twee Japanse dames halen me in
ondanks mijn schildpadden-iq is het een snel gewin:
hun shuffle stap tijdens het klimmen en dalen is identiek
welke ik bestempel als uniek.
Deze tactiek houd ik tussen de 100 en 150 km aan
maar dan dien ik een bergpad te begaan.
De voorsprong op het tijdschema verdwijnt als sneeuw voor de zon,
hoe dit alles kon?
Wat is ultra-lopen toch een bijzondere hobby
besef ik op de top van de Sangaspas nippend aan een beker koffie
na deze klimmend op handen en voeten
vanuit het diepst van hart mag begroeten.
Sorry aan de vele takken
die ik onbewust heb doen knakken.
Na de gevaarlijke afdaling hoeven ze mijn tussentijd niet te klokken,
ik voel me als een held op sokken.
Na een kleine 164 km in circa 23 uur en 3 kwartier
is er voor mij geen sprake van vertier.
Voel me terecht een verliezer
maar besef niet anders te kunnen kiezen.
Te laat op het checkpunt
staat niet garant voor een finishers-stunt.
In de Spartathlon editie 2006
is er slechts 1 Benelux succes.
In mijn perceptie verdient (inclusief begeleiding) Paul Kamphuis
een ere-kruis.
Chapeau voor alles waaraan hij is begonnen
wat Paul allemaal heeft overwonnen.
Mijn bescheidenheid verliezen,
wil ik zijn voorbeeld kiezen.
Voor een debutant is eindtijd niet relevant
maar dat begrijpt iedere boer met verstand.
Paul je bent een kanjer
met een oranje-franje!
Vanwege het niet finishen kan en mag ik niet mededelen
om bij me naar Spartathlon-adviezen te mailen.
Meadowcroft cynisch, humoristisch: “ik word president van de non-finishersclub”, dit zei hij British cool,
Is het mijn doel?
Of toch liever het volgen van de zon,
dromen van finishen tijdens de Spartathlon.
Laat de schrijver dezes, zich niet als een ezel drie keer aan dezelfde steen stoten maar uit zijn doppen kijken
waarna hopelijk mag blijken
dat het voltooien van zijn jongensdroom
voelt als “be well” van Luka Bloom.
Henk Harenberg