Ik zit de hele dag al na te genieten van die verschrikkelijk mooie wedstrijd. Ik vraag me af of iedereen wel genoeg bedankt is, de vorige edities nam Wim Bart dan het initiatief om iedereen hartelijk te bedanken, had ik natuurlijk moeten doen nu. Maar ja, bij deze dan !
Na de spanningen bij de vorige editie lijkt me dat jullie er dit keer toch weer in geslaagd zijn een fantastische dag te geven aan al die lopers. Het weer was goed, de wind gunstig. Maar toch: wat was het zwaar.
Achteraf zie ik in de uitdraai van mijn hartslag meter dat ik de stukken op het strand volledig in het rood ben gegaan. Waarom ik dat overleef, en anderen niet is me niet geheel duidelijk. Waarschijnlijk heeft het toch iets te maken met de gewenning. Het is niet alleen maar ervaring in de zin dat ik weet hoe het moet, kennelijk ben ik er ook meer dan ooit aan toe om dit soort wedstrijden te lopen.
Ik loop vlakker als ooit, en kan zelfs langdurig in het rood lopen zonder definitief af te branden. Volgens mij heb ik hiermee ook afdoende bewezen dat een 60 van Texel iets anders is dan een marathon plus een stukje.
In mijn record jaar (1997, 4.20) liep ik de laatste 15 in 1u 10min, nu in 1u 7 min, het waren nu trouwens de mooiste 15 kilometer in 9 x Texel. Pijn had ik niet meer, het was puur genieten.
Eigenlijk hoort bij deze tijd een 4e tot 6e plek, althans in de afgelopen jaren. Toch jammer dat er niet eens een goed hard strand is met windomstandigheden als vandaag. Dan konden we weer eens echt snelle tijden zien. Er zou eens zo’n snelle rus mee moeten doen om te zien wat echt mogelijk is op dit rondje! ( 3.40?)
Zware omstandigheden zijn vervelend als je het moeilijk krijgt. Maar dat maakt het uitlopen tot een bijzondere prestatie. Dat geldt helemaal voor de 120 finishers. Ubel en Thijs binnen in 13.22, ik vind het een prachtige prestatie. Ik zou daar over 2 jaar volkomen tevreden mee zijn. Maar ik vrees dat ik tegen die tijd toch ga proberen iets sneller te zijn.
En wat te denken van Wouter Hamelinck die totaal kapot toch uitloopt. Wat een karakter. En dat gekoppeld aan zijn fysieke mogelijkheden, die zich nog verder zullen ontwikkelen. Is het de nieuwe man op de honderd kilometer? Het is de toekomst van het ulralopen in de lage landen, die man. Hij heeft hier niets verloren, alleen maar gewonnen.
Net als Edward en Veron en natuurlijk Wim, Geert, Math, Rut terug na een knieoperatie. Mik Borsten riep mij toe dat hij al aan zijn 10e ronde bezig was (2 x 60 en 3 x de dubbel).
Volgens mij waren er ook flink wat uitvallers. We zien daar de statistieken nog wel van. In ieder geval hebben de uitlopers prachtige verhalen.
Nogmaals, bedankt allemaal.
Jaap