Stront in mijn onderbroek!
Wat is er gebeurd werd me vandaag wel een keer of 3000 gevraagd.
Opgegeven na 45km, net nadat ik gepasseerd was door de latere winnaar van de 60km in Texel.
Ongeloof in de ogen, hoe kon dit nu. Dé Papanikitas, de man die dit jaar op het ultragebeuren in België en Nederland nog niet verslagen was.
Iedereen gaf wel een theorie, sommigen lachten in hun vuistje, anderen hadden tranen in de ogen.
Neen beste vrienden (en vriendinnen), ik heb niet te veel wedstrijden gelopen voorafgaande aan Texel en neen ik was niet te snel vertrokken, en nogmaals neen dat ik kapot ben gegaan op het godtergende zware strand. De verklaring is de eenvoud zelve, en ik verdien een pak slaag op mijn bakkes.
Het gebeurt raar of zelden dat ik, ik die in vergelijking met anderen de sport zo professioneel benader, zo’n onprofessionele kemel schiet.
Mijn vriend en fietsbegeleider van de editie 2004, Douwe, had ik weer gevraagd om mee te rijden. We hadden alles goed gepland en hij had zijn fiets omgebouwd tot een strandmodel.
De bedoeling was dat hij me om de 10km mijn 500ml flesje met mijn persoonlijke sportdrank zou aanreiken. Toen ik op het strand aankwam bleek Douwe verdwenen, vast gereden in het zand, niet kunnen volgend. Toen ik voor de eerste keer het strand verliet dacht ik dat hij me daar zou opwachten, vermoedend dat hij een binnenweg had genomen. Ik negeerde dus de drankpost van de organisatie in de hoop Douwe snel te zien aanrijdend mijn eerste flesje in de hand. IJdele hoop, Douwe kwam niet, ik liep lekker en negeerde de volgende drankposten nog steeds en daar was dus de professionele blunder. Douwe had toch het strand genomen en was half lopend en fietsend achter mij aan gegaan. Net voor ik voor de tweede keer het strand op liep had hij me te stekken, we waren 20km ver en ik had nog niet gedronken. Toen ik mijn eerste flesje kreeg was het al te laat. Het strand had al mijn energie gekost, energie die ik onderweg niet had bijgevuld en niet meer kon bijvullen. Tot aan 35 liep ik nog aan 15km/u.
Dan werd het tempo iets langzamer, na 42km is Jan Van De Marel me voorbijgekomen.
Zo is het gegaan en niet anders, dit is de enige verklaring. Ik ben in bloedvorm vertrokken in Texel (ondanks een lichte maar te verwaarlozen verkoudheid in de week ervoor) en ben verslagen op mijn waarde door Jan.
Welk gevoel heb ik dan nu? Geen wrang gevoel, niet ontgoocheld, eerder een beetje boos op mezelf door zulk geknoei. Het is een beetje zoals stront in je onderbroek hebben, op het moment zelf erg vervelend, maar thuisgekomen steek je ze in de wasmachine en de dag erna doe je ze weer aan.
Ik onthoud vooral de boze Wim-Bart en ons fantastisch gesprek erna. Hij heeft me met de neus op enkele feiten gedrukt, erg confronterend. Misschien haal ik er wel bruikbare dingen uit.
En…….voor de rest ben ik nog verliefder op Texel geworden.
Martien, kijk je nog eens even of er op het Nioz toch geen jobbeke voor mij is. Ik wil er gerust de toiletten komen kuisen.
Bij leven en welzijn, tot in 2009, hopelijk heb ik dan Jan’s Schoen terug.
Marc Papanikitas