{u}{b}2. Rheinsteig Erlebnislauf [30 maart – 6 april 2007]{eu}{eb}
Na mijn eerste ultra-evenement voor 2007(https://www.ultraned.org/n_item/f3668.php) en mijn eerste (en tevens laatste) wandel-evenement voor 2007(https://www.ultraned.org/v_item/f3681.php) was het tussen 30 maart en 6 april 2007 tijd voor mijn eerste etappe-loop voor 2007. Het betrof de 2e editie van de Rheinsteig Erlebnislauf, waaraan ik ook vorig jaar met veel plezier had deelgenomen(https://www.ultraned.org/n_item/f3330.php).
Een belangrijk gebod voor veel- en etappe-lopers is ‘Gij zult geen inspanningen plegen, die uw presteren de volgende dag (etappe-lopers) of de volgende week (veel-lopers) in gevaar kunnen brengen’. Deelname aan de wandelmarathon was in dat verband niet zo’n slimme zet gebleken (stijfheid, blaren). De statistieken van de harde kern van 11 deelnemers: 9 hardlopers,
2 wandelaars; 7 heren, 4 dames; 7 eenlingen, 2 echtparen; 10 Duitsers, 1 Nederlander; 8 recidivisten, 3 nieuwelingen; 11 starters, 11 finishers.
Deze harde kern werd op haar dagelijkse tocht vergezeld door lopers (v/m), die minder liepen: 1 of meer etappes of soms slechts een gedeeltelijke etappe. Kortom, er was een bont en gevarieerd gezelschap onderweg. Al met al waren er zo’n 50-60 lopers bij deze loop betrokken. Waren we vorig jaar al goed weggekomen met het weer, dit jaar was het nog een stuk beter en dat terwijl de week vóór Pasen dit jaar 1 week eerder was dan vorig jaar (volgend jaar zal het zelfs nog 2 weken eerder zijn). Een groot deel van de loop kon in korte broek en T-shirt worden afgewerkt. Ongekend! Tussen Bonn en Wiesbaden bleek veel te zijn veranderd, maar veel was nog hetzelfde.
Op de 1e dag was de grootse start in het centrum van Bonn en de anonieme finish in Unkel ingeruild voor een betrekkelijk anonieme start bij een jeugdherberg buiten Bonn en een grootse finish in Unkel (blaaskapel, vaandelzwaaien, diverse toespraken). Van het fenomeen ‘groepsloop’ moeten de aanwezigen echter wel een vreemde indruk hebben gekregen, aangezien wij in 4 verschillende groepjes vanuit 2 verschillende richtingen de finish bereikten.
De 2e dag was vorig jaar opgeleukt door een bezoek aan een wijngoed (met voor de liefhebbers ook de gelegenheid tot proeven). Dit jaar werd er wederom van de route afgeweken om even bij het wijngoed langs te gaan. Geen gestress dit keer, omdat er bij de finish dit keer niemand op ons stond te wachten. De Rheinsteig is uitermate goed gemarkeerd, maar als je zondagochtend gezellig door het bos loopt te keuvelen en niet oplet dan kan het toch nog gebeuren, dat je een bordje over het hoofd ziet. Een deel van de groep, waartoe ik ook behoorde, liep daardoor zo’n 4 km extra (2 heen, 2 terug) en zag zich gedwongen tot achtervolging. Enige haast was aan de orde, want we hadden om 13.00 een afspraak met een heuse vorst en vorstin en dat soort lui moet je niet laten wachten, :-)))) Met enige vertraging arriveerden wij ter plekke en schudde ik voor het eerst in mijn leven een vorst en vorstin de hand (ze konden zo uit het blad Vorsten zijn ontsnapt). De benjamin van de groep had veel last van kiespijn gekregen.
Maandagmorgen werd de groep opgesplitst, één deel liep de geplande route, het andere deel bezocht met het ‘slachtoffer’ een lokale tandarts. Vier stinkende lopers namen voor ongeveer een uur bezit van de wachtkamer.Verdoving van de patiënten was niet meer nodig! Gezamenlijk vervolgden wij onze route en enige tijd later wisten wij weer bij de rest aan te sluiten. Die dag werden wij vergezeld door het hoofd van de projektgroep, die de Rheinsteig Wanderweg had ontworpen. Deze ‘Frau Rheinsteig’ werd naarmate de dag vorderde steeds enthousiaster (een schier onophoudelijke spraakwaterval). Onderweg maakte ze foto’s van allerlei onrechtmatigheden (gesloopte bankjes, onduidelijke bordjes, etc.) langs de route, opdat dat zou worden verbeterd. Middels scheenbeen-ontstekingen begonnen inmiddels ook de eerste fysieke problemen de kop op te steken. Evenals vorig jaar liepen Heidi en Ronald Nickel weer mee tijdens de 6e dag en ook dit jaar boden zij ons de gelegenheid de kofferbak van hun halverwege de route geparkeerde auto te plunderen. Vorig jaar had een regenbui (de enige gedurende 8 dagen) daarbij roet in het eten gegooid, dit jaar stond een grote groep in het zonnetje de inhoud (zuivel, frisdrank, water, zoutjes, koek) van de kofferbak te legen. ’s Avonds tijdens het eten vertelde Ronald, hoe Guus Smit hem tijdens een Spreelauf enthousiast had verteld over de Jan Knippenberg Memorial (Den Helder-Hoek van Holland) en dat hij als gevolg daarvan zowel aan de Jan Knippenberg Memorial (Den Helder-Hoek van Holland) als aan de 120 van Texel had deelgenomen.
Nog voor de start van de 7e dag kregen alle deelnemers een fles Assmannshauser Rote. Ik moest direct weer denken, aan de wijsheid, die de burgemeester ons vorig jaar had toevertrouwd: Mit Assmannshauser Rote in der Blutbahn lauft man wie ein Truthahn. In Kiedrich was de anonieme aankomst, de overnachting buiten het dorp en het eten ‘op stand’ van vorig jaar ingeruild voor een ontvangst in het gemeentehuis en een overnachting in een hotel in het dorp, waar wij tevens ons ‘laatste avondmaal’ genoten. De organisator (Rudolf Mahlburg) had hoog opgegeven over ons eetvermogen, had vervolgens een beetje in de rats gezeten toen er toch wel een erg grote hoeveelheid eten werd geserveerd, maar kon tenslotte opgelucht adem halen, toen er na afloop slechts een paar schamele stukjes vlees over waren gebleven. Graag gedaan, Rudolf, :-))))
Op Goede Vrijdag liepen we met een grote groep richting Wiesbaden. Aan het einde van de route trakteerde de organisator alle deelnemers op een Italiaans ijsje. De definitieve afsluiting vond plaats in het ongeveer 6 km verderop gelegen Thermalbad Aukammtal. Iedereen haalde de eindstreep, maar om uiteenlopende redenen (vermoeidheid, blaren, problemen met knie of scheenbeen) had niet iedereen het cadeau gekregen. Afgezien van een blaar tijdens de 3e etappe bleef ik voor de rest van problemen verschoond. De Rheinsteig Erlebnislauf is een groepsloop, maar dit principe wordt gelukkig niet al te nauw genomen. Zolang er maar de bereidheid is om van tijd tot tijd op de rest te wachten, wordt er niet moeilijk gedaan over vooruitlopen op de rest. Na een succesvol verlopen 1e editie is ook de 2e editie zeer succesvol verlopen. Voor 2008 is reeds een 3e editie aangekondigd. Deelname van harte aanbevolen! Wat de opbrengst voor het goede doel (http://www.benniundco.de) dit jaar is, weet ik nog niet. Deze en overige info zal t.z.t. gepubliceerd worden op de website van de organisatie (http://www.laufendhelfen.de). Deelnemer en tevens organisator van de Eifelsteig (http://www.rur-eifel-volkslauf-cup.de/lt-beverau/eifelsteig/eifelsteig.htm), Helmut Hardy, was de eerste, die dit jaar een verslag (in het Duits, met foto’s) publiceerde(http://www.rur-eifel-volkslauf-cup.de/lt-beverau/berichte/200704Rheinsteig.htm).
Ik zou zonder problemen een vele malen langer en gedetailleerder verslag kunnen schrijven, maar soms moet ik tussen de bedrijven door ook nog weleens iets anders doen dan lopen en verslagen schrijven, :-)))))
{u}{b}De 60 van Texel [9 april 2007]{eu}{eb}
Op 11 april 1977 nam op Tweede Paasdag een 11-jarig knaapje deel aan de
6 km tijdens de 3e Paas Prestatieloop in Halfweg. 30 Tweede Paasdagen en vele (duur)sport-evenementen later nam een 41-jarig knaapje deel aan de 60 van Texel. In wat waarschijnlijk ook in 1977 het tempo was geweest werd nu de tienvoudige afstand afgelegd. Langs deze lijn voortredenerend zal ik in
2037 op Tweede Paasdag als 71-jarig knaapje deelnemen aan de 120 van Texel en finishen in een tijd van 12.38. Niet slecht voor een 71 jarige, :-)))) Kortom, ik was dus ook op Texel afgelopen maandag. Ik had me tijdens de 2. Rheinsteig Erlebnislauf braaf aan het bovengenoemde gebod (‘Gij zult geen inspanningen plegen, die uw presteren de volgende dag (etappe-lopers) of de volgende week (veel-lopers) in gevaar kunnen brengen’) gehouden en was zodoende in staat om van start te gaan. Als trainingsomvang bepalend zou zijn, dan zou ik, zo’n 340 km gelopen in de 10 dagen voorafgaand aan de 60 van Texel, dit evenement met minstens een kwartier voorsprong hebben moeten winnen. De praktijk werkt echter anders. Ik startte rustig in de achterhoede zonder enige aspiratie daar verandering in te brengen.
Deelname aan de voorjaars-editie van de 4 Jaargetijdenloop (14 april 2007) indachtig leek het mij beter om me maar een beetje gedeisd te houden. De loperij heeft vele gezichten. De ene dag loop je in het zonnetje door het Duitse Rijndal voor de (kleine) meute uit, een paar dagen later loop je met droefgeestig weer op Texel door zand en schuim te banjeren achter de (grote) meute aan. Ondergetekende als deelnemer is zo ongeveer de enige overeenkomst tussen beide evenementen. Wat in Duitsland niet nodig was maar op Texel wel, was stoppen om zand uit een schoen te halen. Na het laatste stuk strand zeeg ik neer op een terras om daar eens grondig werk van te maken. Het bleek niet afdoende, want ik zag mij genoodzaakt nog een paar keer te stoppen. Samen met een handvol sanitaire stops en mijn korte stops bij de diverse verzorgingsposten (dank wederom aan alle vrijwilligers!) waren het de enige onderbrekingen in een voor de rest vrij gelijkmatige rondgang, die na 6.19 ten einde kwam. Mijn tijden op Texel vertonen wel een erg drastische, neergaande lijn, zo’n anderhalf uur in 4 deelnames. Kortom, als dat zo doorgaat, finish ik in 2011 buiten de limiet. De tijd zal het echter letterlijk en figuurlijk leren.
Bram van der Bijl
anvdbijl provider xs4all.nl