Ik heb een soort haat liefde verhouding met grote stadsmarathons. Ik vind ze druk, erg onpersoonlijk en soms worden, voor zover ik dat kan beoordelen c.q. begrijp, wel heel vreemde beslissingen genomen en prioriteiten gesteld door de organisatie. Ik vind het van de ander kant ook wel erg indrukwekkend om te kijken naar de enorme massa lopers en publiek. Ik vind het leuk om af en toe mijn echtgenote en kinderen mee te nemen en dan is het voor hen natuurlijk veel leuker om in een grote stad rond te kijken waar van alles te beleven is dan na de start van een handvol enthousiastelingen een paar uur te wachten tot deze weer terug zijn.
Ik kreeg dit jaar de mogelijkheid geboden om met en namens de Nederlandse Douane deel te nemen aan de marathon van Rotterdam. Omdat zij hun zaken werkelijk perfect voor elkaar hadden heb ik deze mogelijkheid met twee handen aangegrepen. En dus verscheen ik 6 dagen na mijn avonturen op Texel in Rotterdam aan de start.
Als je zo in de watten gelegd wordt als ik door de mensen van de Douane dan ga je echt met enorm veel loopplezier naar de start. Er was een perfect bereikbare parkeerplaats, mijn eerste levensbehoefte koffie was in ruime mate en in de juiste sterkte aanwezig. Er waren lunchpakketten, sportdrank, massage vooraf en vervoer tot 60 meter van de start. Mijn startnummer lag klaar. Daarnaast kreeg ik ook nog een heel stijlvol looptenue om aan te doen. Ik zag er dan ook zeer professioneel uit.
Ook mijn echtgenote en kinderen werden op een uitstekende manier verzorgd dus ik kon zorgeloos aan de start gaan staan. Omdat ik na Texel en als voorbereiding op La Bouillonnante geen gekke dingen wilde doen, had ik afgesproken om de marathon in 3:45 te lopen. De weersvoorspellingen sterkten mij in de overtuiging dat dit een heel wijze beslissing was.
Daarnaast had ik zaterdag uit het stukje van Bram van der Bijl diens zeer wijze raad geleerd:
“Gij zult geen inspanningen plegen, die uw presteren de volgende week in gevaar kunnen brengen“
Zoals reeds gezegd was ik op 60 meter van de startvakken afgezet. Ik kreeg van een ervaren Rotterdam loper de raad om in de startvakken aan de stadhuiskant te starten. Het was weliswaar een stukje lopen maar je zou daar een stuk meer ruimte hebben. Achteraf bekroop mij het vermoeden dat heel wat mensen diezelfde wijze raad gekregen hadden. Kortom ik stond dus weer eens helemaal achteraan. Toen ik daar stond werd ik door een loper aangesproken met :”Hé jij hebt maandag in Texel gelopen!”. Ik was uiteraard met stomheid geslagen door deze correcte en briljante observatie. Ik had inderdaad dezelfde lange broek en schoenen aan als op Texel. Mijn eerste gedachte was dan ook : misschien had ik na Texel mijn loopbroek wel moeten wassen. Nu zit er nog wel erg veel zand en schuim van Texel op. Ook knap dat iemand aan het schuim en zand op je kleren kan herkennen dat je op Texel geweest bent. Lijkt mij een perfecte kandidaat voor een programma als “Wedden dat”. Op basis van de zandsporen kunnen herkennen op welk eiland iemand geweest is. Achteraf bleek er een andere verklaring te zijn. Hij had mijn website gezien en de grote grijnzende kop van mij herkend.
Na een life concert van Lee Towers en een schot van een kanon ( hopelijk geen overenthousiaste fan die op die manier het concert beëindigd heeft) kwam de meute in beweging. Het is wel indrukwekkend om zo’n grote groep lopers voor je te zien. Na 4,5 minuut was ik ook op de startmat. Ik kreeg ruim de tijd (bijna 10 minuten over de eerste kilometer) om te zien hoe de hele brug van twee kanten volliep met lopers. Dit blijft een prachtig gezicht; absoluut een paar mooie plaatjes waardig.
Het koste mij enorm veel moeite om een plaatsje te kunnen vinden om een beetje normaal te kunnen lopen. Uiteraard is dit mijn eigen schuld. Maar leuk is het niet.
Tussen kilometer 3 en 4 ( dus niet kilometer 34 !) begon ik al de eerste lopers in te halen die aan het wandelen waren. De eerste verzorgingspost bij kilometer 5 was ook een ware uitdaging. Er was een lange rij met kraampjes. Zeer veel lopers stormden op de eerste twee kramen af. Laten we dit maar aan de onervarenheid van de achterhoedelopers toerekenen. Maar het koste zeer veel stuurmanskunst om hier zonder kleerscheuren (de Douane outfit moest immers wel heel blijven) door heen te komen en vervolgens zelf een kraam met gevulde bekertjes te bereiken. Tot een kilometer of 10 bleef het laveren voor mij.
Ook groeide het aantal wandelaars gestaag. Sterker nog ik zag al lopers langs de kant zitten en liggen.
Dit zet mij flink aan het denken. Ik ben er van overtuigd dat iedereen een marathon kan lopen. Dit is een kwestie van keihard hier voor werken. Het snél kunnen lopen van een marathon is een gave die je hebt of niet hebt. Maar het kunnen uitlopen is een kwestie van verstandig en veel trainen. De eerste stap is de beslissing nemen om een marathon te gaan lopen. Het is prima om dit in een onbezonnen bui te doen of voor een weddenschap of iets dergelijks. Alleen de weg van deze beslissing tot het uiteindelijk passeren van de finishstreep is voor (bijna) iedereen een lange en zware weg. Uiteraard is een goed schema een hele hulp. Het vinden van een schema is niet zo’n probleem; het keurig volgen hiervan ook nog niet. Garantie wordt echter niet gegeven. Het keurig volgen van een marathonschema voor zeg 3:30 is een prima basis. Alleen is het geen stempelkaart die je als hij vol is kan inleveren voor het begeerde doel.
Mijn stellige overtuiging –voor wat het waard is- is dat het tempo jou zoekt en niet omgekeerd. Hiermee bedoel ik iedereen prima in staat is om uit te rekenen hoe snel iedere kilometer gelopen moet worden om een bepaalde eindtijd te halen. Helaas is het kunnen lopen van die kilometertijd niet alleen van de wil afhankelijk; ook de vorm van de dag; het parkoers en het weer doen een stevige duit in het zakje. Wat ik steeds meer zie is dat lopers weggaan op een bepaald schema en dan de eerste kilometer bijvoorbeeld 5 seconden langzamer zijn dan de planning. Uiteraard moet dit de tweede kilometer ingehaald worden. Lukt dat niet dan moet de derde nog harder etc. Veelal resulteert dit in een gezellig bezoek van de man met de hamer. Ik heb dus – met vallen en opstaan – geleerd dat je gewoon moet weggaan op je gevoel en dan komt het wel goed. En soms gaat het hard en soms heb je alleen maar plezier onderweg.
Uiteraard is dit de mening van een talentloze amateur die er een beetje de gewoonte van gemaakt heeft om te proberen zijn ogen zo goed mogelijk de kost te geven. En die zich hier prettig bij voelt en veel plezier aan beleeft.
Het weer was voor half april inderdaad uitzonderlijk. Het was echt heet in Rotterdam. En je zag ook dat heel veel lopers hier behoorlijk wat moeite mee hadden. Iedereen was gewaarschuwd; maar ik begrijp ook heel goed dat mensen zo graag willen; een van de redeneringen die ik steeds meer hoorde was: nu is het nog niet zo erg warm en nu ben ik nog fit, dus wat ik nu te snel loop heb ik straks als reserve en kan ik dan wat rustiger aan doen. Klinkt logisch; maar de ervaring leert dat dit klinkklare onzin is en precies andersom werkt. Maar goed; deze kennis heb ik mij ook door schade en schande eigen mogen maken.
Om een lang verhaal kort te maken: vanaf een kilometer of 20 zag je heel duidelijk dat de lopersgroep zich opsplitste in een groep die ontspannen liep en mensen die er finaal door heen zaten. Het is niet aan mij om hier allerlei verklaringen voor te zoeken. Maar mijn stellige mening is wel dat het onderscheid voor iedereen goed te zien was, omdat de renners als het echt niet meer ging lopers werden. Helaas gingen ook mensen letterlijk plat en verschenen de eerste ambulances op het parkoers. Uiteraard is dit een verschrikkelijk iets. Ik weet trouwens niet of dit ooit bij dergelijke massale gebeurtenissen helemaal te voorkomen is.
Ik hobbelde rustig door en kreeg steeds meer de ruimte om lekker ontspannen mijn tempo te gaan lopen. Na het omronden van het Kralingse bos (dacht ik) kwam ik ter hoogte van kilometer 39 in een heel gezellige straat. Over gezellig gesproken: het mooie weer had wel tot gevolg dat het rond het parkoers zeer druk was. En het gebrek aan natuur in een stad als Rotterdam werd in ruime mate gecompenseerd door vrouwelijk schoon in zomerse uitdossing. Op zich een heel acceptabel alternatief voor de uitzichten waarvan ik tijdens mijn natuurlopen zo geniet. Hier waren een aantal creatieve disc jockeys via een fikse geluidsinstallatie met lekker opzwepende muziek de stemming aan het verhogen. Op een gegeven moment riepen zij om dat de marathon gestaakt was. Ik dacht dit moet wel Rotterdam zijn: die mannen hebben humor. Dit vindt ik een heel erg leuke grap. Het werd nog aangedikt met: de marathon is voorbij; iedereen moet gaan lopen en terug naar de Coolsingel. Vervolgens werd deze aankondiging ook in het Engels herhaald. Vol bewondering dacht ik:”knap hier kunnen ze ook nog Engelands praten”. Op een geven moment kwamen er politie agenten en begonnen de lopers te manen om te gaan wandelen en de laatste lus van het parkoers af te sluiten. Zelfs tot mij begon toen door te dringen dat dit geen grap was. Zoals gezegd ik zat rond kilometer 39 en liep zeer soepel en ontspannen. Het moge duidelijk zijn dat er heel wat voor nodig zou zijn om mij uit deze marathon te halen. Na enige aarzeling heb dan ook mijn tocht vervolgd. Dit was wel een heel onwezenlijk gevoel. Je ziet mensen van alle richtingen komen. Ik wist absoluut niet wat ik aan mijn fiets had. Op een gegeven moment werd er steeds omgeroepen dat iedereen terug moest naar de Coolsingel en dat iedereen zijn medaille zou ontvangen. Deze laatste opmerking schoot mij behoorlijk in het verkeerde keelgat. Waar gaat het hierom? Een stukje blik te zien vergaren of een prestatie leveren waarbij als tastbare herinnering een medaille hebt die je dan vol trots voor de geleverde prestatie ergens een ereplaatsje geeft? Ik zal dit wel verkeerd zien maar in mijn beleving getuigt de opmerking “u krijgt allemaal uw medaille” van enorm disrespect voor alle recreanten. Je zult maar een jaar of nog langer naar je eerste marathon toegeleefd hebben; veel hiervoor gedaan hebben nog meer hier voorgelaten hebben. Vervolgens door het extreme weer je ambitie aangepast hebben en na 3:30 uur verhinderd worden om de wedstrijd uit te lopen. Dit lijkt mij onverteerbaar. Ik zou mij kunnen voorstellen als je dan gedesillusioneerd over de mat gaat en een medaille in je handen gestopt krijgt dat je dan ook iets doet met die medaille in de richting van de organisatie waarbij ik ook associaties krijg met onverteerbaar (netjes geformuleerd toch).
Toen ik na 3:42:07 netto over de laatste mat liep kwam ik burgervader Opstelten tegen. Uiteraard kon ik het niet laten om hem te feliciteren met dit zeer wijze besluit van de organisatie.
Wat hier gebeurd is heeft lange tijd door mijn hoofd gespeeld. Ik ben realist genoeg om het volmondig met iedereen eens te zijn dat het tot de verantwoordelijkheid van de organisatie hoort om te zorgen dat er geen onverantwoorde risico’s gelopen worden. Van de andere kant heb je met volwassen mensen te maken. Wat ik moeilijk kan verteren is dat een organisatie wel heel makkelijk voor een aantal mensen een droom in duigen laat vallen. Er waren absoluut mensen onderweg waar voor het niet verantwoord was om door te gaan. Biedt deze mensen dan de mogelijk om zo snel mogelijk weg te komen. Maar er waren ook veel mensen die zonder meer in staat waren om op een zeer verantwoorde manier deze loop te volbrengen. Waardeer en faciliteer dit ! Ik ben uiteraard maar een eenvoudige jongen die lang niet alles kan overzien. Maar als je ruim van te voren ziet aankomen dat het extreem warm voor de tijd van het jaar gaat worden neem dan een echte beslissing en laat de loop om 9:00 in plaats van 11:00 starten.
Ik ben van mening dat iedereen evenveel recht heeft om deel te nemen aan en op zijn manier te genieten van een marathon. Toch vind ik het heel erg jammer dat door het onverstandig gedrag van een beperkte groep die plezier vergald kan worden voor de rest. Niettegenstaande het feit dat ik en absolute tegenstander ben van (over)regulering begin ik er steeds meer voor te voelen dat iemand die wil deelnemen aan een marathon moet staven dat hij er toe in staat is. Dit bijvoorbeeld door aan te tonen dat hij op een redelijke manier in staat is om een halve marathon te lopen.
Daarnaast heb ik met verbazing de discussie over het al dan niet voldoende zijn van de waterposten/voorzieningen gevolgd. Het is opmerkelijk om te zien hoe een organisatie voor kan rekenen dat het aantal bekertjes gedeeld door het aantal lopers resulteert in een aantal per loper wat ruim voldoende is. Deze berekening klopt. Ik vraag mij alleen af of je hierin geen rekening moet houden met de plaats van water verstrekking. Ik weet dus niet of je bekers die overblijven op de eerste helft net zo zwaar moet wegen als bekers die je in de tweede helft tekort komt. Ik heb inderdaad heel wat lopers gezien die op de grond gebruikte bekers opraapten en deze bij tuinslangen gingen vullen. Ik ben zo eigenwijs om de vinden dat als er lopers vinden dat ze veel te weinig te drinken gekregen hebben dit een belangrijke constatering is ook al geven de cijfers een ander beeld .
Samenvattend: hoe het ook zij; ik heb weer eens deel mogen uit maken van een zeer memorabele loop. Ik heb lekker ontspannen volgens planning gelopen. Gelukkig stond ik netjes als nummer 202 in mijn klasse genoteerd. Gelukkig zag ik ook er na mij nog heel veel lopers in de uitslagen voorkwamen. Ben ik toch niet de enige idioot die als je ergens voor gaat dit ook werkelijk doet, ook al denken andere mensen dat zij beter weten wat goed voor mij is.
Ik de loop van deze week zal ik de met foto’s opgeleukte versie van dit geraaskal op mijn site http://www.loopplezier.tk (http://home.hccnet.nl/h.geilen/index.htm) zetten.
Hierin zal ik ook uitleggen waarom ik met 28 graden in de lange broek liep en misschien waarom een hele bekende ultraloper die absoluut nooit meer in Rotterdam zou lopen toch aan de start stond.
Henk Geilen
Info provider loopplezier.tk