Dit moet een verhaal worden over een maand hardlopen wat een hoogtepunt in het voorjaar had moeten zijn en ook een verhaal over de smoezen die ik heb moeten bedenken om het een en ander uit te leggen.Goed daar gaat hij dan.
Eind maart,de 32 kilometer van Kampen als laatste tempotraining voor de maand april.
Oververmoeid-rotsmoes 1-van het werk blaas ik me zelf met een tempo van 12 kilometer per uur op om vervolgens de laatste 5 kilometer met kramp-rotsmoes 2-in de kuiten stukken te moeten wandelen.
Maar niet getreurd,ik heb vakantie en we gaan naar Ierland!
Met het vliegtuig naar Dublin en een auto huren om vervolgens rond te toeren om te zien waar we ergens uitkomen.Bread & Breakfast om de nachten door te komen.
Een prachtig eiland dat Ierland.Afwisselende landschappen,ruig,ieder met zijn eigen karakter.
Sligo,Donegal,schiereiland Inishowen,Londonderry-iets minder ruig-in Noord-Ierland waar we een bezoekje hebben gebracht aan de Bogside daar waar in 1972 Bloody Sunday plaatsvond.
Men moet trouwens eens de weg van Enniskillen naar Sligo door Leithrim heen,rijden.
Gewoonweg spectaculair!
Verder Connemara met het plaatsje Galway als uitvalbasis.In Connemara kan je nog heel goed de turf ruiken uit de schoorstenen.Turf die nog altijd van de heuvels wordt afgeschept.
Connemara daar waar ook langs de hoofdwegen de schapen met hun zwarte snoet gewoon op de weg kunnen lopen.
En wat dacht u van The Burren,een ongelofelijk ruig landschap met grotten,voorhistorische graven en steenforten, ruines met ronde torens en Keltische kruisen.
Last but not least de Wicklow Moutains aan de Ierse oostkust,ook een aanrader.
Acht dagen rondtrekken lijkt wat weinig om een goede indruk te krijgen maar we hebben alles zeer intensief beleefd en we hebben het weer mee gehad.
Dit alles in dienst van de Connemara Ultra over 63,3 kilometer op zondag 1 april in het westen van Ierland.
’s Morgens vroeg vanuit Galway met de auto naar Oughterard waar de lopers zich verzamelen om vandaar met de bus naar Maam Cross gebracht te worden alwaar de start is.
Er hangt een rustige sfeer,het is nog fris met en windje erbij,maar de zon schijnt en de heuvels liggen er uitdagend bij,versierd met de overal in Ierland geelbloeiende stekelbrem.
De start naar een minuut stilte vanwege een overleden loper en weg zijn de snelle heren en dames.De verschillen zullen groot zijn aan de finish maar uiteraard zijn het allemaal kanjers die de tocht volbrengen.Een golvend parcours met na 15 kilometer een prachtig stuk tussen de Maumturk Mountains en de Twelve Bens langs Lough Inagh.
Er zitten drie belangrijke beklimmingen in het parcours waarvan die op 20 en 5 kilometer voor het einde er mogen zijn,vooral als je benen kraken.
We lopen langs de weg waar ook al het verkeer over rijdt,dus uitkijken.
De meeste automobilisten houden voldoende rekening met ons op die enkele potentiële psychopaat na dan,dus uitkijken.
De verzorging onderweg is goed en op de belangrijkste punten staan mensen om het verkeer in de gaten te houden.
In de loop van de dag gaat de warmte een rol spelen maar halverwege langs Killary Harbour,een zeearm,staat gelukkig een verfrissend windje,maar ja dat doet niets af van het feit dat ik met nog 15 kilometer te gaan last krijg van opspelende linkerhamstring-rotsmoes3-
die me noopt tot stukken wandelen.
Ik zal dan ook de beoogde eindtijd van rond de 7 uur niet halen,ook al omdat het wandelen niet zonder problemen verloopt.
De laatste paar honderd meters word ik nog begeleidt door een vriendelijk meisje en na 7.12.59 kom ik moe over de finish bij Maam Cross alwaar mijn vrouw Lineke me opwacht.
Een aanrader de Connemara Ultra.Wat me opgevallen is onderweg is de samenhorigheid tussen de lopers onderling.Een minpuntje zijn de vele bussen die de lopers van de halve en hele marathon hebben weggebracht en natuurlijk moeten omrijden en ons allemaal tegemoet komen,maar goed.Dat was Ierland en oh ja,dat links rijden viel heel erg mee.
Ierland in dienst van dat andere eiland,Texel je moet het maar bedenken maar het geschiedde.
Met ze vieren naar het eiland waar ooit mijn moeder werd geboren en ik als klein kind nog dierbare herinneringen heb meegekregen.
Bij kunstenares Greet Swabedissen het huis gehuurd waar de schilderijen overal de muren sieren en de wedgewoodkopjes uitnodigen tot een sjiek kopje koffie.
Een mooi huisje op het Buurtje in dit oud gedeelte van Oudeschild.
Wandelen,fietsen,slenteren langs en in winkeltjes,een terrasje pikken en vooral lekker eten
dat doen wij op dit eiland waar de toeristen massaal naar toe zijn gestroomd
En dan die Zestig van Texel,die steeds drukker wordt en vooral op een reünie van ultralopers begint te lijken.Het was alweer de zesde start van mij waarvan er één door warmtestuwing niet tot een goed einde gebracht kon worden.
Het is 9 april en bij de start is het zowaar bewolkt en frisjes en daar het peloton aan lopers richting strand.Al gauw moet ik uit de broek en leg vervolgens bijna achter in het veld.
Nou had ik begin dit jaar het doel om op Texel te pieken en een tijd van onder de zes uur te lopen.Twee jaar geleden liep ik nog een 5.48 maar ja ik schijn ouder te worden-rotsmoes 4.
Op het strand,langs de waterlijn liggen velden vol met schuim die er voor zorgt dat het
zand onder je schoenen blijft plakken.
Voor de rest is het strand prima te doen,alleen kom ik moeilijk in mijn ritme-rotsmoes 5.
In het bos naar de 15 kilometer wordt het drukker met zowel lopers als toeristen.
Het kan allemaal net,hoewel ik liever nergens op hoef te letten,puur vrijheid blijheid,onbekommerd in de natuur.
Op het tweede stuk strand is weer ruimte en ik begin warm te draaien,maar wat nou,krijg ik zowaar last van een opspelende linker kuitspier-rotsmoes 6.
Daar gaat m,n tempoversnelling en tijdswinst.
Ten hoogte van de Slufter op het fietspad richting vuurtoren trekt de kuit weer wat bij en kan ik hem onder controle houden,maar ik pas mijn plannen voor vandaag maar aan.
Het is trouwens door een doorbrekende zon een stuk warmer geworden en dat kan je merken hier in de duinen.Gestaag,met mijn vrouw Lineke op de fiets naast mij,loop ik nu op en langs de hoge dijken van Texel met een verfrissend tegenwindje en knalt me daar Karin van Eck voorbij.Hallo!Klasse hoor!Hoewel ik tussen de oren het voor elkaar heb zit er voor mij geen snelle tijd in vandaag-rotsmoes 7.
Ik kom onderweg nog meer bekende mensen tegen die ietwat stuk zitten zou je kunnen zeggen.De verschillen in tempo zijn groot geworden.Inhalen en ingehaald worden,bekende patronen van de Zestig van Texel.Bij Oudeschild kruip ik even achter een estafetteloper om uit de wind te lopen,maar niet te lang.De Hoge Berg met zijn aarde walletjes die me aan Ierland doen denken loop ik vlot op,maar wat heet vlot als je door Mik Borsten en Jan Suijkerbuijk van de 120 wordt voorbij gestoken.In 6.10.59 finish ik redelijk tevreden.Iedergeval geen kramp gehad en dat is al heel wat.
Nog bij deze mijn absolute waardering voor de 120 kilometer lopers die ik onderweg ben tegen gekomen.Koos Rademaker,Henk Harenberg,Ubel Dijk,Peter Zuidema,Mik Borsten en Jan Suijkerbuijk.Dat een aantal er na 120 er nog zo fris uit kunnen zien dat vindt ik ongelofelijk.
Na gedane arbeid is het goed rusten.Twee weken wat loslopen en wennen aan het warme weer,maar het leven van een hardloper gaat door en ik kijk weer uit naar het volgende avontuur.
Nou had ik de nodige opzienbarende verhalen gehoord over La Bouillonnante,een marathontrail in het zuiden van de Ardennen,bij de Franse grens met 2000 meter hoogteverschil.
Na samen met Lineke overnacht te hebben bij Ton Smeets nabij Ourtho stond ik zowaar op 22 april in Bouillon aan de start.
Wel eerst even nog even het reglement ondertekenen wat voorschrijft een overlevingsdekentje,een fluitje en een liter water bij je te hebben,maar zo te zien houdt niet iedereen zich daaraan.Ik sta wat te praten met Henk Geilen en Ron Bakker en er wordt gesproken over de hel.Het doet me niets.Weet ik wel waar ik aan begin?
Ik wens Cees van der Woude succes,die zich aan de 22 kilometer waagt en na een briefing kunnen we eindelijk van start.
Ja,wat komt men onderweg allemaal tegen.Heuvels met rotsen waar overheen geklauterd moet worden en scherpe afdalingen waarbij het nodige aan concentratie en balans gevraagd wordt.Omgewaaide bomen,waarbij je lenigheid getest wordt maar vooral rustige bossen waar je alleen maar zingende vogels hoort met soms wat wandelaars.
Het lekker in de bossen en boven op de heuvels een verkoelend windje.
Alleen in een dal hier en daar is het merkbaar warm,maar ach wat maakt het uit.
De verzorging is onderweg goed,maar er zijn maar vier verzorgingsposten,zodat het wel handig is om in een rugtas een liter extra water te hebben.
Het gaat onderweg eigenlijk wel lekker ondanks dat ik niet echt gebouwd ben voor dit werk-rotsmoes 8.Technisch lopend is het prima te doen,alhoewel ik merk dat lopers die het met van die prikstokken doen in bepaalde situaties in het voordeel zijn.
Op 33 kilometer.als je denkt dat het al aardig opschiet,een lang doorlopende klim van 30 procent waarbij een pad nauwelijks waarneembaar is.Boven gekomen even de hartslag wat laten zakken want die is aardig op toeren gekomen.De afdaling is een mengelmoes grillige paden over rotsen,op en af op ladders.Een aardige aanslag op de spieren.Wel spectaculair!
Bij een riviertje aangekomen probeer ik voorzichtig weer op gang te komen,maar mijn spieren protesteren-rotsmoes 9.Ik moet ze zien te ontspannen door stukken te wandelen om vandaar uit weer wat snelheid te krijgen.Mentaal zit het wel goed.Ondanks een volgende pittige klim houdt ik er de moed in,vindt ik het eigenlijk veelste leuk,maar ja na een klim komt er ook weer een afdaling,een laatste,maar genieten van het zicht op het stadje Boillon is er even niet bij,ik moet opletten waar ik mijn voeten neerzet.Scherpe afdaling!Goed,ik overleef ook dit nog eens en ja dan is de rest naar de finishtent een eitje,alwaar ik in 6.34.01 over de meet kom.
Zwaar deze trail?Ja,wie weet.Daar moeten jullie eigenlijk zelf eenszien achter te komen.
Een derde aanrader na de Connemara en Texel.Lang leve het avontuur.
Herman Euverman