De doorsnijding van het Harzgebergte, oftewel de Harzquerung, zaterdag 28 april.
Leuk idee om zo’n heuvelgebied van noord naar zuid te doorkruisen, over meest smalle bospaden. En als er geen pad liep werd er gewoon één verzonnen en ging het parcours dwars door een weiland omhoog of omlaag. Dat maakt deze loop gelijk ook zo aantrekkelijk, want door de steeds wisselende paden is er niet veel tijd om aan de nog af te leggen afstand en beginnende vermoeidheid te denken.
Ik was de dag voor de loop naar de startplaats Wenigerode gereden. 5 uur rijden volgens de routeplanner, maar door vele files, waaronder denk ik de controle op de Gumball3000 deelnemers, was ik 2,5 uur langer onderweg. Maar mijn nieuwe 22 jaar oude Volvo 740 had er geen moeite mee, en ik zit er heerlijk in, zodat ik slechts een beetje moe om 8 uur ‘s avonds aankwam. Direct daar mijn startnummer afgehaald en vervolgens nog even gegeten en naar mijn hotelkamer. Voor de tweede keer in mijn leven trof ik een vreemd bed dat beter is dan mijn eigen bed. Dat zorgde er voor dat ik de volgende ochtend om 6 uur nog niet echt stond te springen om uit bed te gaan. Maar ja ik kwam hier om te lopen en niet om vakantie te houden (waarom eigenlijk niet?). Maar goed na deze korte interne tweestrijd toch maar opgestaan.
Bij de start was het even onduidelijk waar de bagage moest blijven die naar de finishplaats Nordhausen gebracht zou worden. Uiteindelijk werd deze op onduidelijk advies door de meeste deelnemers maar op een hoek van de straat gezet. Daar zou het worden opgehaald. Voor de zekerheid nam ik mijn auto- en huissleutel en bankpasje maar mee voor het geval ze toch een andere hoek hadden bedoeld.
Ik was naar deze loop toe gegaan met het idee om mezelf te testen of ik voldoende fit zou zijn voor een 100 km in Italië van Florence naar Fuenza die eind mei wordt gelopen. Tijd was vandaag niet belangrijk, al had ik wel bedacht dat 6,5 uur lang zat zou zijn voor de 51 km. Om half negen stond ik dus zonder verwachting en zonder druk aan de start. Gewoon even uitlopen was mooi genoeg. Om in het begin gelijk maar duidelijk te maken waar ik aan begonnen was ging het parcours de eerste 2 km al 200 meter omhoog. Eerst over een paar 100 meter asfalt, om dat vervolgens alleen nog tegen te komen als er een weg over moest worden gestoken. De 30 km daarna was het terrein heuvelachtig met soms een steil stuk waar ik steeds even omhoogwandelde.
Elke 10 km was er een ruim voorziene en goed bezette verzorgingspost. Ik was niet de enige die duidelijk niet voor een snelle tijd op weg was gegaan, want veel deelnemers namen net als ik ruim de tijd om te drinken en de eigen drankvoorraad voor tussendoor aan te vullen. Tot 35 km ging het zo heel voorspoedig met slechts een kleine dip rond de 25 km toen ik even begon te denken en bedacht dat ik pas op de helft was, en dus best nog wel een heel eind te gaan. Denken is soms funest. De hersenen kunnen beter alleen worden belast met dagdromen (op lange rechte stukken) of het opslaan van omgeving en de eerstkomende af te leggen meters (zoals bij deze Harzquerung). Gelukkig moest ik dat laatste al snel weer doen, want het parcours leende zich niet voor diepzinnige gedachten over pijn en vermoeidheid.
Het tempo lag al die tijd redelijk constant op 10 km in 1.10 uur. Bij 35 km moest een grote weg worden overgestoken, waarna het parcours even parallel met een spoorbaan liep. Dit was het vlakste gedeelte van het parcours, maar ik wist dat we nog een keer omhoog moesten naar het hoogste punt. Ik had alleen niet onthouden hoe lang de klim was. Maar het was lang. In 3 km moest ik 300 meter omhoog en dat verliep grotendeels wandelend. Nu had ik 2 jaar geleden de Swiss Alpine gelopen en daarbij valt elke klim in het niet, maar deze mocht er toch ook zijn en ik was blij dat ik boven was. Nog maar 12 km en dat grotendeels naar beneden mocht nu geen probleem meer zijn. Maar de afdaling was nog steiler als de klim, 350 meter naar beneden in 3 km, en nu begon er van alles zeer te doen. Zelfs zonder er aan te denken voelde het niet meer prettig. Met zo ongeveer een vrije val het dal in had ik het wel even gehad, maar er bleven nog 9 km af te leggen. Bij de laatste verzorgingspost kon ik even bijkomen en bijdrinken, want het was inmiddels ook warm, zo’n 260, en gelukkig ging het daarna wel weer. Eerst nog even een klein heuveltje over en toen zaten we al op de weg naar Nordhausen. Licht aflopend op een verhard pad kon ik al voorzichtig aan het eind gaan denken. Maar links lag nog een heuvel, en het was niet bij de organisatie opgekomen deze links te laten liggen. Over een denkbeeldig pad mocht ik hier weer omhoog wandelen. Het was niet eens zo steil maar met geen mogelijkheid was ik meer te bewegen om hardlopend een heuveltje op te gaan. De flauwe afdaling ging gelukkig wel weer hardlopend en de laatste kilometers ging over een half verhard wandelpad naar de finish. Nog 2 kilometer volhouden en dan zou het voorbij zijn. Tot mijn grote blijdschap zag ik echter na een bocht ineens een paar honderd meter verderop de finish. Ik was dus al verder dan ik dacht en na 5.47.50 passeerde ik de finishlijn. En gelukkig was mijn bagage er ook.
Zoals meest na zo’n lange loop ben ik na afloop wat misselijk en kost het altijd een uurtje voordat ik me weer lekker voel, maar dit keer moest ik nog een uur terug met de bus naar Wenigerode. Als ik maar niet nog misselijker wordt dacht ik nog. En toen er vlak bij mij in de bus iemand moest overgeven werd die gedachte alleen maar sterker en heb ik bijna een uur lang strak voor mij uit gekeken. Lekker gezellig voor de loper naast mij. Gelukkig ging ook deze beproeving voorbij en kreeg ik al weer aardige trek. Na een degelijke Duitse maaltijd was het tijd voor de terugreis en nu kon het wel in 5 uur.
Deze Harzquerung is een mooie loop over heerlijke paden, waar ik meest lekker heb gelopen, maar gelijkertijd een bevestiging dat ik na mijn dip op Texel nog niet klaar ben voor een 100 km over de Apennijnen. Eerst maar weer eens een tijd goed trainen.
Arnold van der Kraan